จากัวร์สีดำมันเป็นเงาระยับจอดนิ่งสนิทที่ลานจอดรถชั้นสี่ของห้างเอ็มโพเรียม คนขับนิ่งเงียบมาตลอดทั้งทางหลังจากที่โดนมารดาตำหนิเอา แต่เสียงคุยกันระหว่างคุณอภิสรากับภูมิบุญดังขึ้นตลอดเวลา คุณอภิสราเองเป็นคนชวนคุยถามนั่นถามนี่ ชี้นั่นชี้นี่ให้ภูมิบุญดู คนขับรถได้แต่กัดฟันเพราะหมั่นไส้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"ไปภูมิ เราไปเดินซื้อของก่อนดีกว่า"
คุณอภิสราจับแขนภูมิบุญให้เดินตามไปยังแผนกเครื่องแต่งกายชาย
"คุณท่านจะซื้อของให้คุณโตโต้เหรอครับ" ภูมิบุญถาม
"ซื้อให้ภูมินั่นล่ะ มาๆ ดู้ยี่ห้อนี้สิน่ารักจังเลย ป่ะแวะหน่อย"
"เอ่อ คุณท่านครับ"
"ไม่ต้องภูมิ อย่าขัดใจป้า ตัวนี้เป็นไงลายสวยเชียว เหมาะกับภูมินะป้าว่า"
คุณอภิสราปรามไม่ให้ภูมิอ้าปากจะปฏิเสธ ภูมิบุญก้มหน้าลำบากใจอีกรอบ
"ยี่ห้อนี้มันถูกไปไหมครับแม่ ข้างล่างมีช็อปนะเท่าที่จำได้"
เสียงประชดประชันดังมาจากข้างหลัง
"เออ จริงสินะ เดี๋ยวค่อยไปดู"
"คุณท่านครับ อย่าเลยครับ ผมไม่ได้อยากซื้อเสื้อผ้าใหม่ ของเดิมที่คุณท่านซื้อให้ก็พอแล้วครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นเพราะรู้สึกตัวเหมือนกันเวลาโตโต้เหน็บแนม มันคันๆที่ปากอยากจะด่าตอบ
"จะพอเหรอครับน้องภูมิ เอาน่า แม่พี่ใจดี ซื้อไปเยอะๆเลย นี่ด้วยรองเท้ากระเป๋า"
"โต้"
คุณอภิสราทำตาเขียวใส่ลูกชาย
"อ้าวแม่ ก็ผมช่วยเลือกให้นี่ครับ ไหนภูมิไปลองให้พี่ดูหน่อยซิ แม่ผมพาน้องไปลองเสื้อนะครับ"
โตโต้หยิบเอาเสื้อติดมือไปด้วยสามสี่ตัวแล้วลากแขนภูมิบุญเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อ พอปิดประตูก็เอามือดันผนังไว้คร่อมตัวภูมิบุญไว้
"เอาสิมึง อยากได้อะไรหอบเอาเลย โอกาสทองแล้วนี่"
หน้าของโตโต้จ่ออยู่ตรงหน้าผากของภูมิบุญ
"อะไรครับคุณโตโต้ ผมไม่ได้อยากจะได้นะ"
"โกหก กูดูมึงออก อยากได้มึงก็ไม่ต้องทำดัดจริต ขนเอาสิเอาให้พอ ให้หนำใจมึงเลย"
เขากัดฟันพูดก้มหน้าลงมาใกล้ ภูมิบุญจ้องอยู่ที่คางของโตโต้ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
"ทำไม มึงถอนหายใจใส่กูทำไม"
โตโต้กระแทกบ่าของภูมิบุญใส่ผนัง รู้สึกโกรธที่อีกฝ่ายไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง
"เบื่อ"
"มึงเบื่อใคร เดี๋ยวมึงโดน"
"ปล่อยได้ยังครับคุณโตโต้ จะลองเสื้อ เสียเวลา คุณทำให้ผมหมดเวลาในการหอบขนเอาของไปหลายนาทีแล้วนะ"
ภูมิบุญพูดหน้านิ่ง ทำสีหน้ารำคาญอย่างไม่มีปิดบัง
"มึง"
โตโต้กักกรามจนปูดนูนขึ้นมา เขาเอากำปั้นทุบผนังดังปึงแม้เสียงไม่เบามากแต่ก็โกรธอยู่ไม่น้อย
"ออกไปได้ไหมครับ ผมจะลองเสื้อ"
"ทำไม อายกูเหรอ หรือว่ามึงเป็นเกย์จริงๆ กูว่าแล้ว"
โตโต้ทำหน้าตาล้อเลียน ภูมิบุญถอดเสื้อออกทันที โตโต้เองก็ยืนมองไม่วางสายตา ภูมิบุญก็ไม่ได้อายเพราะไม่ได้รู้สึกอะไร
"ตัวมึงเนียนนี่หว่า กูว่าเป็นเกย์แหงๆ"
สายตาดูมีเลศนัยแต่มองแบบเหยียดๆ
"ครับ แล้วไงครับ"
"เฮ้ย มึงก็แอบมองกูสิวะ"
"เหรอครับ ถ้ามีคุณโตโต้เหลืออยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ผมขอช่วยตัวเองไปจนตายดีกว่า"
"มึง"
โตโต้ถลาเข้าหาจับบ่าของภูมิบุญบีบไว้แน่นจนแดง ถลึงตาใส่ง้างมือขึ้น
"เอาเลยครับ จะได้ให้คุณท่านรู้กันเสียทีว่าคุณโตโต้เกลียดผม"
"มึง อย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆนะ"
"ไม่คิดหรอกครับ เพราะคุณโตโต้ไม่ยอม ผมเองก็ไม่ยอม"
"มึง" ได้แต่กัดฟันพุดอะไรไม่ออกเพราะอีกฝ่ายลอยหน้าลอยตาพูดแล้วหยิบเสื้อตัวนั้น ตัวนี้มาใส่ ผิวของภูมิบุญไม่ขาวมากแต่เป็นสีน้ำผึ้งซีดๆแต่กลับแดงระเรื่ออยู่ สีเนียนเรียบเสมอกันทั้งตัว ใบหน้าที่ผุดผาดบวกกับความหยิ่งผยองชวนให้น่าพิศมัยไม่น้อย กว่าจะออกจากห้องลองเสื้อก็นานพอสมควร พอออกมาคุณอภิสราก็ปรี่เข้ามาหา
"เป็นไงจ๊ะภูมิพอดีไหม"
"มันคับไปหน่อยครับคุณท่าน แบบก็ไม่สวย ไม่เอาดีกว่าครับ"
"อ้าว ลองไซส์อื่นไหมล่ะจ๊ะ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับเกรงใจเขาเปล่าๆ ขอโทษด้วยนะครับพี่"
ภูมิบุญหันไปบอกพนักงานที่ตอนแรกยิ้มร่าดีใจที่จะได้ยอดเพิ่มหลายตัว แต่หน้ามุ่ยลงเพราะภูมิบุญบอกปัดไป
"อ้าวเหรองั้นเราไปดูยี่ห้ออื่นกัน โทษทีนะจ๊ะหนู"
คุรอภิสราบอกพนักงานอีกที พอเดินไปเรื่อยๆคุณอภิสราก็พาแวะนั่นแวะนี่ ภูมิบุญก็ใช้ไม้เดิมคือบอกไม่ชอบ แบบไม่สวย สีไม่ถูกใจ จนคุณอภิสราอ่อนใจ แต่ภูมิบุญไปสะดุดตากับรองเท้าคู่หนึ่งที่วางอยู่บนชั้น
"ชอบคู่นี้เหรอจ๊ะภูมิ"
คุณอภิสราปรี่เข้ามาถามเมื่ออ่านสายตาของภูมิออก
"อ้อ เปล่าครับ"
"อะไรกันไม่ได้แล้วนะ จะบอกปัดไปเสียหมดแบบนี้ดูสิยังไม่ได้อะไรสักอัน ขอลองหน่อยจ๊ะพ่อหนุ่ม"
คุณอภิสราลากแขนภูมิบุญเข้าไปในร้านทันที โตโต้ทำหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด
"บ้านนอกจริงๆ"
เขาบ่นอยู่คนเดียวแต่ก็ต้องเดินตามเข้าไป ภูมิบุญลองรองเท้าคอนเวิร์สสีดำแบบหุ้มข้อสูง พอลองแล้วก็ลุกขึ้นเดิน
"ป้าว่ามันแปลกๆนะภูมิ"
"อ้อครับ ผมไม่ซื้อหรอกครับคุณท่าน มันแพงไป"
เสียงหัวเราะดังมาจากโตโต้ แค่นี้แพงแล้วรองเท้าหนัง เฟอราการ์โม่ที่เขาสวมอยู่นี่ภูมิจะเรียกว่าอะไร
"อ้าว เราชอบใช่ไหม เอาคู่นี้จ๊ะพ่อหนุ่ม มีกี่สีจ๊ะ"
คุณอภิสราลุกขึ้นปรี่เข้าไปหาพนักงานขาย
"เอ่อ คุณท่านครับ เอาสีนี้ครับ"
ภูมิบุญรู้ตัวว่าคุณอภิสราอาจจะเอาทุกสีที่มีก็เป็นได้ จึงรีบออกตัว พอเสร็จก็เดินวนเวียนอยู่แถบนั้น
"อุ๊ย ร้านรูปร้านนี้สวยจัง แวะหน่อยนะจ๊ะ"
คุณอภิสรามาสะดุดใจกับร้านขายรูปวาดร้านใหญ่ในส่วนของพลาซ่า พนักงานชายวัยกลางคนออกมาต้อนรับ
"รูปนี้เท่าไหร่จ๊ะ"
คุณอภิสราชี้ไปที่รูปวาดสีน้ำมันรูปหน้าพระพักตร์ของขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าลงสีด้วยสีทองดำ
"อ้อ รูปนี้ห้าหมื่นห้าครับ คุณผู้หญิงสนใจรุปแนวนี้เหรอครับ เชิญด้านนีัเครับ ร้านเรามีรูปแนววนี้อยู่หลายภาพ อันนี้เป็นของอาจารย์ สุรชัย ส่วนลักษณะของหน้าพระเต็มเฟรมแบบนี้เป็นของอาจารย์พิเชษฐ์ครับ"
พนักงานขายแนะนำอย่างคล่องแคล่ว คุณอภิสราก็ถามนั่นถามนี่
"แม่จะเอาไปติดห้องพระเหรอครับ"
โตโต้เองก็สนใจเดินดูภาพวาดที่พนักงานขายบอกว่าเป้นเทรนที่กำลังมาแรงคืองานวาดจากฝั่งเวียดนามที่เน้นสีสันฉูดฉาด ภูมิบุญเองก็เดินดูภาพวาดด้วยเหมือนกัน ไม่ค่อยรู้เรื่องแต่เห็นแล้วสวยดี
"โห น้องตาถึงนะครับ รูปที่น้องดูอยู่ของอาจารย์ เอกชัยครับ รูปนี้ห้าแสน"
"ห๊า อะไรนะครับพี่"
ภูมิบุญอุทานออกมา
"อืม สวยดีนะป้าว่า ดูลายเส้นเขาสิละเมียดละไมจริงๆ"
ภูมิบุญเดินถอยห่างจากรูปวาดทันที โตโต้เดินเอาไหล่มากระทบไหล่ของภูมิบุญจนเขาเองสะดุ้ง คนตัวใหญ่หนายักคิ้วให้ ภูมิบุญเดินเข้าไปหาคุณอภิสราทันที พอออกจากร้านขายรูปคุณอภิสราก็ได้รูปพระพักตร์ของพระพุทธเจ้ามา ราคาก็ครึ่งแสน คนถือเฟรมรูปคือโตโต้ เพราะภูมิบุญอาสาถือให้แต่คุณอภิสราไม่ยอมเพราะเห็นว่าตัวเล็กกว่า โตโต้หน้าบึ้งกัดฟันอยู่
"ไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหมจ๊ะ เดินนานแล้วป้าเมื่อย"
คุณอภิสราบอกภูมิบุญแล้วจูงมือเดินนำหน้าโตโต้เหมือนกับภูมิบุญเป็นลูกแล้วโตโต้เป็นเด็กถือของ โตโต้หน้าเริ่มยักษ์กระแทกส้นเท้า แต่คุณอภิสราไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด
"ต๊าย คุณอภิสรา วันนี้ออกมาช็อปปิ้งเหรอค๊ะ"
เสียงแหลมทักมาแต่ไกล
"อ้าว คุณลินดา ค่ะพาลูกมาเดินเล่นน่ะค่ะ แล้วนี่คุณลินดามาซื้อของเหมือนกันเหรอค๊ะ"
คุณอภิสราทักตอบหญิงวัยเดียวกับคุณอภิสราแต่แต่งหน้าทำผมตีกระบังมาใหญ่โตเหมือนเอาร่มอันเล็กๆกางไว้บนหัว
"ค่า ว่าจะมาดูเพชรร้านคุณจอยหน่อยน่ะค่ะ เห็นบอกว่าได้มาใหม่ แล้วนี่ลูกชายเหรอค๊ะ"
ภูมิบุญยกมือไหว้ทันที
"ค่ะ คนนี้หลานค่ะเรียนอยู่ปีหนึ่ง ส่วนคนนั้นลุกชายเพิ่งจะกลับจากเมกา ก็ว่าจะให้มาช่วยงานที่บริษัทล่ะค่ะคุณลินดา"
"ต๊ายหน้าตาหล่อเหลาจังนะคะ ไม่อยากเป็นดาราเหรอพ่อคุณ แต่เอ๊ะคุณอภิสรามีหลานด้วยเหรอค๊ะ"
คุณลินดาทำท่าสงสัยมองหน้าภูมิที่ก้มหน้าอยู่ใกล้คุณ อภิสรา
"ค่ะ เพิ่งมาจากเพชรบูรณ์"
"ตายจริง หน้าตาน่ารักเชียว ผิวดีนะคะ ต๊ายนี่มันผิวสีน้ำผึ้งเดือนห้านี่ค๊ะ หายากนะคะคนผิวสีนี้ทุกวันนี้น่ะ"
คุณลินดาโผเข้ามาจับแขนภูมิบุญทันที ส่วนภูมิบุญขยับตัวเบียดเข้าหาคุณอภิสรา
"งั้นดิฉันขอตัวนะคะคุณลินดา เนี่ยลูกๆบ่นตั้งนานแล้วว่าหิวข้าว เดี๋ยวว่างไว้คุยกันนะคะ"
คุณอภิสราตัดบท หลังจากร่ำลากันเสร็จก็เดินจูงมือภูมิบุญเดินไป
"โต้ แถวนี้มีร้านอาหารญี่ปุ่นไหมลูก"
คุณอภิสราถาม แล้วหันไปมองลุกชายที่หน้าบึ้งอยู่เพราะแบกเฟรมรูปอันใหญ่
"มีมั้งครับ ผมจำไม่ได้"
โตโต้ตอบทำท่าไม่สนใจ
"ไปกินแถวทองหล่อดีกว่า ร้านอร่อยๆเยอะกว่าแถวนี้"
คุณอภิสราตัดสินใจ โดยไม่ฟังเสียงของลุกชายที่บ่นอุบอิบอยู่ข้างหลัง พอออกจากห้างก็ขับรถเลยไปที่ซอยทองหล่อ คุณอภิสราเลือกร้านนาโนฮานะที่อยู่ชั้นสองของเจอเวนิว สั่งอาหารมาเยอะแยะไปหมด ภูมิบุญนั่งติดกับคุณอภิสราส่วนโตโต้นั่งตรงข้าม
"ลองกินนี่สิจ๊ะภูมิ ข้าวปั้นหน้ากุ้งที่นี่เขาทำอร่อยนะ"
คุณอภิสราแนะนำแล้วเอาตะเกียบคีบยื่นให้ภูมิบุญ สักพักก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
"กินกับอันนี้สิมึง อร่อยนะ"
โตโต้บุ้ยปากไปทางวาซาบิก้อนสีเขียวโตข้างๆจาน ภูมิบุญไม่สนใจฟัง
"นี่เขากินแบบนี้ ทำตัวบ้านนอกไปได้คงไม่เคยกินสินะ"
คำก็เหน็บสองคำก็เสียดแทง ภูมิบุญเม้มปาก
"เอ้า กินดิ"
โตโต้ยื่นก้อนข้าวปันให้ที่เขาคีบวาซาบิยัดใส่ไส้ในก้อนโต
"ไม่เป็นไรครับ คุณโตโต้กินเถอะ"
ภูมิบุญบอกปฏิเสธไป แต่โตโต้วางก้อนข้าวปั้นไว้ในจานของภูมิบุญแล้ว คุณอภิสรากลับมานั่งลงที่เดิม
"อ้าว ยังไม่ลองทานอีกเหรอภูมิ ลองสิจ๊ะแล้วจะติดใจ"
คุณอภิสราเย้า ภูมิบุญพยักหน้าแล้วเอาตะเกียบที่คีบไม่ค่อยถนัดคีบเข้าปากแล้วเคี้ยวเข้าไปเต็มที่ ภูมิบุญหยุดกึกลง
"เป็นอะไรไปจ๊ะภูมิไม่อร่อยเหรอ"
คุณอภิสราถามเพราะเห็นสีหน้าของภูมิบุญไม่สู้ดี ภูมิบุญส่ายหน้าพยายามกลืนลงคอไป คราวนี้ทั้งน้ำหูน้ำตาไหลออกมาหน้าแดงก่ำไม่ไหวแล้ว ภูมิบุญรู้สึกทรมานกับการกินมากที่สุดเท่าที่เคยกินมา กลืนลงคอไปอย่างยากลำบาก
"ตายแล้ว กินวาซาบิเข้าไปเหรอภูมิ"
คุณอภิสราลูบหลัง ส่วนโตโต้หัวเราะคิกคักพอใจกับสิ่งที่ภูมิกำลังเป็น
"ฮ่า เผ็ดๆๆ"
ภูมิบุญเอามือมาปัดที่ปากไวๆ แลบลิ้นออกมาน้ำตายังไม่หยุดไหล
"โต้ แกล้งน้องใช่ไหม"
เสียงคุณอภิสราดุ แต่โตโต้ไม่ยอมหยุดหัวเราะ
"นิสัยไม่ดีนะ น้องไม่เคยกินไปทำแบบนี้ได้ยังไง"
คุณอภิสราดุทำตาเขียวใส่ แต่เห็นสภาพภูมิก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้
"กินน้ำก่อนนะภูมิ ดูสิน้ำหูน้ำตาไหล ตาโต้นี่ก็เหลือเกินนะ"
กว่าจะคืนสู่สภาพปกติภูมิบุญก็ขยาดอาหารก้อนๆแบบนี้ไปแล้ว โตโต้ไม่ยอมหยุดอมยิ้มอารมณืดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น