"ก้องขับรถไหวไหมพาภูมิกับพลอยกลับบ้านไปก่อน"
แทนทวีกัดฟันจนกรามปูดออกมา สายตาเหมือนพญาราชสีห์กวาดตามองคนที่เคยคุ้นเคยนับถือเป็นเพื่อนกันอย่างโกรธแค้น
"ผมขับรถไม่ไหวพี่ มันสั่นๆอ่ะ"
ก้องบอกส่วนภูมิบุญไปประคองร่างพลอยไว้เพราะพลอยออกอาการสั่นหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
"เอานี่ไป เรียกแท็กซี่กลับ พี่ขอโทษนะก้อง พลอยไหวไหมครับพี่ขอโทษนะที่พาเรามาเจอเรื่องแบบนี้ ภูมิ"
แทนทวีควักเงินยัดใส่ในมือก้องแล้วเอ่ยปากขอโทษ สายตารู้สึกผิดอย่างรุนแรงมองพลอยที่ดูเหมือนจะโดนฤทธิ์ยาครอบงำมากกว่าใครแล้วหันไปมองก้อง แต่มาหยุดลงที่ภูมิบุญเรียกชื่อแต่ไม่พูดอะไรต่อ ให้สายตาเป็นสื่อแทนคำขอโทษ ภูมิบุญเม้มปากเพราะรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาพยักหน้าให้แทนทวีน้อยๆแล้วลากพลอยออกไปทันที ยาที่เข้าไปกระตุ้นประสาทเริ่มออกฤทธิ์ทำงาน เหงื่อกาฬไหลออกมาตามหน้า ภูิมบุญเองรู้สึกร้อนวูบวาบอยู่ภายในร่าง เพื่อนๆของเขาเองก็คงรู้สึกเช่นกัน ลำพังการเสพยาประเภทนี้จะออกฤทธิ์ได้พอสมควรสำหรับคนที่เสพมันอยู่เป็นนิจ และอาจจะดาวน์หรือลงเร็วเพราะอาศัยว่าร่างกายเคยทดลองกับสารเสพติดชนิดนี้แล้ว แต่ทว่าคนที่ไม่เคยลองอีกทั้งไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปดูเหมือนว่าอานุภาพของมันจะยิ่งเหิมเกริม
"เจ็บไหมพลอย เราขอโทษนะที่พาเธอมาเจ็บตัว"
พอก้องเรียกแท็กซี่ได้ภูมิบุญก็ลากพลอยขึ้นไปนั่งบนรถ แตะตามหน้าพลอยเบาๆ
"ไม่เป็นไรภูมิ เราทนได้แต่ไอ้บ้านั่นไม่น่ามาจับมือเราไว้เลย กะจะเอาส้นสูงเจาะปากมันซะหน่อย"
พลอยหายใจกระเส่าขนตามตัวเริ่มลุกตั้งชัน
"ทำไมพวกนี้มันอุบาศก์ทุเรศอย่างนี้วะ รู้งี้เอาให้หนักตั้งนานแล้ว"
ก้องเอี้ยวตัวมาพูดน้ำเสียงโกรธบึ้งอยู่สายตาก็ขวาง ก้องเองเป็นผู้ชายความรู้สึกต่อฤทธิ์ยาไวต่อความรู้สึกเช่นเดียวกับภูมิบุญ ที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกแปลกๆร่างกายดูมันต้องการอะไรที่มันลึกซึ้งมากกว่านี้ พอยิ่งคิดร่างกายยิ่งปะทุความต้องการทางเพศมากขึ้นทุกที
ส่วนแทนทวีพอส่งน้องๆกลับก็ยืนเด่นอยู่กลางงาน มีกัสคอยประกบอยู่ข้างหลังไม่ยอมห่างเพราะตอนนี้ความโกรธมันครอบงำจนหน้ามืดตามัวมองไม่เห็นหัวใครแล้ว
"ไอ้ทันอยู่ไหน ไอ้สัตว์ มึงออกมานี่ซิ"
เสียงตวาดดังลั่นจนพนักงานต้องมาเชิญให้ออกไปจากงาน แทนทวียอมเดินออกมารออยู่หน้าสถานที่กับกัส รออยู่นานไม่เห็นทันออกมาเสียที
"ใจเย็นๆไอ้แทน เดี๋ยวมันก็ออกมา"
"ไม่เย็นแล้วโว้ย ไหนมึงบอกมาซิไอ้กัสมึงรู้เรื่องนี้หรือเปล่า"
แทนทวีหาที่ระบายอารมณ์ จ้องหน้ากัสสายตาต้องการคำตอบไม่ใช่คำอธิบาย
"เอ่อ กู กู"
"บอกมาไอ้สัตว์ หรือมึงจะให้กูเข้าไปอาละวาด"
แทนทวีตวาดเสียงดังไม่ยอมลดระดับลงเลย คนภายในงานเริ่มมามุงดูกันหลายคนแล้ว
"กูเห็นมันคุยกัน กูพยายามจะบอกมึงแล้ว แต่กูก็คิดว่ามันจะพูดเล่นๆ กูเองก็ไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องเลวๆแบบนี้ได้"
กัสก้มหน้าพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน แต่แทนทวีได้ยินหมดทุกอย่าง เขาไม่ฟังต่อปรี่กลับเข้าไปในงาน เดินตาขวางหาทั่วงานแต่ไม่เจอ จึงเดินขึ้นไปชั้นบน แทนทวีผลักประตูเข้าไปในห้องที่เขาเพิ่งจะออกมา มีคนตามขึ้นมาเป็นพรวน
"เฮ้ย ไอ้แทน"
ได้แค่อุทานทำท่าตกใจจะคิดหนีไปไหนไม่ได้แล้ว เพราะแทนทวีวิ่งเข้าหาปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้าของทันเรียบร้อยแล้ว
"กรี๊ดด"
เสียงนิตากับผองเพื่อนกระหน่ำกรีดร้องดังขึ้น ทันหน้าหงายไปแทนทวีไม่ยอมหยุดต่อยจนเลือดไหลออกมาจากใบหน้าของทันกบปากอยู่
"เฮ้ย พอไอ้แทน พอๆ"
กัสเข้ามาดึงตัวของแทนทวีออก
"มึงทำอะไรลงไป ไอ้สัตว์ เลวระยำชาติชั่ว"
แทนทวีตะโกนก่นด่าออกมาเสียงดังลั่นห้อง นิตาก้มหน้าร้องไห้อยู่
"จำไว้นับจากนี้ มึงอย่ามาเรียกกูว่าเพื่อน กูไม่เคยมีเพื่อนเลวๆอย่างมึง"
"ไอ้แทน ใจเย็นๆก่อนดิวะ มึงกำลังโกรธ"
กัสเป็นคนเดียวในที่นี้ที่พูดกับแทนทวีได้ เขาตบบ่าของแทนทวีพยายามเตือนสติอยู่
"กูยังไม่ได้ทำอะไรมันนะโว้ย"
ทันเอามือปาดเลือดออกจากปากพยายามแก้ตัว
"มึงอย่ามาพูด ที่มึงทำน่ะเขาเรียกว่าอะไร แค่คิดก็เลวชาติแล้ว"
"แทนคะ ฟังนิตาก่อนนะคะ"
นิตาเองก็ไม่อยากให้แทนทวีตัดความสัมพันธ์ ร้องไห้อยู่แต่ก็พูดออกมา
"นิตาไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายนะคะ ทันเขาวางแผนเองทุกอย่าง ไม่เกี่ยวกับนิตาเลยนะคะ"
สิ่งที่เธอพูดออกมาทำให้คนที่นอนกุมหน้าตัวเองถึงกลับตาถลนออกมา
"นิตา แกนั่นล่ะที่อยากทำแบบนี้"
"อย่ามาใส่ร้ายนิตานะไอ้ทัน แกนั่นล่ะที่คิดชั่วๆแบบนี้ได้คนเดียว แกบอกแกอยากจะแก้แค้นน้องภูมิ แทนคะ นิตาไม่เกี่ยวนะคะ"
แทนทวีกัดฟันมองหน้านิตาอย่างดูแคลนไม่ว่าเธอจะพูดยังไงแทนทวีไม่ได้ใส่ใจฟังอีกต่อไป
"พอเถอะ พวกแกทุกคนนั่นล่ะ ต่อจากนี้ เราไม่ใช่เพื่อนกัน"
"แทน!!!"
นิตาร้องออกมา แต่แทนทวีไม่ได้อยู่ฟังแล้วเดินฝ่าไฮโซมุงเดินออกไปบึ่งรถออกไปจากที่นี่ทันที
ภูมิบุญเริ่มใจสั่นแรงขึ้นหายใจติดขัดลมร้อนออกมาจากลมหายใจ รู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นปกติสุข
"พลอย เราขอโทษนะ เราขอโทษจริงๆ"
ภูมิบุญน้ำตาซึมออกมาจับมือของพลอยเบาๆก่อนจะลงจากรถ แท็กซี่ที่เพื่อนทั้งสองอาสามาส่งภูมิบุญก่อน ภูมิบุญเองก็ขอร้องให้เพื่อนอยู่ค้างคืนแต่ด้วยร่างกายที่มีสิ่งผิดปกติเข้าไปเจือปนอยู่ทั้งสองจึงปฏิเสธไป
"ก้องฝากไปส่งพลอยด้วยนะ เราขอโทษอีกที"
"ไม่เป็นไรภูมิ นายไปอาบน้ำเย็นนะเราว่ามันคงจะดีขึ้น ไม่ต้องเป็นห่วง"
ก้องบอกก่อนจะให้แท็กซี่ออกรถไป ภูมิบุญเดินเข้าประตูเล็กตรงไปห้องของตัวเองทันที รีบเดินเข้าห้องน้ำเปิดน้ำเย็นราดตัว พอร่างกายสัมผัสกับความเย็นของน้ำก็รู้สึกดีขึ้นมากอุณหภูมิในร่างกายเริ่ม ลดลง ภูมิบุญกลับเข้ามาในห้องของตัวเองเพื่อที่จะนอนพักผ่อนแทนทวีก็โทรมา
"ภูมิครับ ภูมิถึงบ้านแล้วใช่ไหม"
เสียงของแทนทวียังเครียดอยู่
"ถึงแล้วครับพี่แทน พี่แทนกลับหรือยังครับ"
ภูมิบุญทำเสียงเป็นปกติไม่ได้ใส่อารมณ์เน้นคำแต่อย่างใด
"พี่อยู่บนรถครับ ภูมิวันนี้พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่น่าพาเรากับเพื่อนมาเลย พี่เสียใจนะ"
แทนทวีพุดเสียงเครือเศร้าจนภูมิบุญรู้สึกได้
"ไม่เป็นไรครับพี่แทน พี่แทนไม่ได้รู้นี่ว่าเขาจะทำอะไร ภูมิเป็นห่วงก็แต่พลอย หน้าตาดูไม่ได้เลยครับพี่"
ภูมิบุญพูดออกไปตามความเป็นจริงเพราะพลอยมีสภาพเช่นนั้นจริงๆ
"พี่ขอโทษครับภูมิ พี่จะรับผิดชอบเอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น"
แทนทวีเหมือนร้องไห้ออกมาภูมิบุญรู้สึกสะท้อนใจ นี่เขาจริงจังขนาดนี้เลยหรือ
"พี่แทน อย่าคิดมากนะครับ ทุกอย่างมันมีต้นสายปลายเหตุ ภูมิไม่ได้ว่าพี่แทนนะครับ พลอยเองก็ไม่โกรธพี่แทน แต่เพื่อนพี่แทนที่ทำกับเราภูมิไม่ยกโทษให้นะครับ"
ภูมิบุญพูดออกมาแม้สถานการณ์จะเครียดก็อยากพูดให้มันจบ ให้รู้เรื่องกันไปในคืนนี้เลย
"พวกนั้นไม่ใช่เพื่อนพี่อีกต่อไปแล้วครับภูมิ"
แทนทวีพูดหนักแน่น ทำให้ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นแสยะยิ้มออกมา
"พี่แทน" ภูมิบุญคราง
"อย่าให้เรื่องมันรุนแรงถึงขั้นนั้นเลยครับ ภูมิไม่อยากให้ใครๆเขาคิดว่าภูมิเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่แทนเลิกคบกับเพื่อน พี่แทนอาจจะยังมีอารมณ์โกรธอยู่ แต่พี่แทนรู้จักกับเพื่อนๆของพี่มาก่อนภูมินะครับ อย่าให้มันรุนแรงแบบนั้นเลยครับพี่"
ทั้งที่ปากยิ้มแสยะอย่างพอใจในคำพูดของแทนทวีแต่น้ำเสียงกลับอ่อนเห็นใจเพื่อนๆของแทนทวี
"ภูมิครับ พี่เสียเวลาคบคนพวกนี้มามากแล้ว เห็นไหมว่าภูมิดียังไง แล้วพวกนั้นมันยังคิดเลวๆกับภูมิได้ อย่าให้พี่ต้องคิดเลยครับ พี่ตัดสินใจแล้ว พี่เลือกภูมิ และจะเป็นภูมิคนเดียวตลอดไป"
ภูมิบุญยิ้มออกมาจากใจหวานฉ่ำชุ่มไปทั่วใจ รอยยิ้มที่เผยออกมาไม่ได้เสแสร้งพึงใจที่ได้ยิน น้ำเสียงของแทนทวีหนักแน่นมั่นคงเหลือเกิน พอวางสายจากแทนทวีก็หลับตายิ้มอย่างสุขใจ แต่พอคิดภาพไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาภุมิบุญก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแสยะออกมา
"มันไม่จบแค่นี้แน่ ทำเพื่อนชั้นเจ็บพวกแกต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า"
ภูมิบุญกัดฟันพยายามข่มตานอนให้หลับแต่ยิ่งฝืนยิ่งกระสับกระส่ายนอนไม่ได้ อุณหภูมิที่ลดลงหลังอาบน้ำกลับเพิ่มดีกรีร้อนระอุเป็นเท่าตัวเหงื่อกาฬเริ่มไหลออกมา ความต้องการที่เก็บซ่อนไว้ภายในมันดีดเด่นออกมาด้วยฤทธิ์ของยาที่ตอนนี้ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวเต็มที่ ภูมิบุญเริ่มร้อนที่ใบหน้าจนชาเขามีความต้องการทางเพศอย่างรุนแรง สัดส่วนของร่างกายที่แสดงความเป็นเพศชายชูชัน ตอนนี้เขาอยากมีเพศสัมพันธ์ เขาอยากระบายปลดปล่อยสิ่งเร้าภายในร่างออกมา ภูมิบุญลุกจากเตียงนั่งกัดปากตัวเองอยู่ในความมืด ครั้นจะช่วยเหลือตัวเองกันก็ไม่อาจทดแทนกันได้ จินตนาการที่ฉายขึ้นในมโนจิตมันเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ภาพเรือนร่างของโตโต้ที่ผุดขึ้นมามันทำให้ภุมิบุญสติแตก เขาคิดอะไรไม่ออกเลย จะยับยั้งความรู้สึกต้องการนี้ได้อย่างไร ทำไมมันมีพลังมากมายเหลือเกิน ภูมิบุญเดินออกจากห้องของตัวเองไปแล้ว เดินตรงไปยังตึกใหญ่ จุดมุ่งหมายคือห้องดำ! ห้องของชายที่เขาเคยพลาดท่าเสียทีให้แล้ว ชายคนที่เขาเกลียด ชายคนที่ถีบเขาลงจากรถบนทางพิเศษศรีนครินทร์ ภูมบุญพยายามหยุดคิดแต่สารในร่างกายมันเหมือนกำลังทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ "ไม่ไหวแล้ว" ภูมิบุญคิดอยู่ได้เพียงเท่านี้ ทนไม่ได้ีอีกต่อไปแล้ว ไหนๆก็ไหนๆในเมื่อเคยมีอะไรกันมาแล้ว คราวนั้นไม่ได้เต็มใจ แต่คราวนี้ภูมิบุญกระหายใคร่อยากเอง ภูมิบุญหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นไม่หนักใจไม่รีรอเขาเคาะประตูทันที ภูมิบุญรออยู่นานไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านใน ไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง ภูมิบุญยกมือขึ้นเคาะประตูอีกครั้งเพิ่มน้ำหนักของการเคาะ สักพักประตูก็เปิดออก โตโต้เหมือนเพิ่งจะนอนไปได้ไม่นานเพราะตายังปรือๆอยู่ เขาสวมกางเกงบอกเซอร์กับเสื้อกล้ามเหมือนเคย
"มีอะไรภูมิ พี่นอนอยู่นะ"
เสียงที่แสดงความไม่พอใจดังออกมาแม้ตาจะยังปรือ แต่ภูมิบุญไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วผลักร่างของโตโต้ให้เข้าไปในห้องแล้วตาม เข้าไปปิดประตูล็อคกลอนอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย จะทำอะไรภูมิ"
โตโต้ถอยหลังไปตามแรงผลักของคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีพละกำลังมากมายหน้าแดงก่ำ ภูมิบุญไม่ตอบแต่กลับโผเข้าหาโตโต้เอามือจับหน้าของเขาไว้แล้วประทับริมฝีปากลงไปอย่างกระหาย โตโต้พยายามขัดขืนในตอนแรกแต่ก็คล้อยตาม ภูมิบุญร้อนแรงเหลือเกินเขาผลักอกโตโต้ให้ล้มลงเตียงแล้วก็ขึ้นไปคร่อมร่างของโตโต้ไว้ ตอนนี้โตโต้ตื่นตัวเต็มที่แล้วรับรู้ว่าอะไรที่กำลังเกิดขึ้นกับเขา โตโต้ไม่ปฏิเสธเพราะลีลาที่เร่าร้อนของภูมิบุญทำให้เขาเคลิบเคลิ้มได้ไม่น้อย ภูมิบุญกระชากเสื้อกล้ามออกจากตัวของโตโต้ลงลิ้นซุกไซร้อย่างไม่รังเกียจเหมือนที่ผ่านมา เหมือนกับเรือนร่างของโตโต้คือบ่อน้ำทิพย์หวานกระหายอยากเหลือเกิน โตโต้ครางออกมาเบาๆ แต่ภูมิบุญยิ่งทำยิ่งรู้สึกไม่ถึงใจความกระหายอยาก ความต้องการมันปะทุถึงขีดสุด เขาดึงกางเกงของโตโต้ออกโผเข้าหาเหมือนสิ่งนั้นเป็นของล้ำค่าที่มันจะสามารถปลดปล่อยเขาจากความรู้สึกตอนนี้ได้
"อ่า ภูมิครับ เก่งจังเลย"
โตโต้ครางออกมาหลับตาพริ้มมีความสุข ภูมิบุญรู้สึกเหมือนร่างกายขาดอะไรไปแล้วสิ่งที่ขาดหายไปนั้นกำลังหาอยู่ในร่างกายของโตโต้ เจ้าของร่างที่นอนเกร็งตัวอยู่รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยไปในอวกาศสิ่งที่ ภูมิบุญกำลังทำอยู่นั้นมันถึงใจเขาเหลือเกิน
"ภูมิครับ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ"
"อย่า อย่าเพิ่ง" ภูมิบุญพูดติดขัดหายใจแรง แล้วกระชากเสื้อผ้าของตัวเองออก ความต้องการของร่างกายและประสาทที่โดนครอบงำทำให้ภูมิบุญทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งยอมให้ร่างกายส่วนนั้นของโตโต้เข้าไปในร่างกายของตน แม้จะมีความรุ้สึกเจ็บแปลบแต่ก็ไม่ได้สนใจเลย อยากให้มันเข้าไปในร่างของตน อยากให้มันปลดปล่อยกิเลสตัณหาที่ครุกรุ่นเตรียมพร้อมที่จะระเบิดออกมา ภูมิบุญเป็นคนบังคับเกมให้ดำเนินต่อไป โตโต้รุ้สึกแปลกใหม่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ครั้งก่อนหน้านี้กระทำลงไปเพราะหน้ามืดตามัว แต่ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายถูกกระทำโดยที่เจ้าตัวสมยอม ภูมิบุญปล่อยลีลาท่าทางออกมาจนโตโต้เองพึงใจเป็นอย่างยิ่ง เปลี่ยนรูปแบบท่วงท่าอย่างชำนาญภูมิบุญเองก็ตอบรับอย่างคล่องแคล่ว เสียงลมหายใจแรงดังออกมาเป็นระยะลมหายใจร้อนของคนทั้งสองผสมปนเปกันอยู่ มือของภูมิบุญไม่หยุดยิ่งเคลื่อนไหวไปตามสัดส่วนของร่างกายโตโต้ สัมผัสเท่าไรก็ไม่สาแก่ใจ ริมฝีปากไม่ถอนออกห่างจากกันและกัน โตโต้เพิ่มจังหวะเร็วถี่ขึ้นจนตัวกระตุกเกร็งหน้าท้อง
"อา" โตโต้หายใจเร็วหอบซุกหน้าลงกับคอของภูมิบุญ
"อย่าหยุด อย่า อย่าหยุด"
ภูมิบุญร้องออกมาแม้ตัวของเขาเองจะเสร็จสมอารมณ์หมายไปก่อนหน้าโตโต้แล้ว แต่ก็ยังไม่หยุด ความร้อนในตัวมันยังไม่สงบนิ่งภูมิบุญยังกระหายใคร่อยากอย่างไม่รู้จักพอ ภูมิบุญเห็นโตโต้ยังหายใจหอบเหนื่อยอยู่ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ พลิกร่างขึ้นแล้วเป็นคนจัดการทำให้เกมมันต่อไปอีก
"ภูมิยังไม่พอ ทำอีก เอาอีก"
เสียงที่แปลกไปมันกระเส่าครางออกมาอย่างหื่นกระหาย โตโต้เองก็แปลกใจที่ทำไมคนที่หยิ่งยโสโอหังอย่างภูมิบุญจะมีความต้องการทางเพศสูงเช่นนี้ ลีลาท่าทางที่จัดจ้านดุเด็ดเผ็ดมันร้อนแรงอย่างที่เขาไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน โตโต้อยากจะพูดจาเสียดสีเหมือนกันแต่ก็เงียบปากปล่อยให้ภูมิบุญเป็นคนดำเนิน เกมต่อไป เพราะเขาเองก็พอใจอยู่ไม่ใช่น้อย ภูมิบุญเริงรักอย่างไม่รู้จักพอจนร่างกายมันเริ่มที่จะแตกร้าวมีเลือดไหลซึมออกมา แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ในเมื่อสารเลวในร่างมันยังไม่สงบภูมิบุญก็หยุดไม่ได้ จนผ่านไปเกือบค่อนคืน โตโต้เองที่เป็นคนไม่สู้เขายอมแพ้ พอเข้าห้องน้ำไปล้างตัวภูมิบุญก็ได้สติคืนมาด้วยฤทธิ์ยาเริ่มเสื่อมประสิทธิภาพ พอเนื้อตัวร่างกายโดนน้ำฝักบัวที่ไหลรินราดลงมา น้ำตาก็ทะลักออกมา ความเจ็บแปลบที่เก็บงำซ่อนเอาไว้ตอนนี้มันเด่นชัดขึ้นมาแทรกแสดงอาการชัดกว่าทุกความรู้สีก เจ็บปวดเหลือเกิน นี่เราทำอะไรลงไป นี่เราขาดสติถึงเพียงนี้เชียวหรือ ภูมิบุญเอามือขึ้นซุกหน้าตัวเองแล้วสะอื้นออกมา
