(Heroine) ที่นี่ไม่มีนายเอก ฉากยี่สิบ

ชีวิตของภูมิบุญที่มหาวิทยาลัยเกือบกลับมาเป็นปกติ เพราะภูมิบุญพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเพื่อนๆของแทนทวีโดยเฉพาะนิตากับทันที่มีคดีกันอยู่ อีกทั้งการที่ได้คบกับแทนทวีทำให้เขากลายเป็นเกราะคุ้มภัยให้กับภูมิบุญได้ประมาณหนึ่ง แทนทวีเองก็ทำหน้าของตนได้เป็นอย่างดีไปรับไปส่งตลอดทุกวัน แม้เขาเองจะไม่มีเรียนตอนเช้า หรือเรียนตอนสายแต่ก็ยอมทนตื่นแต่เช้าไปส่งภูมิบุญ ความดีของเขาทำให้ภูมิบุญใจอ่อนได้เหมือนกัน เพราะเวลาอยู่กับแทนทวีภูมิบุญจะเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดไม่ได้แสดงละครตบตาใคร ฝ่ายเพื่อนๆของแทนทวีก็พยายามหาวิธีเอาคืนอยู่เช่นกันแม้ช่วงนี้จะเข้าถึง ตัวของภูมิบุญได้ยากก็ตาม

"แก ฉันหมั่นไส้แทนจังเลย ทำไมเดี๋ยวนี้เขาทิ้งแกไปเลยนะนิตา"

เพื่อนสนิททางสังคมของนิตาเอ่ยขึ้นตอนที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่หน้าคณะทุกคนมาครบเว้นแต่แทนทวีที่ไปรอรับภูมิบุญกลับบ้าน

"นี่ยัยฟ้า ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหล่อนเป็นใบ้หรอกนะยะ อย่าพูดมากมันแทงใจชั้น คอยดูนะอย่าให้ฉันมีโอกาสเอาคืน อีนังเด็กกระเทยนั่นต้องเจอดีแน่"

นิตากัดปากตัวเองสายตาแสดงออกมาว่าเคียดแค้นคนที่กล่าวถึงอย่างมาก

"เฮ้ยนิตา แกอยากได้ไอ้แทนคืนจริงๆป่ะ"

ทันที่นั่งฟังอยู่ถามขึ้น นิตาจ้องมองที่หน้าของทันอยากรู้มากกว่าที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดเพราะมันสื่อออกมาทางสายตาหมดแล้ว

"แกมีแผนอะไรไอ้ทัน บอกมาเลยมีทางไหนที่ชั้นจะเอาชนะอีตุ๊ดนั่นได้ชั้นจะทำ"

"โห นี่แกอยากจะเอาชนะไอ้นั่นขนาดนี้เชียว สาวสังคมชั้นสูงอย่างแกแคร์ด้วยเหรอวะเด็กบ้านนอกอย่างนั้นอ่ะ"

กัสสวนขึ้นเพราะนั่งฟังอยู่นานพอสมควร

"หุบปากไปเลยแก ไหนว่ามาซิไอ้ทันแกมีแผนอะไร"

นิตาหันไปหาทันสายตาเค้นเอาคำตอบ

"แหมแก จะเล่นทั้งทีก็เอาให้จมหายไปเลยดิ อย่าให้มันได้เกิดอีก"

"เฮ้ย อย่าเอาถึงขั้นเลือดตกยางออกนะมึง ถ้าไอ้แทนรู้กูไม่เกี่ยวด้วยนะโว้ย"

กัสร้องลั่นมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างเกรงกลัวต่อสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น

"ถ้าไม่อยากยุ่งก็ไปไกลๆรำคาญไอ้คนดี ว่ามาไอ้แทน อ้าวแล้วแกจะนั่งหน้าบื้ออยู่ทำไมวะไอ้กัส ไป๊"

นิตาทำสีหน้ารำคาญกัสอย่างสุดทน เชิดหน้าใส่แล้วหันไปทางทัน กัสส่ายหน้าแล้วลุกเดินหนีจากกลุ่มทันที

"นี่ไอ้กัส มึงอย่าเสือกไปบอกไอ้แทนล่ะ ถ้ามันรู้มึงมีเรื่องแน่"

ทันขู่ตามหลังกัสหยุดกึกทันทีแล้วหันหน้ากลับไป

"เรื่องของกู ทำไมวะกล้าทำเรื่องเลวๆแล้วมึงจะกลัวอะไรวะ"

"ไอ้กัส!!" ทันกับนิตาร้องขึ้นพร้อมกันแต่กัสไม่สนใจเดินหนีไปแล้ว

"กวนตีนว่ะ ถ้าไอ้แทนรู้เรื่องจะเล่นไอ้กัสนี่ล่ะคนแรก"

ทันบ่นทำหน้าไม่สบอารมณ์

"เอาเถอะแก ไหนแกมีแผนอะไรว่ามา"

นิตาเข้าเรื่องเพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว

"ก็เสาร์นี้วันเกิดแกไม่ใช่เหรอ แกก็ชวนไอ้ภูมิมาด้วยสิ"

"ต๊าย ไม่มีทาง บ้านนอกอย่างนั้นเนี่ยนะ ไม่มีทางได้มาเหยียบงานวันเกิดชั้นหรอก แกเอาอะไรคิดวะไอ้ทัน"

นิตาทำสีหน้าไม่พอใจกับความคิดของเพื่อนส่ายหน้าเบะปาก

"อ้าวแกก็คิดให้มันลึกๆหน่อยดิวะ ตามใจนะเพราะชวนมันมาได้น่ะ กูมีวิธีจะจัดการมันอยู่แล้ว แกโง่ดักดานอย่างนี้นี่เองไอ้แทนมันถึงไม่เอา"

"ไอ้ทัน ปากหมานะมึง กล้าดียังไงมาด่าชั้น"

นิตากรีดเสียงร้องตวาดขึ้นทันที

"ตกลงมึงจะฟังป่ะ ร้องอยู่ได้น่ารำคาญ"

ทันพูดทำสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มแก่ นิตากัดฟันอยู่อยากจะด่าทันให้สาแก่ใจแต่ก็ได้แต่ทำหน้างอใส่

"พอมึงชวนมันมาได้ กูก็จะวางยามันแล้วพาไปทำปู้ยี้ปู้ยำถ่ายคลิปไว้ คราวนี้ล่ะมึงปากดีแค่ไหนมันก็อยู่ที่นี่อีกไม่ได้"

ทันบอกแผนการชั่วร้ายออกมา แววตาสื่อออกมาในทางเดียวกับความคิด นิตายิ้มออกมา

"แกนี่ชั่วได้ใจจริงๆเลยว่ะไอ้ทัน เออได้เดี๋ยวชั้นจะยอมชวนมันมาให้แกเชือด หึหึ คราวนี้ล่ะไอ้ภูมิแกได้ย้ายมหาฯลัยแน่ๆ"

นิตาแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือ แต่ฟังแค่แผนก็สะใจได้ขนาดนี้ถ้ามันเกิดขึ้นจริงเธอคงจะเลี้ยงฉลองเหมือนเรียนจบเป็นแน่

ภูมิบุญเองพอได้เรียนอย่างเป็นปกติสุขก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น แม้จะระแวงศึกนอกศึกในอยู่แต่ก็ไม่มากเหมือนแต่ก่อน แทนทวีเป็นที่พึ่งยามร้อนใจได้จริงๆ ภูมิบุญขอให้พลอยถักตุ๊กตาหมีแต่เอาแต่ส่วนหัวกลมๆเพื่อที่ตนจะเอามาทำเป็นพวงกุญแจมอบให้แทนทวีเพื่อตอบแทนน้ำใจบ้าง พอถักเสร็จก็เตรียมมอบให้แทนทวีอย่างที่ตั้งใจไว้

"พี่แทน วันนี้ภูมิเลิกเร็วพาภูมิไปนั่งรถเล่นหน่อยสิครับ"

ภูมิบุญเอ่ยขึ้นตอนที่แทนทวีมารับช่วงเย็น พูดแล้วยิ้มให้อย่างที่พูดจริงๆ

"ไปไหนดีครับภูมิ ไปดูหนังกันไหม"

"มันจะเลิกค่ำไหมอ่ะครับ กลัวกลับบ้านดึก"

ภูมิบุญลังเลเพราะไม่อยากให้มีปัญหากับที่บ้าน

"อืม แต่ตอนนี้เพิ่งห้าโมงเองนะ งั้นไปกินข้าวดีกว่าเนอะ จะได้ไม่กลับค่ำ"

แทนทวีตามใจเพราะไม่อยากขัดภูมิบุญเหมือนกัน

"พี่แทน ภูมิมีอะไรให้พี่แทนด้วยนะครับ"

ภูมิบุญล้วงเข้าไปในเป้ที่กอดเอาไว้หยิบเอาพวงกุญแจออกมา แล้วยื่นให้แทนทวี

"หือ พวงกุญแจเหรอครับ น่ารักจัง ขอบคุณครับภูมิ"

แทนทวีหันมาจับพวงกุญแจแล้วเอาไปยกดูหน้าพวงมาลัยรถยิ้มออกมา

"มันไม่มีราคานะครับพี่ เก็บไว้เฉยๆก็ได้ ไม่ต้องเอาออกมาใช้หรอกอายคนเขา"

ภูมิบุญบอกแล้วมองหน้าแทนทวี

"ภูมิ พี่ไม่ได้สนใจหรอกนะว่ามันจะมีราคาหรือเปล่า สนใจแค่ของชิ้นนี้เป็นของที่คนให้ให้ด้วยความเต็มใจหรือเปล่า อีกอย่างมันเป็นของคนพิเศษพี่ดีใจมากอยู่แล้วนะครับ"

แทนทวีหันมายิ้มให้ภูมิบุญซึ่งยิ้มรออยู่แล้วพึงใจกับคำตอบที่ได้รับ

"พี่ชอบภูมินะครับ" แทนทวีเน้นย้ำเพื่อให้ภูมิมั่นใจในตัวเขามากยิ่งขึ้น

"ขอบคุณครับพี่แทน ที่ดีกับภูมิ"

ภูมิบุญยังไม่อยากบอกว่าชอบแทนทวีเหมือนกัน บางอย่างในใจที่ทำให้เขาอยากลองดูๆแทนทวีไปก่อน ของสิ่งใดที่ได้มาง่ายมักจะเสียไปง่ายเช่นกันภูมิบุญเชื่อแบบนี้ แทนทวีพาภูมิบุญไปทานข้าวที่สวนลุมไนท์บาร์ซาร์ บรรยากาศยามพลบค่ำช่างสวยงามแสนหวานสำหรับผู้ที่กำลังมีรักในใจ แต่แสงแดดสีส้มแดงอ่อนๆแบบนี้มันเป็นพิษสำหรับคนที่กำลังหัวใจกลัดหนองหรือหำลังเสียความรักไป ภูมิบุญกับแทนทวีอยู่ในข้อแรกแสงสีส้มแดงเป็นฉากหลังแห่งความหวานของใจที่ถ่ายทอดให้ซึ่งกันและกัน ทั้งสองเดินเตร่กันดูของก่อนแล้วถึงไปกินข้าว แทนทวีมั่นใจในตัวภูมิบุญเต็มพิกัดของหัวใจแล้ว ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นแต่คนตรงหน้าที่นั่งยิ้มหวานให้ในตอนนี้คือคนที่เขาจะกุมมือจูงเดินไปด้วยกันในวันข้างหน้า รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นเกลื่อนกลาดเพราะเจ้าตัวเป็นคนยิ้่มน้อย แต่พอยิ้มออกมาก็เหมือนดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิที่อดทนผ่านหนาวมาเพื่อเบ่งบานให้ใครต่อใครยลโฉม แทนทวีเป็นสุขใจยิ่งได้เห็นยิ่งชิดใกล้หัวใจก็ยิ่งละลายหลอมไปให้ภูมิบุญหมดสิ้นแล้ว ภูมิบุญเองก็สบายใจเวลาที่ได้อยู่กับแทนทวี ไม่มีความกังวลใจเพราะแทนทวีให้เกียรติไม่ละลาบละล้วง มีเพียงใจที่สื่อออกมา นั่นเป็นสิ่งที่พอเพียงแล้วสำหรับภูมิบุญ แทนทวีพาภูมิบุญกลับบ้านตอนประมาณทุ่มกว่า พอกลับถึงบ้านก็ไปช่วยอ้อยกับจันทร์เตรียมอาหารเย็น พอเสร็จก็ยกออกไปตั้งโต๊ะคุยกับคุณอภิสราอยู่สักพักก็ขอตัวกลับมาพักที่ห้องของตน ส่วนโตโต้ยังไม่กลับจากที่ทำงานเพราะเจองานค้างของคุณอภิสราที่ยกไปกองหน้าโต๊ะทำงานกองใหญ่

ด้านแทนทวีกลับบ้านไป ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุขยิ้มแป้นไปแต่ไกล

"อารมณ์ ดีเชียวนะไอ้แทน ไปทำอะไรมา"

เสียงทักของพี่สาวทำให้แทนทวีหุบยิ้มลงทันที

"ไปกับแฟนดิ"

แทนทวีตอบห้วนๆแล้วเดินเลี่ยงไป

"อีตุ๊ดภูมินั่นน่ะเหรอ ไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะชอบกินถั่วดำ อี๋น่าเกลียดแกไม่น่ามาเป็นน้องฉันเลยนะไอ้แทนรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นเสื่อมเสียเกีรติยศชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล"

แวนแสดงอาการรังเกียจออกมาอย่างไม่มีปิดบัง

"ผมก็ไม่ได้อยากมีพี่สาวจิตใจชั่วร้ายแบบนี้หรอกนะพี่ ผมจะกินถั่วแดงถั่วดำมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่ แล้วก็ขอร้องอย่าไปเรียกภูมิเขาแบบนั้นเขาดีเกินกว่าที่พี่จะไปว่าเขา"

"แหมออกรับแทนเชียวนะ อยากรู้จริงๆว่าจะรักกันไปได้สักกี่น้ำ"

แวนเชิดหน้าจ้องหน้ามองน้องชาย

"ของพี่เองก็เอาให้ติดก่อนเถอะพี่ หมั้นก็ยัง จะแต่งหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ไปนอนกับเขาเป็นว่าเล่น ตะกร้าน่ะคงเอาใส่พี่ล้างน้ำไม่ไหวหรอกนะ"

"กรี๊ดด ไอ้แทน"

แวนกรีดร้องออกมา แต่แทนทวีเดินขึ้นห้องไปแล้ว หงุดหงิดใจขึ้นมาทันทีรำคาญพี่สาวที่ไม่รู้จักแยกแยะคบคนแค่เปลือกนอก แทนทวีทิ้งตัวลงเตียงอย่างเหนื่อยใจ พอหยิบพวงกุญแจที่ภูมิบุญเพิ่งให้มาออกมาดูก็ยิ้มออกมาได้ "นี่สินะเขาเรียกแรงใจ พี่ไม่ยอมถอยหรอกนะภูมิ" แทนทวีพูดออกมากับพวงกุญแจ พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไม่อยากจะรับสักเท่าใดนักเพราะแทนทวีจ้องมองชื่อของคนที่โทรเข้ามา "นิตา"

"ครับนิตา"

แทนทวีถอนหายใจก่อนจะรับโทรศัพท์

"แทนคะ แหมทำเสียงยังกะโลกจะแตกแน่ะ ไม่ดีใจเหรอคะที่นิตาโทรมา"

"ครับ มีอะไรหรือนิตา"

แทนทวีได้ยินเสียงก็เหมือนได้กลิ่นไขน้ำมันหมูผสมกับครีมสลัดรู้สึกเลี่ยนจนอยากจะสำรอกออกมา

"แทนคะ ทำไมคะ ไม่มีอะไรนิตาจะโทรหาแทนไม่ได้เหรอ แทนเปลี่ยนไปมากนะคะ หายไปเลยไม่เคยโทรหานิตาบ้างเลย"

นิตาตัดพ้อ ทั้งที่แต่ก่อนตั้งแต่รู้จักกันมาแทนทวีจะโทรหานิตาก็ตอนมีงานกลุ่มหรือมีธุระจริงๆ นอกจากนั้นนิตาเป็นคนโทรหาเขาเองตลอด

"ครับ"

เสียงตอบที่เบาเกินกว่าจะได้ยิน ฝ่ายนิตาเองก็รู้ดีว่าแทนทวีกำลังเห่อภูมิบุญศัตรูหัวใจของเธอ

"คือวันเสาร์นี้น่ะคะแทน จำได้ไหมว่าเป็นวันอะไร"

นิตาพยายามจะหยั่งเชิงอย่างน้อยถ้าแทนทวีจำได้ก็แสดงว่าเธอยังมีความสำคัญอยู่

"วันอะไรครับ"

อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แต่นิตาก็เม้มปากเอาไว้แน่น

"วันเกิดนิตาไงคะแทน แหมจำไม่ได้เลยเหรอ น้อยใจนะคะ"

นิตาตัดพ้ออีกครั้ง รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างบอกไม่ถูก

"อ้อ โทษทีครับผมไม่ได้จำ"

แทนทวีแสดงความใจดำออกมา เขาถือคติที่ว่าตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม ตัดบัวก็อย่าให้เหลือใยเพราะตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีครั้งใดที่เขาแสดงออกว่า เขาปรารถนานิตาฉันท์ชู้สาว

"แทน"

นิตาครางออกมา เม้มปากหนักกว่าเดิมแต่สายตากลับถลนออกมาโกรธแค้นเจ็บปวดในใจ

"คือนิตาอยากชวนแทนกับน้องภูมิมางานวันเกิดน่ะคะ มีแต่เราเพื่อนๆกัน คือ นิตาเคยทำไม่ดีกับน้องภูมิไว้เยอะ อยากจะขอโทษ หวังว่าแทนคงให้โอกาสนิตานะคะ อย่างน้อยก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา"

นิตากัดฟันพูดแล้วยิ้มแสยะออกมา แทนทวีเองก็รู้สึกสะท้อนใจ ใช่สินะไม่ใช่ว่าเพราะมีภูมิบุญเข้ามาในชีวิตแล้วจะทำให้เขาทิ้งเพื่อนๆไป

"อืมได้เดี๋ยวผมจะลองชวนภูมิดูนะว่าอยากจะไปหรือเปล่า"

คำแทนตัวของแทนทวีมันแสดงความห่างเหินชัดเจน แต่ก่อนเขาจะแทนตัวเองว่าเรา แต่เดี๋ยวนี้สรรพนามมันเปลี่ยนไปนิตาเองก็รู้ซึ้งแก่ใจดี

"แทนต้องชวนน้องภูมิมาให้ได้นะคะ นิตาขอร้อง นิตารู้สึกผิดจริงๆ ฮึกๆ"

นิตาแกล้สะอื้นออกมาทำเสียงเศร้า แทนทวีตกใจลุกขึ้นจากเตียงมานั่งทันที

"นิตา นิตาเป็นอะไรไหม"

น้ำเสียงของชายหนุ่มแสนดีที่ คอยห่วงใยใครต่อใครเรื่อยมามันออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเหมือนคนที่กำลังสะอื้นลมอยู่

"ไม่ เป็นไรค่ะแทน นิตาขอร้องนะคะ พาน้องภูมิมาให้ได้"

นิตาทำเสียงสะอื้นแล้ววางสายไป พอกดวางสายโทรศัพท์ก็แสยะยิ้มออกมา

"แกเจอดีแน่ไอ้ภูมิ ฉันไม่ได้แกก็อย่าหวังว่าแกจะได้ แทนต้องเป็นของชั้นคนเดียวไม่ใช่แก"

นิตากัดฟันฉายแววตาที่น่ากลัวออกมา ด้านแทนทวีพอนิตากดวางสายไปก็จ้องมองโทรศัพท์ คิดอยู่ในใจว่าจะชวนภูมิบุญยังไงดี เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าสองคนนี้ไม่ถูกกัน แต่นิตาก็น่าเห็นใจถ้าเธอรู้สึกสำนึกผิดแล้วจริงๆภูมิบุญเองก็น่าที่จะให้อภัย แทนทวีระบายลมหายใจออกมาอย่างเคร่งเครียด สักพักก็กดโทรศัพท์ไปหาภูิมบุญ

"ครับพี่แทน ภูมิเพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ พี่แทนล่ะอาบน้ำหรือยังครับ"

เสียงของภูมิบุญลอดสายมาทำให้คนที่กำลังกลุ้มใจเครียดอยู่ยิ้มออกมาได้

"พี่คิดถึงภูมิสิครับ เนี่ยยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"แหมพี่แทน เด็กไปหรือเปล่าพี่ เราเพิ่งแยกจากกันนะ ภูมิไม่ใช่เด็กๆนะจะมาหวานใส่แบบนี้น่ะ"

ภูมิบุญพูดแล้วหัวเราะออกมา

"อ้าว ก็พี่คิดถึงเราจริงๆนี่ครับ จะทำไงได้"

"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนครับ แต่ก็เอาพี่แทนเป็นกำลังใจในการทำนั่นทำนี่ เห็นไหมว่าภูมิทำเสร็จหมดแล้วเพราะมีพี่แทนเป็นกำลังแรงใจไงครับ"

ภูมิบุญตอบเรียบง่ายกลับทำให้แทนทวีถึงกลับอึ้ง พูดไม่ออกแต่ก็ยิ้มออกมาโดนใจเขาเหลือเกิน

"โห น่ารักจริงๆแฟนใครน้า"

"แฟนภูมิเขาน่ารักมากนะพี่แทน เขาใจดีมาก นิสัยดีมารับมาส่งภูมิทุกวันเลยอ่ะ"

ภูมิบุญพูดออกไป เป็นคำพูดที่กร้านโลกเหลือเกิน แต่เขาก็พูดมันออกไปจากใจแม้จะรู้สึกได้ไม่เต็มหัวใจก็ตาม

"แล้วพี่จะสู้เขาได้ไหมเนี่ย ตายแล้วท่าทางจะเป็นคนดีมากนะนั่น"

แทนทวียิ้มจนแก้มปริมีความสุขที่สุด

"ไม่รู้นะพี่ ต้องลองดูแต่ภูมิไม่คบใครทีละหลายคนนะครับ ว้า ทำยังไงดีล่ะ"

ภูมิบุญก็ไม่ยอมน้อยหน้า หยอดคำหวานให้อีกฝ่ายยิ้มหุบไม่ลงเสียที แทนทวีฟังภูมิบุญคุยจนเพลินแต่ก็มาฉุกคิดขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอก

"ภูมิครับ พี่อยากจะชวนภูมิไปงานวันเกิดเพื่อนน่ะครับ ไปได้ไหม"

แทนทวีตัดสินใจพูดออกมา

"ภูมิไม่ถนัดงานเลี้ยงครับพี่แทน พี่แทนก็รู้ว่าภูมิโลโซจะตาย พาภูมิไปพี่แทนขายขี้หน้าเขาเปล่าๆ"

ภูมิบุญพูดกึ่งตลกแต่ในใจค้านว่าไม่อยากไป

"มีแต่ เพื่อนๆที่สนิทนะครับภูมิ พี่อยากให้ภูมิไปนะครับ"

ภูมิบุญนิ่งเงียบคิดอยู่ว่าเป็นงานวันเกิดใครกันแน่ทำไมแทนทวีถึง อยากจะพาเขาไปหนักหนา

"ภูมิ งานวันเกิดนิตาน่ะครับ นิตาเขาอยากจะขอโทษที่ทำกับภูมิไว้ไม่ดี จึงขอร้องให้พี่มาชวนภูมิ"

แทนทวีอ้ำอึ้งอยู่ นานกว่าจะเอ่ยปากออกมา ภูมิบุญยิ้มออกมาที่มุมปากทันที

"คือนิตาเขาน่าเห็นใจนะภูมิ พอนิตามีเรื่องกับภูมิพี่ก็บอกไปว่าจะตัดความสัมพันธ์เป็นเพื่อนกันเลย ตอนนี้เขาสำนึกผิดแล้ว ภูมิให้อภัยเขาได้ไหมครับ คนดีของพี่"

แทนทวีใช้ลุกอ้อนในตอนท้ายเพราะรู้ว่าภูมิบุญแม้ท่าทางจะดูแข็ง นอกแต่ภายในก็มีจิตใจดี ส่วนภูมิบุญนั่งคิดอยู่แล้วแสยะยิ้มออกมา

"ภูมิขอคิดดูก่อนได้ไหมครับพี่แทน ไม่ใช่พรุ่งนี้ใช่ไหมครับ" ภูมิบุญพูดออกมา

"วันเสาร์ครับภูมิ ได้ๆ พี่ให้ภูมิคิดดูก่อนก็ได้ พี่ดีใจนะครับที่แฟนพี่เป็นคนน่ารักที่สุดเลย"

"อ้าว ภูมิเป็นแฟนพี่แล้วเหรอครับพี่แทน ภูมิมีแฟนแล้วนะ"

ภูมิบุญกลับมาหยอกแทนทวีเหมือนเดิม พอวางสายจากแทนทวีก็นั่งมองผนังห้องจ้องดูอยู่เหมือนจะให้มันบอกใบ้อะไรบางอย่าง

"จะมาไม้ไหนอีกนิตา ได้ถ้าเชิญก็จะไป หึหึ มารยาหญิงเขาว่าร้อยเล่มเกวียน แล้วเธอรู้ไหมว่ามารยาเกย์อย่างฉันน่ะกี่พันเล่มเกวียน"

ภูมิบุญพูดกับตัวเองแล้วแสยะยิ้มออกมาคิดเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าการที่นิตาเอ่ยปากขอร้องให้แทนทวีลงทุนมาชวนคนที่เกลียดที่สุดไปร่วมงานวันเกิด มันต้องไม่ธรรมดาแน่ ภูมิบุญไม่ได้ใส่ใจมากล้มตัวลงนอนคิดถึงหน้าชายหนุ่มที่เพิ่งวางสายไปก็ยิ้มออกมาหลับตาลงอย่างเป็นสุขใจ