พอวันอาทิตย์อ้อยก็วานให้ภูมิบุญไปทำความสะอาดห้องดำอีกครั้ง เพราะคราวนี้อ้อยจะออกไปเจอเพื่อนๆข้างนอก ภูมิบุญก็ไม่ได้ว่าอะไรหรือแสดงอาการไม่พอใจที่อ้อยให้ตนทำแทน ด้วยคิดว่าปกติวันธรรมดาก็ไม่ค่อยได้ช่วยงานบ้านสักเท่าไรนัก ฝ่ายแวนพอภูมิบุญกับแทนทวีลับตาไปเมื่อคืนก็โทรศัพท์รายงานแฟนหนุ่มของคนทันที เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังแต่งเติมใส่สีสันให้ได้อรรถรสมากยิ่งขึ้น โตโต้นิ่งฟังอยู่แล้วจึงยอมบอกแผนการให้แวนฟัง
"ตายจริง ไอ้พอลนี่มันแน่นะคะโต้ หึหึ เสร็จแน่ไอ้ภูมิ"
โตโต้ไม่ได้เล่าว่าจะทำให้ภูมิบุญหลงรักเพราะเกรงว่าแวนจะไม่เข้าใจ แค่บอกว่าจะทำดีกับภูมิบุญให้ภูมิบุญตายใจพอตายใจก็หาทางกลั่นแกล้งให้ระเห็จออกไปจากบ้านเสีย แวนเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย บอกว่าจะเข้ามาหาแล้วมาขอโทษภูมิบุญทั้งสองวางแผนกันไว้อย่างมั่นเหมาะ
พอบ่ายแสงแดดเริ่มร้อนแรงแผดเผาอากาศร้อนอบอ้าว ภูมิบุญทำงานบ้านเสร็จหมดแล้วเหลือภาระหน้าที่ที่ต้องทำอีกอย่างเดียวคือการทำความสะอาดหห้องดำ ไม่มีครั้งใดที่ภูมิบุญจะก้าวเข้าห้องนั่นด้วยจิตใจที่เป็นปกติสุข ทุกครั้งที่รู้ว่าต้องเข้าไปในห้องนั้นหัวใจมันก็เต้นโครมครามหวั่นใจว่าเจ้าของห้องจะคิดการใดอยู่ และคงไม่ได้คิดดีเป็นอย่างแน่นอน แต่ก็สูดลมหายใจเข้าปอดปลอบใจตัวเองว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ขอสู้กันสักตั้งฉะกันหน่อยเถอะ
ภูมิบุญถือเครื่องไม้เครื่องมือทำความสะอาดขึ้นไปชั้นบนพอ ถึงหน้าประตูบานใหญ่ก็ยืนนิ่งไตร่ตรองอยู่ พอรวบรวมสติได้ก็เคาะประตู ภูมิบุญเองก็แปลกใจว่าทำไมโตโต้ไม่ยอมออกไปไหนเพราะตามธรรมดาของคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศย่อมจะนัดพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง แต่โตโต้ออกไปบ้างโดยมากจะไปพบกับแฟนสาวหรือไม่ก็เพื่อนคนที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาด้วยกันที่เคยเห็นโตโต้บอกคุณอภิสราตอนกินข้าวเย็น แต่ภูมิบุญก็บอกตัวเองแล้วยิ้มกริ่มอยู่ว่าคนอย่างโตโต้คงไม่มีเพื่อนดีๆสักคนนั่นเองเขาถึงไม่ยอมออกไปหาใคร
"อ้าวภูมิ วันนี้มาทำความสะอาดห้องพี่เหรอครับ"
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกภูมิบุญหรี่ตาลงเพราะแสงจากภายนอกสาดเข้ามาสว่างจ้าไม่เหมือนคราวก่อนที่ ห้องมืดมิดมีเพียงแสงไฟสีเหลืองจากเพดาน คนตัวใหญ่ไม่สวมเสื้อเผยให้เห็นเรือนร่างท่อนบนอย่างชัดเจน แผงอกที่ดูแข็งแรงจากการออกกำลังกาย
"เอ่อ ครับพอดีพี่อ้อยออกไปทำธุระครับ"
ภูมิบุญตอบแล้วก้มหน้าลงเพราะไม่อยากจะสบตากับโตโต้
"เข้ามาสิภูมิ แม่กับแม่จันทร์ออกไปข้างนอกใช่ไหม บ้านเงียบเชียว"
โตโต้ชวนคุย แต่เหมือนยิ่งเตือนสติให้ภูมิบุญหวาดระแวงหวั่นไปในใจมากกว่าเดิม ใช่สินะแม่กับคุณท่านออกไปซื้อของข้างนอก ลุงหมายขับรถไปให้พี่อ้อยก็ออกไปพบเพื่อน ตายจริง! ในบ้านตอนนี้มีเพียงตัวเขากับคนตัวใหญ่เบื้องหน้านี้เท่านั้น
"ครับ แต่เดี๋ยวคงกลับ ผมทำความสะอาดได้ไหมครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญรีบพูดขึ้นมากลบเกลื่อนความในใจที่เริ่มคิดเหตุการณ์ต่างๆที่ยังไม่เกิด พอคิดแล้วก็ยิ่งกลัวว่าจะไม่มีเหตุดีเกิดขึ้นกับตัว ความกลัวมันวิ่งเข้ามาครอบงำแล้วแม้จะพยายามตีสีหน้าเข้มแข็งอยู่ก็ตาม
"ได้เลยครับภูมิ แหมน่ารักจริงนะเรา น่ารักแบบนี้ใครได้เป็นแฟนรักตายเลยนะ"
โตโต้เปิดฉากด้วยการแทะโลม มองภูมิบุญด้วยสายตาที่กรุ้มกริ่มมองจนภูมิบุญรู้สึกอึดอัด
"ครับ เราก็รักกันดีครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปโดยไม่ทันคิด เหมือนโยนลูกบอลใส่กำแพงทันทีที่ลูกบอลกระทบกับกำแพงก็กระเด้งออกไป
"นายแทนน่ะเหรอ หึหึ"
ภูมิบุญมองหน้าโตโต้อย่างประหลาดใจว่ารู้เรื่องหรือชื่อของคนที่เขาคบอยู่ได้ยังไง แต่พอคิดดูแล้วก็ได้คำตอบให้ตัวเอง ยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม
"ครับ น้องชายพี่แวนนั่นล่ะครับ แปลกนะครับพี่น้องกันไม่เหมือนกันเลยสักอย่าง"
ภูมิบุญยังยกริมฝีปากอยู่ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของโตโต้ซึ่งก็ยิ้มที่มุมปากเช่นกัน
"ยังไงครับภูมิ พี่ไม่เคยเจอแทน ไหนเขาไม่เหมือนกันยังไง"
โตโต้หยั่งเชิงสายตายังไม่ยอมลดละจากใบหน้าของภูมิบุญเช่นกัน
"ก็เปล่าหรอกครับ ผมคงไม่มีสิทธิ์ไปวิจารณ์คนอื่นเขาหรอกครับคุณโตโต้ งั้นผมขอตัวนะครับ"
ภูมิบุญตัดบทแล้วเดินถืออุปกรณ์เข้าห้องน้ำไปเช่นเคย โตโต้ก็ไม่ยอมแพ้เดินตามเข้าไป พอภูมิบุญก้มลงเช็ดอ่างโตโต้ก็นั่งที่ปลายอ่างมองดูการทำงานของภูมิบุญอยู่ เผยยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว รอยยิ้มที่เหมือนเสือรอดักขยุ้มเหยื่อ
"ภูมิ ภูมิรู้ไหมว่าผิวภูมิสวยมาก ยิ่งได้สัมผัสยิ่งนุ่มลื่นมือ พี่ชอบนะครับ"
โตโต้แทะโลมต่อด้วยคำพูดและสายตา ภูมิบุญเม้มปากระวังตัวเพิ่มมากขึ้น
"คืนนั้น กลิ่นตัวเรายังติดอยู่กับตัวพี่เลยนะ หอม"
ภูมิบุญเม้มปากหนักรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยแล้ว พยายามรีบเช็ดถูอ่างไม่อยากสนใจกับคำพูดของเขา
"เอ่อ ขอโทษนะครับคุณโตโต้ รบกวนลุกได้ไหมครับ ผมจะเช็ด"
ภูมิบุญถูอ่างไปจนถึงที่ที่โตโต้นั่งอยู่ พอพูดออกไปแบบนั้นโตโต้ก็วางมือแหมะลงบนมือของภูมิบุญทันที ทันทีที่มือสัมผัสกันภูมิบุญก็ชักมือออกโดยเร็ว แต่โตโต้กลับกุมไว้แน่น
"มือ นุ่มจังครับภูมิ ไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชายเลยนะเรา"
เป็นคำพูดที่ภูมิบุญรังเกียจที่สุด ได้ยินแล้วแสลงหูระคายเคืองอย่างมาก คำถามต่างๆผุดขึ้นในหัวมากมาย ทำไมไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชาย? แล้วนี่ฉันเป็นผู้หญิงเหรอ? เสียชาติเกิดนะที่เป็นเกย์? เป็นชายไม่สมชายน่ารังเกียจ? ภูมิบุญถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"ผมภูมิใจครับที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เพราะผมมั่นใจว่าผมได้รับการอบรมมาดี ยายสอนให้ผมเป็นคนดีและผมก็เป็นอยู่ ถึงผมจะจนเป็นเด็กบ้านนอก แต่เงินก็ซื้อความดีจากตัวผมไม่ได้หรอกครับคุณโตโต้ อีกอย่างผมไม่เคยอายที่เป็นเกย์ ถ้าให้ทำเลวผมอายครับแต่ไม่เคยอายตัวเองที่เป็นแบบนี้"
ภูมิบุญจ้องหน้าโตโต้เขม็งไม่ยอมอ่อนให้ ส่วนโตโต้เองเริ่มกัดฟันขบกรามเข้าหากันจนปูดโปนออกมา ถ้าไม่ใช่แผนเขาคงถีบเข้าให้ที่ยอดอกภูมิบุญแล้ว อวดดีนัก! โตโต้คิดในใจแต่สักพักก็ยิ้มออกมา
"โห คมคามนะเนี่ย จริงสินะคนเราอายอะไรก็อายได้แต่อย่าอายที่จะเป็นตัวของตัวเอง"
พูดแล้วก็อมยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยถากถางดูแคลนอยู่ ภูมิบุญกระตุกมือให้้พ้นจากการเกาะกุมของโตโต้ แต่โตโต้ก็ดึงมือของภูมิบุญที่กระตุกแล้วเจ้าตัวทำท่าจะลุกขึ้น ออกแรงดึงเข้าหาตัวจนภูมิบุญเซถลาเข้าหาตัว
"โอ๊ย" ภูมิบุญร้องเพราะร่างไปอยู่ในอกของโตโต้แล้ว ภูมิบุยพยายามจะดันกายลุกขึ้นแต่โตโต้กลับกอดไว้แน่น
"ชื่นใจจังครับภูมิ เรานี่ตัวหอมตลอดเวลาเลยนะ"
ว่าแล้วก็ไซร้ซอกคอของภูมิบุญทันที ลมหายใจอุ่นจนร้อนกระทบกับผิวสีน้ำผึ้งซีดของลำคอ ภูมิบุญขนลุกเกรียวย่นคอ
"อุ๊ย ทำอะไรครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญพยายามขัดขืนแต่คนตัวใหญ่ออกแรงกอดรัด ให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
"พี่ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมคนถึงเป็นเกย์กันเยอะขนาดนี้ เพราะมีคนน่ารักอย่างน้องภูมินี่เอง"
โตโต้พูดออกมายังปล่อยลมหายใจพ่นลงตรงซอกคอของภูมิบุญอยู่ ภูมิบุญอ่อนระทวยพยายามดิ้นแต่ยิ่งเหมือนไร้เรี่ยวแรงกำลังที่จะดิ้นหนีไป โตโต้ไซร้ลามมาถึงปลายคางมือก็เริ่มทำงานล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวหลวมของ ภูมิบุญ หยอกเย้าลูบไล้กับผิวเนียนลื่นมือตามบั้นเอวมาถึงหน้าท้อง ภูมิบุญพยายามแกะมือเขาออกแต่มือแข็งใหญ่กลับบีบเค้นออกแรงเพิ่มขึ้น จากอารมณ์ที่กระเจิงไปในตอนแรกภูมิบุญรู้สึกปวดร้าวแปลบปลาบเพราะแรงของมือที่ขย้ำอยู่ตามตัว แม้ปากหนาๆอุ่นๆจะคลอเคลียจากการเก็บความหอมหวานจากใบหน้าของเขาอยู่ก็ตาม ภูมิบุญได้สติ เรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้น เพราะถ้าเขาปล่อยให้เลยเถิดภูมิบุญเองที่จะเป็นฝ่ายด้อยกว่าทันที พอคิดได้ก็เอื้อมมือไปข้างหลังตัวลูบที่ขาของโตโต้ รายนั้นก็เคลิ้มไปนึกว่าภูมิบุญจะมีอารมณ์คล้อยตาม ภูมิบุญลูบตรงขนขาแผงหนาบนหน้าแข้งแข็งแรงของโตโต้แล้วออกแรงกระชาก
"โอ๊ย ไอ้" โตโต้หลุดปากออกมาปล่อยมือจากภูมิบุญทันที พอภูมิบุญหลุดพ้นจากการเกาะกุมก็ถอยห่างออกมายืนหลังพิงผนังห้องน้ำหน้าตาสู้เหมือนสุนัขจนตรอก โตโต้เอามือลูบหน้าแข็งตัวเองอยู่ มองขนหน้าแข้งที่กองอยู่ที่พื้นแล้วกัดฟัน
"พูดดีๆไม่ชอบใช่ไหม"
เขากัดฟันแล้วปรี่เข้าหาภูมิบุญที่ยังไม่ทันระวังตัว
"จะทำอะไรน่ะ คุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องออกมาพยายามจะก้าวขาออกไปทางประตูแต่คนตัวใหญ่ก้าวเข้ามาถึงตัวแล้ว โตโต้ออกแรงกดบ่าของภูมิบุญให้ชนผนังการกระแทกที่รุนแรงทำให้ร่างของภูมิบุญสั่นสะท้านไปเจ็บแปลบที่กลางหลัง
"ปึ๊ก อึ๊ก" โตโต้ปล่อยหมัดแน่นๆเข้าที่ท้องของภูมิบุญ พอแรงหมัดออกจากมือของโตโต้ไปปะทะร่างเล็ก ร่างนั้นก็ทรุดลงทันที โตโต้ดำเนินการต่อโดยลากร่างของภูมิบุญที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้นให้ออกมานอนตรงกลางที่พื้นห้องน้ำ แล้วพลิกร่างของภูมิบุญให้นอนคว่ำทันที
"อย่า คุณ โตโต้ อย่า"
ภูมิบุญครางออกมาเพราะจุกเข้าอย่างจังที่ลิ้นปี่ มือไม้ป่ายเปะปะพยายามจะดันตัวลุกขึ้นมา แต่โตโต้ก็กดสะโพกของภูมิบุญให้กลับคว่ำลงอย่างเดิม โตโต้รูดกางเกงขาสั้นพร้อมกางเกงชั้นในของภูมิบุญออกทันที
"คุณจะทำ อะไร คุณโตโต้"
เสียงที่สั่นระริกความกลัวมันปนออกมากับเสียงนั้น เสียงที่ไม่มีจริตอันใดปนอยู่มันเป็นเสียงของผู้น้อยที่กำลังขอความเมตตาจากผู้ใหญ่ แต่ดูเหมือนผู้ใหญ่จะหน้ามืดผีห่าซาตานเข้าสิงร่างสิ้นแล้วซึ่งความเมตตา
"เอาภูมิทำเมียไงครับ"
โตโต้กัดฟันพูดกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะสิ่งที่เห็นมันทำให้ปฏิกริยาร่างกายตอบสนองเป็นอย่างดี เนื้อบริเวณสะโพกของภูมิบุญเนียนละเอียดผิวสีน้ำผึ้งซีดเป็นสีเสมอเท่ากันทั้งสองข้าง ไม่ได้แตกลายงาเหมือนของแวนหรือของคนที่เขาเคยผ่านมา เนื้อสองก้อนกลมกลึงเนียนนุ่มมือ
"อย่า นะคุณโตโต้ อย่า"
เสียงอ้อนวอนของคนที่สิ้นฤิทธิ์เดชที่มือไม้ยังพยายามปัดป่ายเรียกร้องอิสระภาพ แต่คนตัวใหญ่กลับยิ้มแสยะออกมาหน้ามืดตามัว คำพุดของพอลเพื่อนสนิทยังก้องอยู่ในหู "มึงก็เอามันทำเมียเลยสิวะ คราวนี้ล่ะมึงอะไรๆมันก็ง่ายขึ้น"
"เดี๋ยวก็เสียวนะครับน้องภูมิ พี่ก็ไม่เคยเอาผู้ชายด้วยกัน มาให้พี่ลองหน่อยนะครับ คนดี"
โตโต้กัดฟันพูดแล้วรูดกางเกงบอกเซอร์ตัวเองออก เขาเองก็ไม่เชื่อตัวเองว่าแก่นกายของเขาจะชูชันดูกระหายอยากบั้นท้ายเนียนคู่งามตรงหน้าได้ขนาดนี้ โตโต้เอามืออีกข้างคลึงบั้นท้ายของภูมิบุญอย่างแผ่วเบา ภูมิบุญพยายามดิ้นหนีแต่มืออีกข้างก็กดคอเอาไว้โตโต้ยื่นมือไปหยิบขวดโลชั่นที่วางอยู่หน้ากระจกอย่างยากลำบาก พอฉวยติดมือมาก็เปิดขวดเทลงไปตรงร่องกนของภูมิบุญ ความเย็นของโลชั่นสัมผัสกายทำให้ภูมิบุญสะดุ้งในใจไม่คิดอะไรนอกจากจะทำยังไงให้หลุดพ้นไปจากเงื้อมมือมารได้ แต่ก็ได้แต่คิดเพราะแรงกดของมือที่คอทำให้หน้าของภูมิบุญติดอยู่กับพื้นห้องน้ำ ความจุกที่ท้องยังไม่เจือจางหายไป พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอาบหน้า
"ได้ โปรด คุณโตโต้อย่า อย่า"
ภูมิบุญครางออกมาแต่ไม่สะอื้นเพราะไม่อยาก ให้เขาเห็นน้ำตาที่ไม่ได้ออกมาจากการแสดงละคร แต่มันเป็นน้ำตาที่ออกมาจากใจ มันเป็นน้ำตาของความอ่อนแอที่เขาไม่เคยให้ใครหน้าไหนได้เห็น
"แป๊บ เดียวนะครับภูม เดี๋ยวเราก็จะขึ้นสวรรค์กัน"
เสียงที่น่ารังเกียจของ โตโต้ดังกลบทุกเสียงร้องขอของภูมิบุญ โตโต้แหวกขาของภูมิบุญออกแล้วเอาตัวแทรกเข้าไปตรงกลางเอานิ้วชอนไชหาที่ไป พอนิ้วล่วงล้ำเข้าไปในกาย ภูมิบุญก็กระตุกพยายามดิ้นหนีเท่าที่กำลังแรงกายจะมีเหลืออยู่ แต่โตโต้ก็กดเอาไว้แน่นออกแรงมากขึ้น พอถอนนิ้วออกจากร่องหลืบภูมิบุญก็ผ่อนลมหายใจพยายามดิ้นต่อ แต่สิ่งที่สวนแทงเข้ามามันทำให้เขาร้องไม่ออก
"โอ๊ย อย่าคุณ"
ภูมิบุญร้องออกมาได้แค่นั้นเพราะแก่นกายของโตโต้เข้าไปอยู่ในร่างแล้วครึ่งหนึ่ง แล้วก็แทงพรวดเข้าไปจนมิด ภูมิบุญขนลุกจิกมือกับพื้นห้องน้ำเจ็บแปลบไปถึงกระดูกสันหลัง ไม่ร้องออกมาสักคำกัดฟันอยู่พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลรวมออกมาเปื้อนที่พื้นห้องน้ำ
"อา แน่นจังเลยครับน้องภูมิ เสียวสุดยอด"
เสียงครางกระเส่าของคนตัวใหญ่ แต่เป็นเหมือนเสียงของยมทูตที่กำลังพรากชีวิตไปจากเขา ภูมิบุญยังน้ำตาไหลออกมาจนพื้นห้องน้ำเปียกชุ่ม จะทำอะไรได้ในเมื่อตอนนี้มันมาถึงขั้นนี้แล้ว ภูมิบุญพยายามผ่อนคลายลมหายใจเพราะยิ่งดิ้นเหมือนความเจ็บปวดมันยิ่งถาโถมเข้าหาเหมือนเอาเหล็กแหลมเผาไฟยัดใส่เข้าไปในร่างกาย ปวดแสบปวดร้อน แม้อากาศจากเครื่องปรับอากาศที่ตั้งไว้ในอุณภูมิที่เหมาะสมแต่มันไม่ได้ช่วยให้ร่างกายเย็นลงไปได้เลย นอกจากน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วเหงื่อกาฬก็ไหลออกมาจากทุกขุมขนเช่นกัน โตโต้ออกแรงขยับโดยไม่สนใจคนข้างล่างแม้แต่น้อย จากเนิบนาบเป็นเร็วถี่ การกระทำเช่นนี้ไม่ได้ทำให้ภูมิบุญรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วยเลย กลับแสบแปลบปลาบทุกครั้งที่เขาขยับร่าง พอเริ่มขยับถี่เข้าๆภูมิบุญก็รู้สึกถึงความอุ่นที่ปล่อยเข้ามาในร่างกาย
"อาาา" โตโต้หอบเหงื่อที่ไหลออกมาไม่แพ้ภูมิบุญเลย เขาซบร่างอยู่บนแผ่นหลังของภูมิบุญ หอบเหนื่อยหายใจแรงร่างกายกระตุก ภูมิบุญนอนนิ่งน้ำตาไหลไม่เกร็งตัวแล้วไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว มันเกิดขึ้นแล้วภูมิบุญ! เขาบอกกับตัวเอง มันเกิดขึ้นแล้วเรื่องที่เขาระวังไม่ให้มันเกิด แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ โตโต้ยังไม่ถอนร่างกายเขาออกจากร่างของภูิบุญจนคนตัวเล็กเบื้องล่างขยับขา โตโต้จึงถอนร่างออกมาแล้วก็นอนลงข้างๆภูมิบุญกับพื้นห้องน้ำ ภูมิบุญนอนตะแคงหันหลังให้เพราะน้ำตามันยังไม่หยุดไหล
"สุดยอดไปเลยครับภูมิ พี่มีความสุขที่สุด"
โตโต้เอามือลูบร่องก้นของภูมิบุญเล่นไปมา พลันภูมิบุญก็ลุกยันกายขึ้นจากพื้นห้องน้ำดึงกางเกงขึ้นสวมใส่ไม่ยอมหันหน้าไปหาคนตัวใหญ่
"ไปไหนครับที่รัก"
ถ้าเป็นเสียงของคนที่รักกัน คำพูดนี้จะน่าฟังหวานหูเป็นยิ่งนัก แต่นี่มันเจือไปด้วยความดูหมิ่นดูแคลนเยาะเย้ยถากถาง ภูมิบุญเม้มปาก เห็นเขาเป็นสัตว์ป่าไปแล้ว
"คุณ โตโต้ครับ วันนี้ผมไม่ทำต่อนะครับ"
ภูมิบุญกัดฟันพูดพยายามไล่น้ำตาออกไปให้หมด
"อ้าว จะไปไหนล่ะครับภูมิ พี่ว่าจะต่ออีกสักยก"
โตโต้ยิ้มที่มุมปากเหมือนตนกำชัยชนะไว้ในมือแล้ว สายตาจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของภูมิบุญที่เปียกไปด้วยเหงื่อ ภูมิบุยไม่โต้ตอบกลับนิ่งกัดฟันขบกรามอยู่
"ผมจะลงไปอาบน้ำครับ"
"อาบกับพี่ที่นี่ก็ได้ครับ เดี๋ยวเราก็ต่อกันตอนอาบน้ำ เนี่ยขึ้นอีกแล้วเห็นไหม"
โตโต้พูดน้ำเสียงช่างน่ารังเกียจเดียจฉันท์ มันน่าขยะแขยงเหมือนสิ่งปฏิกูล ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ไม่หรอกครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า"
ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้องน้ำ โตโต้เดินตามออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ใส่กางเกงดึงตัวภูมิบุญเข้ามากอดไว้กับอก
"หือ ว่าไงครับคนดี ลีลาพี่ไม่ถูกใจเหรอครับ พี่ขอแก้ตัวนะ"
เสียงอ่อนลง แต่กลับเหมือนยิ่งไปกระตุกสะกิดเหยียบกลางใจของภูมิบุญ
"ผมจะไปอาบน้ำครับ ปล่อย"
ภูมิบุญกัดฟันอยู่พูดออกมา ถอนหายใจระบายอารมณ์ออกมา ใช่สินะมันเกิดขึ้นแล้วนี่ จะมัวมานั่งฟูมฟายให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา เราไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่นางเอกที่จะมาร้องไห้กระซิกๆเรียกร้องความสนใจ คิดในแง่ดีผู้ชายคนนี้ฉันก็ได้กินมันแล้ว ไม่เท่าไหร่ ไม่ถึงใจ ทำไมเราไม่ใช้จุดนี้พลิกผันสถานการณ์ให้มันมาเป็นฝ่ายที่เราได้เปรียบ ภูมิบุญคิดในใจแล้วแสยะยิ้มออกมา
"เราเป็นเมียพี่แล้วนะครับ ภูมิ"
เสียงเย้ยหยันในลำคอดังกระซิบอยู่ข้างหู ภูมิบุญเม้มปากกัดฟันแล้วหันหน้าพลิกตัวเข้าหาโตโต้
"ยังหรอกครับคุณ โตโต้ มีอะไรกันแค้นี้ไม่ถึงสิบครั้ง ผมไม่นับว่ามีอะไรกัน อีกอย่างคนที่จะเป็นผัวผมน่ะต้องเก่งกว่านี้ อย่างคุณโตโต้ หึ อย่างมาเป็นได้ก็แค่ที่ระบายอารมณืชั่วคราวล่ะครับ แต่ถ้าอยากเป็นผัวผมจริงๆ รอคิวหน่อยนะครับ อีกอย่างพัฒนาฝีมือด้วยก็ดี"
พูดแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก สายตาที่น้ำตาเหือดแห้งแล้วจ้องที่หน้าโตโต้อย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน โตโต้กัดฟันอยู่เหมือนโดนลูบคม ส่วนคนตัวเล็กสะบัดมือเดินออกจากห้องไปแล้ว พอถึงห้องภูมิบุญก็วิ่งเข้าห้องน้ำเปิดน้ำฝักบัวราดตัว น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ ทำไมเวลาอยู่คนเดียวนี่น้ำตามันชอบไหลออกมาเสียงจริง ภูมิบุญล้างทุกส่วนของร่างกายออกขัดถูแรงจนแดงไปทั่วร่างเพื่อที่จะล้างความ สกปรกโสมมออกไปเสียให้หมด
"ตายจริง ไอ้พอลนี่มันแน่นะคะโต้ หึหึ เสร็จแน่ไอ้ภูมิ"
โตโต้ไม่ได้เล่าว่าจะทำให้ภูมิบุญหลงรักเพราะเกรงว่าแวนจะไม่เข้าใจ แค่บอกว่าจะทำดีกับภูมิบุญให้ภูมิบุญตายใจพอตายใจก็หาทางกลั่นแกล้งให้ระเห็จออกไปจากบ้านเสีย แวนเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย บอกว่าจะเข้ามาหาแล้วมาขอโทษภูมิบุญทั้งสองวางแผนกันไว้อย่างมั่นเหมาะ
พอบ่ายแสงแดดเริ่มร้อนแรงแผดเผาอากาศร้อนอบอ้าว ภูมิบุญทำงานบ้านเสร็จหมดแล้วเหลือภาระหน้าที่ที่ต้องทำอีกอย่างเดียวคือการทำความสะอาดหห้องดำ ไม่มีครั้งใดที่ภูมิบุญจะก้าวเข้าห้องนั่นด้วยจิตใจที่เป็นปกติสุข ทุกครั้งที่รู้ว่าต้องเข้าไปในห้องนั้นหัวใจมันก็เต้นโครมครามหวั่นใจว่าเจ้าของห้องจะคิดการใดอยู่ และคงไม่ได้คิดดีเป็นอย่างแน่นอน แต่ก็สูดลมหายใจเข้าปอดปลอบใจตัวเองว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ขอสู้กันสักตั้งฉะกันหน่อยเถอะ
ภูมิบุญถือเครื่องไม้เครื่องมือทำความสะอาดขึ้นไปชั้นบนพอ ถึงหน้าประตูบานใหญ่ก็ยืนนิ่งไตร่ตรองอยู่ พอรวบรวมสติได้ก็เคาะประตู ภูมิบุญเองก็แปลกใจว่าทำไมโตโต้ไม่ยอมออกไปไหนเพราะตามธรรมดาของคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศย่อมจะนัดพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง แต่โตโต้ออกไปบ้างโดยมากจะไปพบกับแฟนสาวหรือไม่ก็เพื่อนคนที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาด้วยกันที่เคยเห็นโตโต้บอกคุณอภิสราตอนกินข้าวเย็น แต่ภูมิบุญก็บอกตัวเองแล้วยิ้มกริ่มอยู่ว่าคนอย่างโตโต้คงไม่มีเพื่อนดีๆสักคนนั่นเองเขาถึงไม่ยอมออกไปหาใคร
"อ้าวภูมิ วันนี้มาทำความสะอาดห้องพี่เหรอครับ"
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกภูมิบุญหรี่ตาลงเพราะแสงจากภายนอกสาดเข้ามาสว่างจ้าไม่เหมือนคราวก่อนที่ ห้องมืดมิดมีเพียงแสงไฟสีเหลืองจากเพดาน คนตัวใหญ่ไม่สวมเสื้อเผยให้เห็นเรือนร่างท่อนบนอย่างชัดเจน แผงอกที่ดูแข็งแรงจากการออกกำลังกาย
"เอ่อ ครับพอดีพี่อ้อยออกไปทำธุระครับ"
ภูมิบุญตอบแล้วก้มหน้าลงเพราะไม่อยากจะสบตากับโตโต้
"เข้ามาสิภูมิ แม่กับแม่จันทร์ออกไปข้างนอกใช่ไหม บ้านเงียบเชียว"
โตโต้ชวนคุย แต่เหมือนยิ่งเตือนสติให้ภูมิบุญหวาดระแวงหวั่นไปในใจมากกว่าเดิม ใช่สินะแม่กับคุณท่านออกไปซื้อของข้างนอก ลุงหมายขับรถไปให้พี่อ้อยก็ออกไปพบเพื่อน ตายจริง! ในบ้านตอนนี้มีเพียงตัวเขากับคนตัวใหญ่เบื้องหน้านี้เท่านั้น
"ครับ แต่เดี๋ยวคงกลับ ผมทำความสะอาดได้ไหมครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญรีบพูดขึ้นมากลบเกลื่อนความในใจที่เริ่มคิดเหตุการณ์ต่างๆที่ยังไม่เกิด พอคิดแล้วก็ยิ่งกลัวว่าจะไม่มีเหตุดีเกิดขึ้นกับตัว ความกลัวมันวิ่งเข้ามาครอบงำแล้วแม้จะพยายามตีสีหน้าเข้มแข็งอยู่ก็ตาม
"ได้เลยครับภูมิ แหมน่ารักจริงนะเรา น่ารักแบบนี้ใครได้เป็นแฟนรักตายเลยนะ"
โตโต้เปิดฉากด้วยการแทะโลม มองภูมิบุญด้วยสายตาที่กรุ้มกริ่มมองจนภูมิบุญรู้สึกอึดอัด
"ครับ เราก็รักกันดีครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปโดยไม่ทันคิด เหมือนโยนลูกบอลใส่กำแพงทันทีที่ลูกบอลกระทบกับกำแพงก็กระเด้งออกไป
"นายแทนน่ะเหรอ หึหึ"
ภูมิบุญมองหน้าโตโต้อย่างประหลาดใจว่ารู้เรื่องหรือชื่อของคนที่เขาคบอยู่ได้ยังไง แต่พอคิดดูแล้วก็ได้คำตอบให้ตัวเอง ยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม
"ครับ น้องชายพี่แวนนั่นล่ะครับ แปลกนะครับพี่น้องกันไม่เหมือนกันเลยสักอย่าง"
ภูมิบุญยังยกริมฝีปากอยู่ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของโตโต้ซึ่งก็ยิ้มที่มุมปากเช่นกัน
"ยังไงครับภูมิ พี่ไม่เคยเจอแทน ไหนเขาไม่เหมือนกันยังไง"
โตโต้หยั่งเชิงสายตายังไม่ยอมลดละจากใบหน้าของภูมิบุญเช่นกัน
"ก็เปล่าหรอกครับ ผมคงไม่มีสิทธิ์ไปวิจารณ์คนอื่นเขาหรอกครับคุณโตโต้ งั้นผมขอตัวนะครับ"
ภูมิบุญตัดบทแล้วเดินถืออุปกรณ์เข้าห้องน้ำไปเช่นเคย โตโต้ก็ไม่ยอมแพ้เดินตามเข้าไป พอภูมิบุญก้มลงเช็ดอ่างโตโต้ก็นั่งที่ปลายอ่างมองดูการทำงานของภูมิบุญอยู่ เผยยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว รอยยิ้มที่เหมือนเสือรอดักขยุ้มเหยื่อ
"ภูมิ ภูมิรู้ไหมว่าผิวภูมิสวยมาก ยิ่งได้สัมผัสยิ่งนุ่มลื่นมือ พี่ชอบนะครับ"
โตโต้แทะโลมต่อด้วยคำพูดและสายตา ภูมิบุญเม้มปากระวังตัวเพิ่มมากขึ้น
"คืนนั้น กลิ่นตัวเรายังติดอยู่กับตัวพี่เลยนะ หอม"
ภูมิบุญเม้มปากหนักรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยแล้ว พยายามรีบเช็ดถูอ่างไม่อยากสนใจกับคำพูดของเขา
"เอ่อ ขอโทษนะครับคุณโตโต้ รบกวนลุกได้ไหมครับ ผมจะเช็ด"
ภูมิบุญถูอ่างไปจนถึงที่ที่โตโต้นั่งอยู่ พอพูดออกไปแบบนั้นโตโต้ก็วางมือแหมะลงบนมือของภูมิบุญทันที ทันทีที่มือสัมผัสกันภูมิบุญก็ชักมือออกโดยเร็ว แต่โตโต้กลับกุมไว้แน่น
"มือ นุ่มจังครับภูมิ ไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชายเลยนะเรา"
เป็นคำพูดที่ภูมิบุญรังเกียจที่สุด ได้ยินแล้วแสลงหูระคายเคืองอย่างมาก คำถามต่างๆผุดขึ้นในหัวมากมาย ทำไมไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชาย? แล้วนี่ฉันเป็นผู้หญิงเหรอ? เสียชาติเกิดนะที่เป็นเกย์? เป็นชายไม่สมชายน่ารังเกียจ? ภูมิบุญถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"ผมภูมิใจครับที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เพราะผมมั่นใจว่าผมได้รับการอบรมมาดี ยายสอนให้ผมเป็นคนดีและผมก็เป็นอยู่ ถึงผมจะจนเป็นเด็กบ้านนอก แต่เงินก็ซื้อความดีจากตัวผมไม่ได้หรอกครับคุณโตโต้ อีกอย่างผมไม่เคยอายที่เป็นเกย์ ถ้าให้ทำเลวผมอายครับแต่ไม่เคยอายตัวเองที่เป็นแบบนี้"
ภูมิบุญจ้องหน้าโตโต้เขม็งไม่ยอมอ่อนให้ ส่วนโตโต้เองเริ่มกัดฟันขบกรามเข้าหากันจนปูดโปนออกมา ถ้าไม่ใช่แผนเขาคงถีบเข้าให้ที่ยอดอกภูมิบุญแล้ว อวดดีนัก! โตโต้คิดในใจแต่สักพักก็ยิ้มออกมา
"โห คมคามนะเนี่ย จริงสินะคนเราอายอะไรก็อายได้แต่อย่าอายที่จะเป็นตัวของตัวเอง"
พูดแล้วก็อมยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยถากถางดูแคลนอยู่ ภูมิบุญกระตุกมือให้้พ้นจากการเกาะกุมของโตโต้ แต่โตโต้ก็ดึงมือของภูมิบุญที่กระตุกแล้วเจ้าตัวทำท่าจะลุกขึ้น ออกแรงดึงเข้าหาตัวจนภูมิบุญเซถลาเข้าหาตัว
"โอ๊ย" ภูมิบุญร้องเพราะร่างไปอยู่ในอกของโตโต้แล้ว ภูมิบุยพยายามจะดันกายลุกขึ้นแต่โตโต้กลับกอดไว้แน่น
"ชื่นใจจังครับภูมิ เรานี่ตัวหอมตลอดเวลาเลยนะ"
ว่าแล้วก็ไซร้ซอกคอของภูมิบุญทันที ลมหายใจอุ่นจนร้อนกระทบกับผิวสีน้ำผึ้งซีดของลำคอ ภูมิบุญขนลุกเกรียวย่นคอ
"อุ๊ย ทำอะไรครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญพยายามขัดขืนแต่คนตัวใหญ่ออกแรงกอดรัด ให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
"พี่ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมคนถึงเป็นเกย์กันเยอะขนาดนี้ เพราะมีคนน่ารักอย่างน้องภูมินี่เอง"
โตโต้พูดออกมายังปล่อยลมหายใจพ่นลงตรงซอกคอของภูมิบุญอยู่ ภูมิบุญอ่อนระทวยพยายามดิ้นแต่ยิ่งเหมือนไร้เรี่ยวแรงกำลังที่จะดิ้นหนีไป โตโต้ไซร้ลามมาถึงปลายคางมือก็เริ่มทำงานล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวหลวมของ ภูมิบุญ หยอกเย้าลูบไล้กับผิวเนียนลื่นมือตามบั้นเอวมาถึงหน้าท้อง ภูมิบุญพยายามแกะมือเขาออกแต่มือแข็งใหญ่กลับบีบเค้นออกแรงเพิ่มขึ้น จากอารมณ์ที่กระเจิงไปในตอนแรกภูมิบุญรู้สึกปวดร้าวแปลบปลาบเพราะแรงของมือที่ขย้ำอยู่ตามตัว แม้ปากหนาๆอุ่นๆจะคลอเคลียจากการเก็บความหอมหวานจากใบหน้าของเขาอยู่ก็ตาม ภูมิบุญได้สติ เรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้น เพราะถ้าเขาปล่อยให้เลยเถิดภูมิบุญเองที่จะเป็นฝ่ายด้อยกว่าทันที พอคิดได้ก็เอื้อมมือไปข้างหลังตัวลูบที่ขาของโตโต้ รายนั้นก็เคลิ้มไปนึกว่าภูมิบุญจะมีอารมณ์คล้อยตาม ภูมิบุญลูบตรงขนขาแผงหนาบนหน้าแข้งแข็งแรงของโตโต้แล้วออกแรงกระชาก
"โอ๊ย ไอ้" โตโต้หลุดปากออกมาปล่อยมือจากภูมิบุญทันที พอภูมิบุญหลุดพ้นจากการเกาะกุมก็ถอยห่างออกมายืนหลังพิงผนังห้องน้ำหน้าตาสู้เหมือนสุนัขจนตรอก โตโต้เอามือลูบหน้าแข็งตัวเองอยู่ มองขนหน้าแข้งที่กองอยู่ที่พื้นแล้วกัดฟัน
"พูดดีๆไม่ชอบใช่ไหม"
เขากัดฟันแล้วปรี่เข้าหาภูมิบุญที่ยังไม่ทันระวังตัว
"จะทำอะไรน่ะ คุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องออกมาพยายามจะก้าวขาออกไปทางประตูแต่คนตัวใหญ่ก้าวเข้ามาถึงตัวแล้ว โตโต้ออกแรงกดบ่าของภูมิบุญให้ชนผนังการกระแทกที่รุนแรงทำให้ร่างของภูมิบุญสั่นสะท้านไปเจ็บแปลบที่กลางหลัง
"ปึ๊ก อึ๊ก" โตโต้ปล่อยหมัดแน่นๆเข้าที่ท้องของภูมิบุญ พอแรงหมัดออกจากมือของโตโต้ไปปะทะร่างเล็ก ร่างนั้นก็ทรุดลงทันที โตโต้ดำเนินการต่อโดยลากร่างของภูมิบุญที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้นให้ออกมานอนตรงกลางที่พื้นห้องน้ำ แล้วพลิกร่างของภูมิบุญให้นอนคว่ำทันที
"อย่า คุณ โตโต้ อย่า"
ภูมิบุญครางออกมาเพราะจุกเข้าอย่างจังที่ลิ้นปี่ มือไม้ป่ายเปะปะพยายามจะดันตัวลุกขึ้นมา แต่โตโต้ก็กดสะโพกของภูมิบุญให้กลับคว่ำลงอย่างเดิม โตโต้รูดกางเกงขาสั้นพร้อมกางเกงชั้นในของภูมิบุญออกทันที
"คุณจะทำ อะไร คุณโตโต้"
เสียงที่สั่นระริกความกลัวมันปนออกมากับเสียงนั้น เสียงที่ไม่มีจริตอันใดปนอยู่มันเป็นเสียงของผู้น้อยที่กำลังขอความเมตตาจากผู้ใหญ่ แต่ดูเหมือนผู้ใหญ่จะหน้ามืดผีห่าซาตานเข้าสิงร่างสิ้นแล้วซึ่งความเมตตา
"เอาภูมิทำเมียไงครับ"
โตโต้กัดฟันพูดกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะสิ่งที่เห็นมันทำให้ปฏิกริยาร่างกายตอบสนองเป็นอย่างดี เนื้อบริเวณสะโพกของภูมิบุญเนียนละเอียดผิวสีน้ำผึ้งซีดเป็นสีเสมอเท่ากันทั้งสองข้าง ไม่ได้แตกลายงาเหมือนของแวนหรือของคนที่เขาเคยผ่านมา เนื้อสองก้อนกลมกลึงเนียนนุ่มมือ
"อย่า นะคุณโตโต้ อย่า"
เสียงอ้อนวอนของคนที่สิ้นฤิทธิ์เดชที่มือไม้ยังพยายามปัดป่ายเรียกร้องอิสระภาพ แต่คนตัวใหญ่กลับยิ้มแสยะออกมาหน้ามืดตามัว คำพุดของพอลเพื่อนสนิทยังก้องอยู่ในหู "มึงก็เอามันทำเมียเลยสิวะ คราวนี้ล่ะมึงอะไรๆมันก็ง่ายขึ้น"
"เดี๋ยวก็เสียวนะครับน้องภูมิ พี่ก็ไม่เคยเอาผู้ชายด้วยกัน มาให้พี่ลองหน่อยนะครับ คนดี"
โตโต้กัดฟันพูดแล้วรูดกางเกงบอกเซอร์ตัวเองออก เขาเองก็ไม่เชื่อตัวเองว่าแก่นกายของเขาจะชูชันดูกระหายอยากบั้นท้ายเนียนคู่งามตรงหน้าได้ขนาดนี้ โตโต้เอามืออีกข้างคลึงบั้นท้ายของภูมิบุญอย่างแผ่วเบา ภูมิบุญพยายามดิ้นหนีแต่มืออีกข้างก็กดคอเอาไว้โตโต้ยื่นมือไปหยิบขวดโลชั่นที่วางอยู่หน้ากระจกอย่างยากลำบาก พอฉวยติดมือมาก็เปิดขวดเทลงไปตรงร่องกนของภูมิบุญ ความเย็นของโลชั่นสัมผัสกายทำให้ภูมิบุญสะดุ้งในใจไม่คิดอะไรนอกจากจะทำยังไงให้หลุดพ้นไปจากเงื้อมมือมารได้ แต่ก็ได้แต่คิดเพราะแรงกดของมือที่คอทำให้หน้าของภูมิบุญติดอยู่กับพื้นห้องน้ำ ความจุกที่ท้องยังไม่เจือจางหายไป พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอาบหน้า
"ได้ โปรด คุณโตโต้อย่า อย่า"
ภูมิบุญครางออกมาแต่ไม่สะอื้นเพราะไม่อยาก ให้เขาเห็นน้ำตาที่ไม่ได้ออกมาจากการแสดงละคร แต่มันเป็นน้ำตาที่ออกมาจากใจ มันเป็นน้ำตาของความอ่อนแอที่เขาไม่เคยให้ใครหน้าไหนได้เห็น
"แป๊บ เดียวนะครับภูม เดี๋ยวเราก็จะขึ้นสวรรค์กัน"
เสียงที่น่ารังเกียจของ โตโต้ดังกลบทุกเสียงร้องขอของภูมิบุญ โตโต้แหวกขาของภูมิบุญออกแล้วเอาตัวแทรกเข้าไปตรงกลางเอานิ้วชอนไชหาที่ไป พอนิ้วล่วงล้ำเข้าไปในกาย ภูมิบุญก็กระตุกพยายามดิ้นหนีเท่าที่กำลังแรงกายจะมีเหลืออยู่ แต่โตโต้ก็กดเอาไว้แน่นออกแรงมากขึ้น พอถอนนิ้วออกจากร่องหลืบภูมิบุญก็ผ่อนลมหายใจพยายามดิ้นต่อ แต่สิ่งที่สวนแทงเข้ามามันทำให้เขาร้องไม่ออก
"โอ๊ย อย่าคุณ"
ภูมิบุญร้องออกมาได้แค่นั้นเพราะแก่นกายของโตโต้เข้าไปอยู่ในร่างแล้วครึ่งหนึ่ง แล้วก็แทงพรวดเข้าไปจนมิด ภูมิบุญขนลุกจิกมือกับพื้นห้องน้ำเจ็บแปลบไปถึงกระดูกสันหลัง ไม่ร้องออกมาสักคำกัดฟันอยู่พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลรวมออกมาเปื้อนที่พื้นห้องน้ำ
"อา แน่นจังเลยครับน้องภูมิ เสียวสุดยอด"
เสียงครางกระเส่าของคนตัวใหญ่ แต่เป็นเหมือนเสียงของยมทูตที่กำลังพรากชีวิตไปจากเขา ภูมิบุญยังน้ำตาไหลออกมาจนพื้นห้องน้ำเปียกชุ่ม จะทำอะไรได้ในเมื่อตอนนี้มันมาถึงขั้นนี้แล้ว ภูมิบุญพยายามผ่อนคลายลมหายใจเพราะยิ่งดิ้นเหมือนความเจ็บปวดมันยิ่งถาโถมเข้าหาเหมือนเอาเหล็กแหลมเผาไฟยัดใส่เข้าไปในร่างกาย ปวดแสบปวดร้อน แม้อากาศจากเครื่องปรับอากาศที่ตั้งไว้ในอุณภูมิที่เหมาะสมแต่มันไม่ได้ช่วยให้ร่างกายเย็นลงไปได้เลย นอกจากน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วเหงื่อกาฬก็ไหลออกมาจากทุกขุมขนเช่นกัน โตโต้ออกแรงขยับโดยไม่สนใจคนข้างล่างแม้แต่น้อย จากเนิบนาบเป็นเร็วถี่ การกระทำเช่นนี้ไม่ได้ทำให้ภูมิบุญรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วยเลย กลับแสบแปลบปลาบทุกครั้งที่เขาขยับร่าง พอเริ่มขยับถี่เข้าๆภูมิบุญก็รู้สึกถึงความอุ่นที่ปล่อยเข้ามาในร่างกาย
"อาาา" โตโต้หอบเหงื่อที่ไหลออกมาไม่แพ้ภูมิบุญเลย เขาซบร่างอยู่บนแผ่นหลังของภูมิบุญ หอบเหนื่อยหายใจแรงร่างกายกระตุก ภูมิบุญนอนนิ่งน้ำตาไหลไม่เกร็งตัวแล้วไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว มันเกิดขึ้นแล้วภูมิบุญ! เขาบอกกับตัวเอง มันเกิดขึ้นแล้วเรื่องที่เขาระวังไม่ให้มันเกิด แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ โตโต้ยังไม่ถอนร่างกายเขาออกจากร่างของภูิบุญจนคนตัวเล็กเบื้องล่างขยับขา โตโต้จึงถอนร่างออกมาแล้วก็นอนลงข้างๆภูมิบุญกับพื้นห้องน้ำ ภูมิบุญนอนตะแคงหันหลังให้เพราะน้ำตามันยังไม่หยุดไหล
"สุดยอดไปเลยครับภูมิ พี่มีความสุขที่สุด"
โตโต้เอามือลูบร่องก้นของภูมิบุญเล่นไปมา พลันภูมิบุญก็ลุกยันกายขึ้นจากพื้นห้องน้ำดึงกางเกงขึ้นสวมใส่ไม่ยอมหันหน้าไปหาคนตัวใหญ่
"ไปไหนครับที่รัก"
ถ้าเป็นเสียงของคนที่รักกัน คำพูดนี้จะน่าฟังหวานหูเป็นยิ่งนัก แต่นี่มันเจือไปด้วยความดูหมิ่นดูแคลนเยาะเย้ยถากถาง ภูมิบุญเม้มปาก เห็นเขาเป็นสัตว์ป่าไปแล้ว
"คุณ โตโต้ครับ วันนี้ผมไม่ทำต่อนะครับ"
ภูมิบุญกัดฟันพูดพยายามไล่น้ำตาออกไปให้หมด
"อ้าว จะไปไหนล่ะครับภูมิ พี่ว่าจะต่ออีกสักยก"
โตโต้ยิ้มที่มุมปากเหมือนตนกำชัยชนะไว้ในมือแล้ว สายตาจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของภูมิบุญที่เปียกไปด้วยเหงื่อ ภูมิบุยไม่โต้ตอบกลับนิ่งกัดฟันขบกรามอยู่
"ผมจะลงไปอาบน้ำครับ"
"อาบกับพี่ที่นี่ก็ได้ครับ เดี๋ยวเราก็ต่อกันตอนอาบน้ำ เนี่ยขึ้นอีกแล้วเห็นไหม"
โตโต้พูดน้ำเสียงช่างน่ารังเกียจเดียจฉันท์ มันน่าขยะแขยงเหมือนสิ่งปฏิกูล ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ไม่หรอกครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า"
ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้องน้ำ โตโต้เดินตามออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ใส่กางเกงดึงตัวภูมิบุญเข้ามากอดไว้กับอก
"หือ ว่าไงครับคนดี ลีลาพี่ไม่ถูกใจเหรอครับ พี่ขอแก้ตัวนะ"
เสียงอ่อนลง แต่กลับเหมือนยิ่งไปกระตุกสะกิดเหยียบกลางใจของภูมิบุญ
"ผมจะไปอาบน้ำครับ ปล่อย"
ภูมิบุญกัดฟันอยู่พูดออกมา ถอนหายใจระบายอารมณ์ออกมา ใช่สินะมันเกิดขึ้นแล้วนี่ จะมัวมานั่งฟูมฟายให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา เราไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่นางเอกที่จะมาร้องไห้กระซิกๆเรียกร้องความสนใจ คิดในแง่ดีผู้ชายคนนี้ฉันก็ได้กินมันแล้ว ไม่เท่าไหร่ ไม่ถึงใจ ทำไมเราไม่ใช้จุดนี้พลิกผันสถานการณ์ให้มันมาเป็นฝ่ายที่เราได้เปรียบ ภูมิบุญคิดในใจแล้วแสยะยิ้มออกมา
"เราเป็นเมียพี่แล้วนะครับ ภูมิ"
เสียงเย้ยหยันในลำคอดังกระซิบอยู่ข้างหู ภูมิบุญเม้มปากกัดฟันแล้วหันหน้าพลิกตัวเข้าหาโตโต้
"ยังหรอกครับคุณ โตโต้ มีอะไรกันแค้นี้ไม่ถึงสิบครั้ง ผมไม่นับว่ามีอะไรกัน อีกอย่างคนที่จะเป็นผัวผมน่ะต้องเก่งกว่านี้ อย่างคุณโตโต้ หึ อย่างมาเป็นได้ก็แค่ที่ระบายอารมณืชั่วคราวล่ะครับ แต่ถ้าอยากเป็นผัวผมจริงๆ รอคิวหน่อยนะครับ อีกอย่างพัฒนาฝีมือด้วยก็ดี"
พูดแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก สายตาที่น้ำตาเหือดแห้งแล้วจ้องที่หน้าโตโต้อย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน โตโต้กัดฟันอยู่เหมือนโดนลูบคม ส่วนคนตัวเล็กสะบัดมือเดินออกจากห้องไปแล้ว พอถึงห้องภูมิบุญก็วิ่งเข้าห้องน้ำเปิดน้ำฝักบัวราดตัว น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ ทำไมเวลาอยู่คนเดียวนี่น้ำตามันชอบไหลออกมาเสียงจริง ภูมิบุญล้างทุกส่วนของร่างกายออกขัดถูแรงจนแดงไปทั่วร่างเพื่อที่จะล้างความ สกปรกโสมมออกไปเสียให้หมด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น