(Heroine) ที่นี่ไม่มีนายเอก ฉากสิบเก้า

พอผู้ใหญ่กลับมาจากข้างนอกภูมิบุญก็เข้าไปช่วยยกของ อ้อยกลับมาก่อนนานแล้วช่วยกันเตรียมอาหารเย็นกับภูมิจนเสร็จ จันทร์กับคุณอภิสรากลับมาเกือบหกโมงเย็น บอกว่าไปเดินห้างมาแล้วก็แวะทำเล็บทำผม ภูมิบุญสังเกตุเห็นมารดาของตนมีทรงผมใหม่คุณอภิสราเองก็เช่นกัน

"เป็น ไงจ๊ะภูมิทรงผมใหม่จันทร์สวยไหม"

คุณอภิสราถามตอนที่มานั่งในโซฟา ห้องนั่งเล่น

"คุณท่านไปทำผมมาเหรอครับ"

"จ๊ะเดินไปเดินมาเลยพาจันทร์แวะสักหน่อย นี่ป้ามีของมาฝากเราด้วยนะ"

คุณอภิสรายื่นถุงกระดาษข้างตัวให้ภูมิบุญ

"เอ่อ ขอบพระคุณครับคุณท่าน แต่ไม่น่าลำบากเลย"

"ต๊าย ดูพูดเข้าลำบงลำบากอะไรกันล่ะจ๊ะ เห็นเสื้อผ้ามันสวยดีป้าก็เลยซื้อมาฝาก ไหนลองเปิดดูซิถูกใจไหม"

คุณอภิสราพูดแล้วหัวเราะลูบหัวภูมิบุญอย่างเอ็นดู

"สวยครับ ขอบพระคุณครับคุณท่าน"

ภูมิบุญแกะถุงกระดาษหยิบเอาเสื้อยืดกับเสื้อเชิ๊ตออกมาดูพอจับเนื้อผ้าก็รู้ได้ว่าราคาไม่น่าจะถูกแน่นอน

"ภูมินี่น่ารักนะ จันทร์บอกป้าว่าซื้อไปก็คงไม่ค่อยอยากได้เพราะเกรงใจ ดีแล้วลูกความเกรงใจน่ะเป็นสมบัติของผู้ดี แต่อย่ามาเกรงใจกับป้าเลยนะ ป้าไม่ได้ซื้อของให้ใครมานานแล้ว รักเอ็นดูภูมิเหมือนลูกเหมือนหลาน ปล่อยให้ป้าทำเถอะนะถือว่าเห็นใจคนแก่ก็แล้วกัน"

คุณอภิสราพูดแล้วยิ้มภูมิบุญยิ้มแห้งๆกอดเสื้อผ้าไว้กับอกปลื้มใจเป็นอย่างมาก นี่ถ้าคนตัวใหญ่ดีแต่ใช้กำลังข้างบนบ้านดีให้ได้สักครึ่งหนึ่งของมารดาของเขา ภูมิบุญคงไม่ต้องคิดหนักถึงเพียงนี้

"เออ แล้วพ่อตัวดีไปไหนล่ะลูก หือพี่ไม่อยู่เหรอจ๊ะ รถก็ยังอยู่นี่"

คุณอภิสราทำท่ามองหาบุตรชาย

"อ้อ คุณโตโต้อยู่ข้างบนน่ะครับคุณท่าน คงกำลังเตรียมงานอยู่"

"อืม นั่นสินะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแล้วนี่ ป้าให้พักพอแล้ว พักนานเดี๋ยวเข้าสนิมกันพอดี"

พอเห็นโอกาสที่จะจัดการกีดกันแวนออกจากสิ่งกีดขวางชีวิตจองตนภูมิบุญจึงตีสีหน้าเศร้าขึ้นมาทันทีก้มหน้านิ่งจนคุณอภิสราผิดสังเกตุ

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูกทำไมหน้าตาไม่สู้ดีเลย มีอะไรกันหรือเปล่า"

"ไม่มีครับ ผมคงโดนแดดมากไปหน่อย คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

ภูมิบุญยังก้มหน้าอยู่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน

"ป้าไม่เชื่อหรอก ไหนเล่ามาซิมีอะไรภูมิ" คุณอภิสราไม่ใช่คนโง่ที่จะมาหลอกกันได้ง่ายๆ จับแขนภูมิบุญจ้องหน้าเค้นเอาความจริง

"เอ่อ คุณท่านครับ คุณท่านไม่ต้องดีกับภูมิให้มากนักหรอกครับ ภูมิเป็นแค่ลูกคนใช้ ภูมิกลัวว่ามันจะเสื่อมเสียถึงเกียรติคุณท่าน ลูกคนใช้มันน่ารังเกียจนะครับ"

ภูมิบุญยิงเข้าประเด็น พูดเสียงเครือเม้มปากน้ำตาเริ่มมาคลอที่เบ้าตา

"อะไรกัน ใครว่าอะไรลูก ทำไมคิดแบบนั้นป้าไม่เคยคิดเลยนะว่าภูมิเป็นลูกคนใช้ ใครกันช่างปากเสียแล้งน้ำใจเสียจริง"

คุณอภิสราชักสีหน้าไม่พอใจแล้วเหลือบตาขึ้นมองขึ้นไปชั้นบน

"ตาโต้ใช่ไหมภูมิ"

"เอ่อ เปล่าครับคุณท่าน ไม่ใช่คุณโตโต้หรอกครับ ภูมิคงคิดไปเอง แต่คุณท่านมีเมตตาเหลือเกิน ภูมิละอายใจเวลาอยู่ใกล้คุณท่าน"

น้ำตาไหลออกมา

"ตายแล้ว ใครลูกใครบอกป้ามา"

คุณอภิสราไม่ยอมง่ายๆเค้นเอาความจริงจากภูมิบุญ ที่ตอนนี้เอามือกุมหน้าค้อมตัวลง

"คุณแวน คุณแวนแกมาที่นี่เมื่อตอนกลางวันครับ แต่แกคงไม่ได้ตั้งใจ"

ภูมิบุญสะอื้นออกมา พูดออกไปแล้วแสยะยิ้มอยู่ในอุ้งมือของตนซ่อนความคิดไว้ ปล่อยให้เสียงสะอื้นดังออกมาแทน

"ตายจริง นี่มันอะไรกัน ไม่ได้แล้วแม่ต้องเรียกตาโต้มาคุยหน่อยแล้ว ถ้ามันนิสัยเสียมากก็ให้เลิกคบกันไปเลย"

คุณอภิสราทำท่าจะลุกขึ้นไปทำตามที่บอก แต่ภูมิบุญดึงแขนไว้

"อย่านะครับคุณท่าน ภูมิขอร้องอย่าบอกให้คุณโตโต้ทราบ ตอนนี้คุณโตโต้กำลังมองภูมิในแง่ดี ภูมิไม่อยากให้คุณโตโต้มองภูมิไม่ดีอีก ภูมิขอร้องนะครับคุณท่าน"

ภูมิบุญใส่จริตสะอื้นออกปิ่มใจจะขาด นั่งลงกับพื้นกอดเข่าของคุณอภิสราไว้

"ตายแล้ว โถภูมิ จิตใจดีแบบนี้ยังมีคนคิดจะทำร้าย ใจไม้ใส้ระกำกันจริง เอาเถอะจ๊ะป้าไม่พูดไปหรอก ภูมิไม่ต้องเป็นกังวลนะจ๊ะ"

คุณอภิสราลูบหัวปลอบโยนอยู่ ส่วนภูมิบุญซุกหน้าลงกับเข่าพยายามหยุดไม่ให้สะอื้นแต่ยิ้มออกมาที่มุมปาก "ผมเตือนคุณแล้วนะคุณแวน" ภูมิบุญพูดในใจ

"เอาล่ะภูมิเลิกร้องไห้ได้แล้วนะจ๊ะ ตาบวมหมดแล้ว วางใจได้นะจ๊ะภูมิป้าไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายภูมิง่ายๆหรอก มีอะไรก็ให้มาบอกป้า"

"คุณท่านครับ ภูมิไม่ได้มาฟ้องคุณท่านนะครับภูมิแค่ค้างคาในใจ ภูมิจะเจียมตัวเองให้มากกว่านี้"

ภูมิบุญรีบออกตัว ใบหน้ายังเจืออยู่ด้วยคราบน้ำตา

"อย่าพูดแบบนี้นะภูมิ ภูมิทำถูกแล้วที่มาบอกป้า ความเป็นไปเป็นมาก็ต้องบอกให้ป้ารู้ ดีเสียอีกที่ภูมิไม่เห็นป้าเป็นหัวหลักหัวตอ"

ภูมิบุญก้มลงกราบที่ตักของคุณอภิสราทันที คุณอภิสราเองก็ยิ้มออกมาลูบหัวภูมิบุญ

"ว่าแต่ วันนี้ทำอะไรให้ป้ากินจ๊ะภูมิ"

คุณอภิสราดูมีความสุขเวลาที่ได้คุยกับภูมิบุญยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลาการสนทนา ถามเบนเรื่องไปให้ความเครียดเศร้ามันหายไป

"วันนี้มีแกงเผ็ดเป็ดย่าง กับน้ำพริกกุ้งเสียบครับคุณท่าน"

"ต๊าย เราทำเองเหรอลูก ตายจริงทำยากนะแกงเผ็ดเป็ดย่างน่ะ ป้าต้องลองชิมดูหน่อยแล้ว"

"ช่วยกันกับพี่อ้อยครับ พี่อ้อยเป็นคนปรุงผมเป็นคนเตรียมของให้"

ภูมิบุญถ่อมตัวทั้งที่ตัวเองเป็นคนจัดการทุกอย่าง ส่วนอ้อยเป็นคนเตรียมของและชวนคุยเสียมากกว่า พอถึงเวลาอาหารเย็นทุกคนก็พร้อมกันที่โต๊ะอาหาร โตโต้ยังหน้านิ่งอยู่อยากจะรู้ว่าภูมิบุญฟ้องอะไรแม่ของตนหรือไม่ แต่ดูท่าทางของภูมิบุญปกติยิ้มแย้มแจ่มใสและสายตาที่มองเขามันก็ไม่มีอะไรเช่นกัน โตโต้จึงโล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง

"อะไรตาโต้ นั่งเหม่ออะไร อาหารไม่ถูกปากเหรอลูก"

คุณอภิสราทำลายความเงียบภวังค์ส่วนตัวของโตโต้ เขาสะดุ้งยิ้มแหยๆ

"เปล่าครับแม่ อร่อยดีครับ พอดีคิดเรื่องไปทำงานพรุ่งนี้น่ะครับ ว่าแต่ใครทำครับอร่อยจัง"

โตโต้พูดอ้อมไปเรื่องอื่นเบนความสนใจของมารดา คุณอภิสราเองก็จับจ้องมองดูพฤติกรรมของบุตรชายอยู่ตลอดเวลา

"ภูมิจ๊ะ เนี่ยอร่อยมาก นานแล้วที่ไม่ได้กินแกงเผ็ดเป็ดย่างอร่อยๆแบบนี้"

คุณอภิสราชมแล้วยิ้มให้ภูมิบุญที่นั่งอมยิ้มแห้งๆอยู่ โตโต้มองภูมิบุญด้วยหางตาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง พอกินข้าวเสร็จก็ช่วยอ้อยเก็บกวาด ส่วนจันทร์ขอตัวไปรีดผ้าตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว ภูมิเดินกลับไปห้องตัวเองช่วยจันทร์รีดผ้าจนเสร็จจึงขอตัวไปอาบน้ำและเข้านอนตามปกติ

"ก๊อกๆๆ"

ภูมิบุญสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะ ได้ยินเสียงเคาะประตู เงี่ยหูฟังอยู่ยังไม่ยอมลุกจากเตียง เสียงเคาะยังดังอยู่ภูมิบุญจึงลุกจากเตียงไปเปิดไฟเปิดประตู

"คุณ โตโต้" ภูมิบุญเสียงหลงเพราะคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือโตโต้เขาใส่กางเกงบอกเซอร์กับ เสื้อยืดเหมือนเคย

"พี่เข้าไปหน่อยสิ"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

ภูมิบุญยังยืนขวางประตูไว้ไม่ยอมให้โตโต้เข้าไปในห้องของตน แต่โตโต้ดันตัวเข้าไปในห้องแล้ว ภูมิบุญสร่างจากความง่วงทันที ความกลัวแล่นเข้ามาแทนที่ความง่วง

"มีอะไรคุยกันข้างนอกได้นี่ครับคุณโตโต้"

ภูมิบุญยังพูดอยู่คำเดิมเริ่มเสียงสั่นเพราะคิดว่าโตโต้เองคงไม่มีจุดประสงค์ดีเป็นแน่

"ทำไม ผัวมาหานี่จะเข้าห้องไม่ได้เหรอ ทำไม จะเข้า"

โตโต้โฟล่งออกมาทำให้ภูมิบุญอ้าปากหวอ ไม่มีอะไรจะพูด

"นี่มันดึกแล้วนะคุณโตโต้ ผมจะนอน"

ภูมิบุญพอจะรู้จุดประสงค์ของโตโต้แล้ว แต่ก็ไม่รู้จะไล่เขาไปยังไงดี เพราะถ้าเสียงดังทุกคนต้องตื่นมาดู ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาภูมิบุญเองที่จะลำบากใจเพราะคุณอภิสราแม้ท่านจะเอ็นดู แต่คงไม่ปลื้มใจนักถ้ารู้ว่าบุตรชายของตนมีความสัมพันธ์ด้านโลกีย์กับบุตรชายคนเดียวของคนที่ภูมิบุญเคารพรักเทียบเท่ามารดาบังเกิดเกล้า

"ทำไมไม่เรียกเฮีย เหมือนตอนกลางวันล่ะ เรียกสิ"

โตโต้จับบ่าของภูมิบุญไว้กระชากให้เข้ามาเบียดตัว

"คุณโตโต้ ปล่อยนะ ผมจะนอน"

"หึหึ ทีแบบนี้ไม่เห็นพูด ไงครับน้องภูมิ ผัวจะนอนด้วยนี่ต้องให้ไปขอใครเหรอ"

ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกรำคาญคนตัวใหญ่ที่กำลังจาบจ้วงเขาอยู่

"ผมบอกคุณโตโต้แล้วนี่ครับ มีอะไรกันแค่นั้น ผมไม่นับว่ามีอะไรกัน"

"ก็มาหานี่ไง จะมีให้ครบตามที่ภูมิตั้งเป้าไว้ไง"

โตโต้ไม่ยอมแพ้กอดเอวของภูมิบุญแน่น สวนกลับจนภูมิบุญรู้สึกว่าเสียท่าแล้วที่พูดไม่ทันยั้งคิด ภูมิบุญพยายามดิ้นหนีแต่โตโต้เหมือนบ้าเลือดแรงเยอะดันหลังให้ภูมิบุญเดินถอยหลังไปตามที่เขาต้องการ โตโต้เอื้อมมือไปกดปิดสวิชต์ไฟทันที

"เอ๊ะ คุณโตโต้"

ภูมิบุญร้องออกมาแต่เสียงไม่ดังมากนัก

"คืนนี้เรา จะเอากันกี่รอบดี เฮียถึงจะได้เป็นผัวภูมิเต็มตัวสักที หือ"

"หึ เป็นได้ครับ แต่เป็นคนที่เท่าไหร่ไม่ได้นับนะ เพราะนับเฉพาะคนที่ถูกใจ แต่ลีลาอย่างคุณโตโต้น่ะ หึหึ"

ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมาในความมืด ทั้งที่ความจริงตอนอยู่กับยายที่เพชรบูรณ์เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใครดูแลยายตลอดเวลาเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาท

"ปากดีนักนะ"

โตโต้ผลักตัวภูมิบุญให้ล้มลงเตียงแล้วเขาก็ขึ้นไปทับร่างของภูมิบุญทันที ภูมิบุญอ้าปากจะร้องออกมาแต่ก็ช้าไปแล้วโตโต้ประกบปากของภูมิบุญทันที ความเร่าร้อนของโตโต้ยากเกินจะขัดขืนภูมิบุญขืนร่างทำตัวแข็งอยู่สักพักก็ปล่อยเลยตามเลย ความคิดแวบขึ้นมาในหัว ภูมิบุญเอามือจับหน้าของโตโต้ขึ้น แล้วยิ้มหวานให้ ภูมิบุญพลิกร่างขึ้นด้านบนแล้วดึงเสื้อยืดของโตโต้ออกทันที ภูมิบุญก้มหน้าลงไซร้ซอกคอของโตโต้ทันที เอาร่างกายช่วงล่างเบียดกับหน้าขาของโตโต้

"อา เก่งจังเลยครับที่รัก"

โตโต้ครางออกมา ภูมิบุญสูดหายใจเข้าแรงๆเม้มริมฝีปากอยู่

"ทำให้บ้างสิเฮีย"

ภูมิบุญทำเสียงกระเส่าครางออกมาบ้าง เขาล้มกายลงนอนข้างๆโตโต้ คนตัวใหญ่พลิกกายขึ้นอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าทำกับผู้ชายเพศเดียวกันนี่ต้องเริ่มจากอะไร โตโต้ประกบปากอีกครั้งจูบเนิ่นนาน ภูมิบุญก็ตอบรับไม่ยอมแพ้ต่อสู้ฟาดฟันกันอยู่ในโพรงปาก เปลี่ยนกันรุกรับโตโต้เองไม่เคยเจอใครจูบตอบเขาได้ถึงใจขนาดนี้จึงเพลินเพลินอยู่ มือก็ลูบตามสะโพกโดยไม่แตะส่วนนั้นของภูมิบุญเลยแม้แต่น้อย เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจผู้ชายทุกคนมีเหมือนๆกัน

"จะเอาได้หรือยัง"

ภูมิบุญโพล่องออกมา เพราะโตโต้ไม่ทำอะไรสักที พอโตโต้ได้ยินก็ดึงกางเกงตัวเองออกทันที ภูมิบุญนอนนิ่งยกริมฝีปากขึ้น โตโต้ดึงกางเกงของภูมิบุญออกบ้าง สายตาก็มองหาเจลหล่อลื่น

"มีโลชั่นไหม" โตโต้ถาม

"มี ไม่ต้องใช้หรอก เอาแบบนี้ล่ะ สะใจดี"

ภูมิบุญกัดฟันพูด ในใจก็คิดเอาไว้แล้ว

โตโต้เอานิ้วเบิกทางก่อน

"อุ๊ย อย่าแหย่สิคุณโตโต้ เอาของจริงมาเลย เร็วๆ ภูมิไม่ไหวแล้วอยากโดนใจจะขาดอยู่แล้ว"

ภูมิบุญทำเสียงกระเส่ากระหายใคร่อยาก โตโต้ก็เอาของตัวเองจ่อไปแล้วพยายามแทงเข้าไป แต่ก็ยากลำบากเพราะเพราะอีกฝ่ายเกร็งหน้าท้องขมิบก้นอยู่ไม่ให้ช่องทางเปิด โตโต้เริ่มเหงื่อไหลพยายามยกขาภูมิบุญขึ้น

"โอ๊ย เบื่อ ทำอะไรน่ะคุณโตโต้ ทำเป็นไหมครับ น่ารำคาญ ไปฝึกกับคุณแวนมาก่อนไปแล้วค่อยมาริจะมาเป็นผัวผม"

ภูมิบุญลุกเดินออกจากเตียงทันที ฉวยผ้าเช็ดตัวมาพันร่างไว้แล้วเปิดไฟ ทันทีที่เขาเห็นสีหน้าของโตโต้ภูมิบุญก็ทำสีหน้าเหยียดหยามยกริมฝีปากขึ้น

"ก็ มันเข้าไม่ได้ มาเฮียขอลองใหม่"

โตโต้พูดอายๆ หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา

"เสียใจ ผมบอกแล้วคนที่จะมาเป็นผัวผมน่ะ ต้องลีลาดีกว่านี้ ผมว่าคุณโตโต้กลับไปฝึกมาใหม่เถอะ ตั้งแต่นี้นะอย่ามาวอแวอีก เก่งแล้วค่อยมาคุยกัน หรือถ้าผมหาใครไม่ได้แล้วจะไปหาเอง ไม่ต้องมาหา"

ภูมิบุญเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำปิดประตูทันที โตโต้นั่งทำหน้าเซ็งอยู่เกิดมาไม่เคยมีใครปรามาศเขาได้ขนาดนี้ เม้มปากกัดฟันอยู่สายตาโกรธแค้นชิงชัง

"มึงนึกว่ากูอยากยุ่งกับมึงเหรอไอ้ภูมิ คอยดูมึงต้องตกเป็นทาสกู"

โตโต้มาดหมายเอาไว้ในใจลุกใส่กางเกงเดินกลับขึ้นตึกไปด้วยอารมณ์ที่เกินจะเรียกคืนกลับมาได้ให้เป็นปกติดังเดิม