วันเปิดเทอมมาถึงแล้ว ความจริงภูมิบุญลงทะเบียนเรียบร้อยตั้งแต่วันที่มาถึงวันแรกก่อนที่จะเข้าพบ คุณอภิสรา โดยจันทร์เป็นคนพาไปให้ลุงหมายคนขับรถพาทั้งสองไป วันนี้ภูมิบุญตื่นตั้งแต่เช้า สวมเสื้อผ้านักศึกษาตามระเบียบที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนด พอแต่งตัวเสร็จก็นั่งอยู่ในครัวรอพบมารดาเพื่อที่จะขอพรก่อนออกไปเผชิญชีวิต ในเมืองหลวง
"อ้าว ตื่นแต่เช้าจังลูก ตื่นเต้นหรือ"
จันทร์ ร้องทักมา ภูมิบุญสะดุ้งหันไปมองตามเสียง แล้วพยักหน้า
"ไม่ต้อง ตื่นเต้นหรอกลูก เดี๋ยวก็ชินเองล่ะ พอชินคราวนี้คงตื่นเอาสายโด่ง"
จันทร์ ล้อ แต่ภูมิบุญได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"มาๆ กินอะไรก่อนลุกเดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้ง"
จันทร์ตบบ่าภูมิบุญเบาๆ แล้วไปเปิดตู้กับข้าวดูของกินที่เหลือจากเมื่อคืนเพื่อที่จะเอามาอุ่นให้ ภูมิบุญกินก่อนไปมหาวิทยาลัย
"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวภูมิไปหากินเอาแถวหน้า มหาฯลัย ตอนนี้คงกินไม่ลง"
"อ้าว เป็นงั้นไป งั้นแม่ชงโอวัลตินให้ก่อนละกัน รองท้องไปก่อน"
พูดจบก็ เดินไปตักผงโอวัลตินใส่แก้วแล้วไปกดน้ำร้อน ยื่นแก้วให้ภูมิบุญ
"ขอบ คุณครับแม่"
ภูมิบุญยกแก้วโอวัลตินขึ้นจิบ พอจันทร์ให้พรให้ตั้งใจเรียนเสร็จสักพักก็ออกจากบ้านเดินออกไปหน้าปากซอย เสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลัง
"ภูมิๆ ไป มอเหรอ มาๆ ไปกับพี่"
แทน ทวีพูดอย่างเป็นกันเอง ภูมิบุญมองหน้าของเขาที่ยื่นออกมานอกกรอบกระจกรถยนต์สีดำมันจนมองเห็นตัวของ ภูมิที่ยืนอยู่ข้างรถ ยี่ห้อรถก็เป็นญี่ห้อดังจากฝั่งยุโรป รถคันกระทัดรัดแค่นี้ไม่อยากจะเชื่อว่าราคามันไม่ได้เล็กเท่ารถเลย
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากไปเอง"
"น่า วันแรกจะไปยังไง เดี๋ยวก็หลงทางนะ ขึ้นมาเถอะ พี่จะไปมอเหมือนกัน" แทนทวีตื้อ
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรู้จักเส้นทางจะได้ไปเองได้วันหลัง"
ภูมิบุญยังยืนกระต่ายขา เดียว พอยืนยันหนักแน่นก็เดินไปเลยไม่ได้สนใจฟังคำขอร้องของแทนทวี
"ฮึ ฮึ โดนแต่เช้าเลยกู" แทนทวีบ่นกับตัวเอง
"นะน้องภูมิ ไปกับพี่นะครับ พี่จะได้มีเพื่อนไป มอ"
ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกรำคาญเต็มที่ หันหน้าไปหาเขาที่โผล่หน้าออกมาจากรถ
"แล้วปกติพี่ไปยังไงล่ะครับ มีเพื่อนไปเหรอ ผมไม่สะดวกครับ ขอโทษจริงๆ พี่รีบไปเถอะครับ อย่ามาใส่ใจผมเลย"
ภูมิบุญพูดจบก็เดินจ้ำเร็วแม้เขาจะพยายามขับตาม บีบแตร สร้างความงงงวยให้คนที่สัญจรไปมา พอเดินมาถึงหน้าปากซอยภูมิบุญก็กวักมือเรียกรถสองแถวให้จอด แทนทวีไม่ยอมแพ้ขับช้าๆตามรถสองแถว ภูมิบุญมองไปข้างหน้าไม่ได้สนใจ รถสองแถววิ่งไปเรื่อยๆขยับไปได้ทีละนิดพอเข้าถนนอ่อนนุช เพราะปลายทางของรถสองแถวคือปากซอยอ่อนนุชนั่นเอง ภูมิบุญเริ่มไม่แน่ใจว่าตนอยู่ที่ใด
"เอ่อ พี่ครับ โทษนะครับ ผมจะไป มหาฯลัย ก นี่ใช่ไปทางนี้ไหมครับ"
ภูมิบุญถามถึงทางไปมหาฯลัยกับชาย วัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เอ่อ พี่ก็ไม่รู้จักน่ะครับน้องโทษที"
คำ ตอบทำให้ภูมิบุญใจแป้ว
"นี่อุตส่าห์ศึกษาทางมาแล้วนะ"
ภูมิ บุญบ่นให้ตัวเอง แต่ก็ไม่อยากกระโตกกระตากให้คนรู้ว่าเป็นคนบ้านนอกไม่รู้จักทางเพราะกลัวว่า จะโดนหลอกเอาง่ายๆ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะถามคนเอาตอนที่ลงจากรถ อ้อยเคยบอกว่าให้สังเกตคนเอา ถ้านั่งสองแถวจุดหมายคือใต้สะพานข้ามคลองพระโขนง แต่คนจะลงรถหน้าคาร์ฟูลเยอะที่สุดก็ลงกับเขา พอรถสองแถวจอดให้คนลงภูมิบุญก็ลงรถ สายตาก็มองไปข้างหลัง ไม่มีรถคันนั้นคอยกวนใจแล้ว ภูมิบุญแอบยิ้มแล้วเดินตามผู้คนไป ภูมิบุญเลือกที่จะถามผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวภูมิฐานน่าเชื่อถือ
"อ้อ น้องข้ามไปฝั่งโน้นนะคะ แล้วนั่งสาย ๒๕ ๔๘ ผ่านค่ะ น้องไม่นั่งรถไฟฟ้าไปล่ะคะ ถึงเลย"
เธอบอกอย่างคล่องแคล่ว ภูมิบุญค่อยโล่งใจ กล่าวคำขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่หญิงคนนั้นบอก
"เฮ้ย"
ภูมิ บุญตวาดเสียงดังเพราะมีคนมาจับบ่า เขาเหวี่ยงตัวออกทันที พอรู้ว่าใครก็ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
"ทำไมต้องตกใจ ขนาดนั้น"
แทนทวีเดินดันหลังให้ภูมิบุญเดินตามคนไปยังถนนสุขุมวิท เบื้องหน้า
"แล้วมาจับทำไมไม่ให้เสียง ตกใจนะพี่"
"ฮ่าๆๆ ก็นึกว่ารู้ตัว โอ๋ๆๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา"
"อย่ามาตลก แล้วเดินตามมาทำไม"
"ใครว่าพี่ตามเรา พี่จะไปมอ ทางนี้ไปมอนี่"
แทน ทวีแถไปยิ้มอย่างพอใจที่แกล้งภูมิบุญได้
"อย่ามาเกาะได้ไหมเดี๋ยว เสื้อยับ"
ภูมิบุญแกะมือเขาออกแต่ก็เหนียวเหมือนตุ๊กแกไม่ยอมปล่อย ง่ายๆ
"อ๊าย ตัวเองอ่า อย่าจับก่้นเค้าดิ อายคนน้า"
ภูมิบุญ แตกสาวใส่จริตพูดเสียงดัง คนที่ได้ยินมองกันใหญ่ แทนทวีรีบปล่อยมือทันที ยืนอึ้งอยู่ ส่วนภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นแล้วสะบัดหน้าเดินไปแล้ว แทนทวียืนนิ่งสักพักพอรู้ตัวว่าโดนแกล้งจึงรีบเดินตามไป ภูมิบุญเดินไปตั้งใจว่าจะขึ้นรถไฟฟ้า แต่มองกลับหลังไปแทนทวียังคงเดินตามมาอยู่ จึงคิดว่าถ้าขึ้นรถเมล์ไปเขาคงจะเลิกล้มความตั้งใจ เพราะดูท่าทางคงเป็นคุณหนูอยู่ไม่น้อย
"แสบนักนะภูมิ" เขากัดฟันพูดแล้วเดินขึ้นสะพานลอยตามหลังภูมิบุญไป พอรถเมล์สายที่ภูมิบุญจำได้จากผู้หญิงคนเมื่อครู่บอกก็ก้าวขึ้นไปบนรถทันที แทนทวีรีบตามขึ้นไป
"พี่ครับ คันนี้ผ่าน มอ ก ใช่ไหมครับ"
ภูมิ บุญถามพนักงานเก็บเงินบนรถเมล์
"ใช่" เสียงตอบห้วนๆแล้วทำเสียงกร๊อบแกร๊บจากกระป๋องเก็บสตางค์ เพราะจุดประสงค์คือเงินจากภูมิบุญ
"เอ่อ พี่ครับถ้าถึงแล้วรบกวนบอกด้วยนะครับ"
ไม่มีเสียงตอบแต่เป็นการพยัก หน้าแทน คนบนรถเมล์ในตอนเช้าแน่นขนัดไม่มีแม้ที่จะแหย่ขาเข้าไปยืน ภูมิบุญเอาตัวเองขึ้นไปยืนบนรถได้แต่ก็เบียดคนบนรถอยู่เหมือนกัน
"ไม่ ไปรถไฟล่ะ แบบนี้สายแน่ๆเลยภูมิ"
เสียงดังอยู่ข้างหูแทบจะจ่อเข้ามา ในรูหู ภูมิเบียดตัวออกเพราะแทนทวีเบียดกายเข้ามาอยู่ด้านหลังเขาแล้ว
"เอ๊ะ พี่ไม่ไปล่ะ ตามมาทำไม"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียดแต่เบาเพราะกลัวว่าคน ที่อยู่ใกล้ๆจะได้ยิน รู้สึกอายขึ้นมา
"ไม่ได้ตามซะหน่อย หลงตัวเองเหมือนกันนะเรา"
แทนทวีแหย่ ภูมิบุญได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ยอมพูดกับเขาอีกแต่พอถึงป้ายพระโขนงคนก็ดันขึ้นมาแน่นอีก แทนทวีจงใจเอาช่วงล่างเบียดดันสะโพกของภูมิบุญ หน้าของภูมิบุญเริ่มแดงเพราะรู้สึกว่าเขาจาบจ้วงมากเกินไป
"ถอยไป"
เสียง ดุเด็ดขาดแต่แทนทวีไม่ได้สนใจ ภูมิบุญจึงแทรกตัวขอโทษคนที่อยู่ด้านหน้าแล้วไปยืนข้างหน้าเขา แทนทวีตามไปไม่ได้ แต่เหมือนฟ้าแกล้ง คนที่ภูมิบุญไปยืนข้างหน้าลงป้ายถัดไป แทนทวีรีบแทรกตัวเข้าไปทันที ภูมิบุญเห็นว่าแทนทวีกำลังแทรกเข้ามาก้หันหน้าเข้าหาทันที
"ว่าไงพี่ เอาไง"
ภูมิบุญจ้องหน้าเขา แทนทวียิ้มแห้งๆ หน้าเกือบจะชนกัน ลมหายใจร้อนของแทนทวีทำให้ภูมิบุญทนไม่ได้ต้องกดกริ่งลงตรงเอกมัย กว่าจะเอาตัวเองออกมาจากรถเมล์ได้ก้ใช้เวลาพอสมควร แทนทวียังเดินตามอยู่ภูมิบุญเหลืออด
"นี่พี่ ตามผมทำไม ห๊า จะเอาอะไรบอกมาเลยพี่"
"เฮ้ย ก็ลงอ่ะ ทำไมล่ะไม่ได้ตามซะหน่อย"
ภูมิ บุญส่ายหน้าไม่อยากจะแสดงอิทธิฤทธิ์ต่อหน้าสาธารณชน จึงได้แต่เม้มปากแล้วเดินขึ้นบันไดไป พอซื้อตั๋วเสร็จก็เดินขึ้นไปรอรถไฟที่ชานชลา แทนทวีก็ไม่ยอมเลิกตื้อ แต่ภูมิบุญก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทนได้ทนไป ภูมิบุญไม่สนใจดูโทรทัศน์บนรถไฟฟ้า ส่วนแทนทวีก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ไม่เป็นผลพอถึงสถานีสยามภูมิบุญก็นิ่ง อยู่เพราะไม่รู้ว่าต้องลงที่นี่ แทนทวีอมยิ้มทันที พอคนลงเยอะจนบางตาภูมิบุญก็เริ่มแปลกใจ
"เอ่อ โทษนะครับ มอ ก นี่ลงสถานีไหนครับ"
"อ้าว เมื่อกี๊ไงน้อง เลยแล้ว"
เสียงตอบ ทำให้ภูมิบุญรู้สึกอายหน้าแดงขึ้นมา
"ลงสถานีหน้าก็ได้น้องแล้วนั่ง กลับมาใหม่"
เขาคงดูรู้ว่าทำให้ภูมิบุญอายจึงพูดอีกประโยค ภูมิบุญพยักหน้า ส่วนทวีอมยิ้มกลั้นหัวเราะอยู่
"มีความสุขมากนัก เหรอที่แกล้งผมน่ะ"
ภูมิบุญพูดขึ้นตอนลงจากรถไฟแล้วเห็นแทนทวีเดิน ตามมา
"อ้าว พี่ไม่ได้แกล้ง พี่ก็ไม่เคยขึ้น น่าเป็นประสบการณ์"
"ฮึ"
ภูมิ บุญทำหน้ายักษ์ใส่ แล้วปรี่เข้าไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่
"ทาง นี้ภูมิ ไม่ต้องถามเขาหรอก มาพี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ สายแล้ว"
เขาทำ ให้ภูมิบุญหยุดแล้วหันมามอง แทนทวีหยุดอมยิ้มแล้ว ยักคิ้วให้ ภูมิบุญจำใจเดินตามเขาขึ้นไปรอรถไฟอีกขบวน ใช้เวลาอยู่พอสมควรจึงเดินเข้ามหาวิทยาลัย แทนทวีชี้บอกทางไปคณะให้ภูมิบุญก่อนจะแยกไป ภูมิบุญเดินไปที่คณะไปดูบอร์ดหน้าคณะเพื่อดูรายชื่อ
"หวัดดี นายเรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"
เสียงใสทักมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันไปตามเสียง สาวน้อยร่างสูงโปร่งยืนอยู่ข้างหน้าผมหยักศกเป็นลอนแต่งกายในชุดนักศึกษา
"เอ่อ ใช่ เธอก็เรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"
"ใช่ เราชื่อพลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
สาวน้อยแนะนำตัวแล้วยิ้มให้
"เช่นกัน เราชื่อภูมิ แล้วเธอเข้าไปข้างในแล้วเหรอ"
"อื้ม ตามมาสิเรารู้จักเพื่อนใหม่ด้วยนะ"
พลอยเดินนำหน้าภูมิเข้าไปในคณะ เพื่อนใหม่เป็นชายหนุ่มตัวสูงผิวคล้ำ แต่ดวงหน้าแววตาดูสดใสสมวัย
"เรา ชื่อก้อง ยินดีที่ได้รู้จักนะภูมิ เรามาจากระนอง"
ทั้งสามคุยกันอยู่ สักพักก็ไปปฐมนิเทศน์ พอเลิกเรียนก็ไปรับน้องของคณะกว่าจะเสร็จก็ค่ำเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยพร้อม กัน
"แล้วนายพักที่ไหนอ่ะภูมิ" ก้องถาม
"อ้อ เราอยู่บ้านนายของแม่น่ะ แถวสวนหลวง นายล่ะ"
"เราอยู่กับน้าที่ ห้วยขวาง บ้านนายของแม่นี่ยังไงอ่ะ"
ก้องทำหน้าสงสัย
"อ้าว ก้อง ทำไมถามแบบนั้น ก็เป็นแม่บ้านไง ใช่ไหมภูมิ"
พลอยชิงตอบ ภูมิพยักหน้า
"ดีจัง นายก็ได้อยู่บ้านหลังโตๆดิ"
"ไม่เห็นจะ ดีเลย บ้านเขานะไม่ใช่บ้านของเรา"
"เออ นั่นดิ บ้านเราก็ใหญ่ไม่เห็นดีเลย หยุดทีไรขี้เกียจทำความสะอาดจะตาย"
พลอย บอกแล้วหัวเราะ ทั้งสามสนิทกันอย่างรวดเร็ว พอแยกย้ายกลับบ้าน ภูมิก็ขึ้นรถไฟไปเพราะคิดว่ารถคงจะติด แต่แล้วก็ทำหน้าเสียอารมณ์เพราะคนที่ไม่อยากจะเจอที่สุด ยืนยิ้มแป้นอยู่ แทนทวีเดินตามภูมิบุญตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้วแต่ไม่ได้สังเกต ภูมิบุญทำเป็นมองไม่เห็นแต่แทนทวีเดินมาประชิดตัวแล้ว
"ว่าไงภูมิ วันแรกเป็นไงบ้าง"
แทนทวียิ้มกริ่มยื่นหน้าเข้ามาถาม
"ก็ดี นี่พี่"
"หิวป่ะ"
"ไม่ครับ"
"หิวหน่อยดิ"
ไม่ มีเสียงตอบจากภูมิ เพราะส่ายหน้าถอนหายใจ เหนื่อยหน่ายที่จะต่อกร
"ไป กินข้าวกับพี่นะ พี่หิว"
แทนทวีพูดอยู่คนเดียว ภูมิบุญพลิกหนังสือดูไม่ได้สนใจ จนรถไฟถึงอ่อนนุชจึงลุกจากที่นั่ง หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพักภูมิบุญก็เดินกลับไปทาคาร์ฟูล แทนทวีเดินตามไม่ยอมวางตา
"ทางนี้ดิภูมิทางลัด พี่จอดรถไว้ที่คาร์ฟูล"
แทนทวีสะกิดแขนให้ภูมิบุญเดินลัดเข้าซอยหลัง คาร์ฟูล ภูมิบุญเดินตามอย่างว่าง่าย พอถึงคาร์ฟูลแทนทวีก็เดินนำเข้าไปทางลานจอดรถ แต่ภูมิบุญเดินไปอีกทาง
"อ้าว ไปไหนล่ะ"
"กลับบ้าน"
"ภูมิ นะพี่ขอร้อง พี่เหนื่อยมากแล้ววันนี้ ไปกับพี่หน่อยนะ ยังไงเราก็กลับบ้านทางเดียวกัน"
เสียง ของแทนทวีจริงจังจ้องหน้าไม่ยอมวางตา ภูมิบุญเม้มปากถอนหายใจคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ายินยอม
"ยังไง เสียก็มีแต่ได้กับได้ คิดอะไรมากภูมิ"
ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วยกริมฝีปากขึ้น
"อ้าว ตื่นแต่เช้าจังลูก ตื่นเต้นหรือ"
จันทร์ ร้องทักมา ภูมิบุญสะดุ้งหันไปมองตามเสียง แล้วพยักหน้า
"ไม่ต้อง ตื่นเต้นหรอกลูก เดี๋ยวก็ชินเองล่ะ พอชินคราวนี้คงตื่นเอาสายโด่ง"
จันทร์ ล้อ แต่ภูมิบุญได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"มาๆ กินอะไรก่อนลุกเดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้ง"
จันทร์ตบบ่าภูมิบุญเบาๆ แล้วไปเปิดตู้กับข้าวดูของกินที่เหลือจากเมื่อคืนเพื่อที่จะเอามาอุ่นให้ ภูมิบุญกินก่อนไปมหาวิทยาลัย
"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวภูมิไปหากินเอาแถวหน้า มหาฯลัย ตอนนี้คงกินไม่ลง"
"อ้าว เป็นงั้นไป งั้นแม่ชงโอวัลตินให้ก่อนละกัน รองท้องไปก่อน"
พูดจบก็ เดินไปตักผงโอวัลตินใส่แก้วแล้วไปกดน้ำร้อน ยื่นแก้วให้ภูมิบุญ
"ขอบ คุณครับแม่"
ภูมิบุญยกแก้วโอวัลตินขึ้นจิบ พอจันทร์ให้พรให้ตั้งใจเรียนเสร็จสักพักก็ออกจากบ้านเดินออกไปหน้าปากซอย เสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลัง
"ภูมิๆ ไป มอเหรอ มาๆ ไปกับพี่"
แทน ทวีพูดอย่างเป็นกันเอง ภูมิบุญมองหน้าของเขาที่ยื่นออกมานอกกรอบกระจกรถยนต์สีดำมันจนมองเห็นตัวของ ภูมิที่ยืนอยู่ข้างรถ ยี่ห้อรถก็เป็นญี่ห้อดังจากฝั่งยุโรป รถคันกระทัดรัดแค่นี้ไม่อยากจะเชื่อว่าราคามันไม่ได้เล็กเท่ารถเลย
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากไปเอง"
"น่า วันแรกจะไปยังไง เดี๋ยวก็หลงทางนะ ขึ้นมาเถอะ พี่จะไปมอเหมือนกัน" แทนทวีตื้อ
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรู้จักเส้นทางจะได้ไปเองได้วันหลัง"
ภูมิบุญยังยืนกระต่ายขา เดียว พอยืนยันหนักแน่นก็เดินไปเลยไม่ได้สนใจฟังคำขอร้องของแทนทวี
"ฮึ ฮึ โดนแต่เช้าเลยกู" แทนทวีบ่นกับตัวเอง
"นะน้องภูมิ ไปกับพี่นะครับ พี่จะได้มีเพื่อนไป มอ"
ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกรำคาญเต็มที่ หันหน้าไปหาเขาที่โผล่หน้าออกมาจากรถ
"แล้วปกติพี่ไปยังไงล่ะครับ มีเพื่อนไปเหรอ ผมไม่สะดวกครับ ขอโทษจริงๆ พี่รีบไปเถอะครับ อย่ามาใส่ใจผมเลย"
ภูมิบุญพูดจบก็เดินจ้ำเร็วแม้เขาจะพยายามขับตาม บีบแตร สร้างความงงงวยให้คนที่สัญจรไปมา พอเดินมาถึงหน้าปากซอยภูมิบุญก็กวักมือเรียกรถสองแถวให้จอด แทนทวีไม่ยอมแพ้ขับช้าๆตามรถสองแถว ภูมิบุญมองไปข้างหน้าไม่ได้สนใจ รถสองแถววิ่งไปเรื่อยๆขยับไปได้ทีละนิดพอเข้าถนนอ่อนนุช เพราะปลายทางของรถสองแถวคือปากซอยอ่อนนุชนั่นเอง ภูมิบุญเริ่มไม่แน่ใจว่าตนอยู่ที่ใด
"เอ่อ พี่ครับ โทษนะครับ ผมจะไป มหาฯลัย ก นี่ใช่ไปทางนี้ไหมครับ"
ภูมิบุญถามถึงทางไปมหาฯลัยกับชาย วัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เอ่อ พี่ก็ไม่รู้จักน่ะครับน้องโทษที"
คำ ตอบทำให้ภูมิบุญใจแป้ว
"นี่อุตส่าห์ศึกษาทางมาแล้วนะ"
ภูมิ บุญบ่นให้ตัวเอง แต่ก็ไม่อยากกระโตกกระตากให้คนรู้ว่าเป็นคนบ้านนอกไม่รู้จักทางเพราะกลัวว่า จะโดนหลอกเอาง่ายๆ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะถามคนเอาตอนที่ลงจากรถ อ้อยเคยบอกว่าให้สังเกตคนเอา ถ้านั่งสองแถวจุดหมายคือใต้สะพานข้ามคลองพระโขนง แต่คนจะลงรถหน้าคาร์ฟูลเยอะที่สุดก็ลงกับเขา พอรถสองแถวจอดให้คนลงภูมิบุญก็ลงรถ สายตาก็มองไปข้างหลัง ไม่มีรถคันนั้นคอยกวนใจแล้ว ภูมิบุญแอบยิ้มแล้วเดินตามผู้คนไป ภูมิบุญเลือกที่จะถามผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวภูมิฐานน่าเชื่อถือ
"อ้อ น้องข้ามไปฝั่งโน้นนะคะ แล้วนั่งสาย ๒๕ ๔๘ ผ่านค่ะ น้องไม่นั่งรถไฟฟ้าไปล่ะคะ ถึงเลย"
เธอบอกอย่างคล่องแคล่ว ภูมิบุญค่อยโล่งใจ กล่าวคำขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่หญิงคนนั้นบอก
"เฮ้ย"
ภูมิ บุญตวาดเสียงดังเพราะมีคนมาจับบ่า เขาเหวี่ยงตัวออกทันที พอรู้ว่าใครก็ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
"ทำไมต้องตกใจ ขนาดนั้น"
แทนทวีเดินดันหลังให้ภูมิบุญเดินตามคนไปยังถนนสุขุมวิท เบื้องหน้า
"แล้วมาจับทำไมไม่ให้เสียง ตกใจนะพี่"
"ฮ่าๆๆ ก็นึกว่ารู้ตัว โอ๋ๆๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา"
"อย่ามาตลก แล้วเดินตามมาทำไม"
"ใครว่าพี่ตามเรา พี่จะไปมอ ทางนี้ไปมอนี่"
แทน ทวีแถไปยิ้มอย่างพอใจที่แกล้งภูมิบุญได้
"อย่ามาเกาะได้ไหมเดี๋ยว เสื้อยับ"
ภูมิบุญแกะมือเขาออกแต่ก็เหนียวเหมือนตุ๊กแกไม่ยอมปล่อย ง่ายๆ
"อ๊าย ตัวเองอ่า อย่าจับก่้นเค้าดิ อายคนน้า"
ภูมิบุญ แตกสาวใส่จริตพูดเสียงดัง คนที่ได้ยินมองกันใหญ่ แทนทวีรีบปล่อยมือทันที ยืนอึ้งอยู่ ส่วนภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นแล้วสะบัดหน้าเดินไปแล้ว แทนทวียืนนิ่งสักพักพอรู้ตัวว่าโดนแกล้งจึงรีบเดินตามไป ภูมิบุญเดินไปตั้งใจว่าจะขึ้นรถไฟฟ้า แต่มองกลับหลังไปแทนทวียังคงเดินตามมาอยู่ จึงคิดว่าถ้าขึ้นรถเมล์ไปเขาคงจะเลิกล้มความตั้งใจ เพราะดูท่าทางคงเป็นคุณหนูอยู่ไม่น้อย
"แสบนักนะภูมิ" เขากัดฟันพูดแล้วเดินขึ้นสะพานลอยตามหลังภูมิบุญไป พอรถเมล์สายที่ภูมิบุญจำได้จากผู้หญิงคนเมื่อครู่บอกก็ก้าวขึ้นไปบนรถทันที แทนทวีรีบตามขึ้นไป
"พี่ครับ คันนี้ผ่าน มอ ก ใช่ไหมครับ"
ภูมิ บุญถามพนักงานเก็บเงินบนรถเมล์
"ใช่" เสียงตอบห้วนๆแล้วทำเสียงกร๊อบแกร๊บจากกระป๋องเก็บสตางค์ เพราะจุดประสงค์คือเงินจากภูมิบุญ
"เอ่อ พี่ครับถ้าถึงแล้วรบกวนบอกด้วยนะครับ"
ไม่มีเสียงตอบแต่เป็นการพยัก หน้าแทน คนบนรถเมล์ในตอนเช้าแน่นขนัดไม่มีแม้ที่จะแหย่ขาเข้าไปยืน ภูมิบุญเอาตัวเองขึ้นไปยืนบนรถได้แต่ก็เบียดคนบนรถอยู่เหมือนกัน
"ไม่ ไปรถไฟล่ะ แบบนี้สายแน่ๆเลยภูมิ"
เสียงดังอยู่ข้างหูแทบจะจ่อเข้ามา ในรูหู ภูมิเบียดตัวออกเพราะแทนทวีเบียดกายเข้ามาอยู่ด้านหลังเขาแล้ว
"เอ๊ะ พี่ไม่ไปล่ะ ตามมาทำไม"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียดแต่เบาเพราะกลัวว่าคน ที่อยู่ใกล้ๆจะได้ยิน รู้สึกอายขึ้นมา
"ไม่ได้ตามซะหน่อย หลงตัวเองเหมือนกันนะเรา"
แทนทวีแหย่ ภูมิบุญได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ยอมพูดกับเขาอีกแต่พอถึงป้ายพระโขนงคนก็ดันขึ้นมาแน่นอีก แทนทวีจงใจเอาช่วงล่างเบียดดันสะโพกของภูมิบุญ หน้าของภูมิบุญเริ่มแดงเพราะรู้สึกว่าเขาจาบจ้วงมากเกินไป
"ถอยไป"
เสียง ดุเด็ดขาดแต่แทนทวีไม่ได้สนใจ ภูมิบุญจึงแทรกตัวขอโทษคนที่อยู่ด้านหน้าแล้วไปยืนข้างหน้าเขา แทนทวีตามไปไม่ได้ แต่เหมือนฟ้าแกล้ง คนที่ภูมิบุญไปยืนข้างหน้าลงป้ายถัดไป แทนทวีรีบแทรกตัวเข้าไปทันที ภูมิบุญเห็นว่าแทนทวีกำลังแทรกเข้ามาก้หันหน้าเข้าหาทันที
"ว่าไงพี่ เอาไง"
ภูมิบุญจ้องหน้าเขา แทนทวียิ้มแห้งๆ หน้าเกือบจะชนกัน ลมหายใจร้อนของแทนทวีทำให้ภูมิบุญทนไม่ได้ต้องกดกริ่งลงตรงเอกมัย กว่าจะเอาตัวเองออกมาจากรถเมล์ได้ก้ใช้เวลาพอสมควร แทนทวียังเดินตามอยู่ภูมิบุญเหลืออด
"นี่พี่ ตามผมทำไม ห๊า จะเอาอะไรบอกมาเลยพี่"
"เฮ้ย ก็ลงอ่ะ ทำไมล่ะไม่ได้ตามซะหน่อย"
ภูมิ บุญส่ายหน้าไม่อยากจะแสดงอิทธิฤทธิ์ต่อหน้าสาธารณชน จึงได้แต่เม้มปากแล้วเดินขึ้นบันไดไป พอซื้อตั๋วเสร็จก็เดินขึ้นไปรอรถไฟที่ชานชลา แทนทวีก็ไม่ยอมเลิกตื้อ แต่ภูมิบุญก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทนได้ทนไป ภูมิบุญไม่สนใจดูโทรทัศน์บนรถไฟฟ้า ส่วนแทนทวีก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ไม่เป็นผลพอถึงสถานีสยามภูมิบุญก็นิ่ง อยู่เพราะไม่รู้ว่าต้องลงที่นี่ แทนทวีอมยิ้มทันที พอคนลงเยอะจนบางตาภูมิบุญก็เริ่มแปลกใจ
"เอ่อ โทษนะครับ มอ ก นี่ลงสถานีไหนครับ"
"อ้าว เมื่อกี๊ไงน้อง เลยแล้ว"
เสียงตอบ ทำให้ภูมิบุญรู้สึกอายหน้าแดงขึ้นมา
"ลงสถานีหน้าก็ได้น้องแล้วนั่ง กลับมาใหม่"
เขาคงดูรู้ว่าทำให้ภูมิบุญอายจึงพูดอีกประโยค ภูมิบุญพยักหน้า ส่วนทวีอมยิ้มกลั้นหัวเราะอยู่
"มีความสุขมากนัก เหรอที่แกล้งผมน่ะ"
ภูมิบุญพูดขึ้นตอนลงจากรถไฟแล้วเห็นแทนทวีเดิน ตามมา
"อ้าว พี่ไม่ได้แกล้ง พี่ก็ไม่เคยขึ้น น่าเป็นประสบการณ์"
"ฮึ"
ภูมิ บุญทำหน้ายักษ์ใส่ แล้วปรี่เข้าไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่
"ทาง นี้ภูมิ ไม่ต้องถามเขาหรอก มาพี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ สายแล้ว"
เขาทำ ให้ภูมิบุญหยุดแล้วหันมามอง แทนทวีหยุดอมยิ้มแล้ว ยักคิ้วให้ ภูมิบุญจำใจเดินตามเขาขึ้นไปรอรถไฟอีกขบวน ใช้เวลาอยู่พอสมควรจึงเดินเข้ามหาวิทยาลัย แทนทวีชี้บอกทางไปคณะให้ภูมิบุญก่อนจะแยกไป ภูมิบุญเดินไปที่คณะไปดูบอร์ดหน้าคณะเพื่อดูรายชื่อ
"หวัดดี นายเรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"
เสียงใสทักมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันไปตามเสียง สาวน้อยร่างสูงโปร่งยืนอยู่ข้างหน้าผมหยักศกเป็นลอนแต่งกายในชุดนักศึกษา
"เอ่อ ใช่ เธอก็เรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"
"ใช่ เราชื่อพลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
สาวน้อยแนะนำตัวแล้วยิ้มให้
"เช่นกัน เราชื่อภูมิ แล้วเธอเข้าไปข้างในแล้วเหรอ"
"อื้ม ตามมาสิเรารู้จักเพื่อนใหม่ด้วยนะ"
พลอยเดินนำหน้าภูมิเข้าไปในคณะ เพื่อนใหม่เป็นชายหนุ่มตัวสูงผิวคล้ำ แต่ดวงหน้าแววตาดูสดใสสมวัย
"เรา ชื่อก้อง ยินดีที่ได้รู้จักนะภูมิ เรามาจากระนอง"
ทั้งสามคุยกันอยู่ สักพักก็ไปปฐมนิเทศน์ พอเลิกเรียนก็ไปรับน้องของคณะกว่าจะเสร็จก็ค่ำเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยพร้อม กัน
"แล้วนายพักที่ไหนอ่ะภูมิ" ก้องถาม
"อ้อ เราอยู่บ้านนายของแม่น่ะ แถวสวนหลวง นายล่ะ"
"เราอยู่กับน้าที่ ห้วยขวาง บ้านนายของแม่นี่ยังไงอ่ะ"
ก้องทำหน้าสงสัย
"อ้าว ก้อง ทำไมถามแบบนั้น ก็เป็นแม่บ้านไง ใช่ไหมภูมิ"
พลอยชิงตอบ ภูมิพยักหน้า
"ดีจัง นายก็ได้อยู่บ้านหลังโตๆดิ"
"ไม่เห็นจะ ดีเลย บ้านเขานะไม่ใช่บ้านของเรา"
"เออ นั่นดิ บ้านเราก็ใหญ่ไม่เห็นดีเลย หยุดทีไรขี้เกียจทำความสะอาดจะตาย"
พลอย บอกแล้วหัวเราะ ทั้งสามสนิทกันอย่างรวดเร็ว พอแยกย้ายกลับบ้าน ภูมิก็ขึ้นรถไฟไปเพราะคิดว่ารถคงจะติด แต่แล้วก็ทำหน้าเสียอารมณ์เพราะคนที่ไม่อยากจะเจอที่สุด ยืนยิ้มแป้นอยู่ แทนทวีเดินตามภูมิบุญตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้วแต่ไม่ได้สังเกต ภูมิบุญทำเป็นมองไม่เห็นแต่แทนทวีเดินมาประชิดตัวแล้ว
"ว่าไงภูมิ วันแรกเป็นไงบ้าง"
แทนทวียิ้มกริ่มยื่นหน้าเข้ามาถาม
"ก็ดี นี่พี่"
"หิวป่ะ"
"ไม่ครับ"
"หิวหน่อยดิ"
ไม่ มีเสียงตอบจากภูมิ เพราะส่ายหน้าถอนหายใจ เหนื่อยหน่ายที่จะต่อกร
"ไป กินข้าวกับพี่นะ พี่หิว"
แทนทวีพูดอยู่คนเดียว ภูมิบุญพลิกหนังสือดูไม่ได้สนใจ จนรถไฟถึงอ่อนนุชจึงลุกจากที่นั่ง หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพักภูมิบุญก็เดินกลับไปทาคาร์ฟูล แทนทวีเดินตามไม่ยอมวางตา
"ทางนี้ดิภูมิทางลัด พี่จอดรถไว้ที่คาร์ฟูล"
แทนทวีสะกิดแขนให้ภูมิบุญเดินลัดเข้าซอยหลัง คาร์ฟูล ภูมิบุญเดินตามอย่างว่าง่าย พอถึงคาร์ฟูลแทนทวีก็เดินนำเข้าไปทางลานจอดรถ แต่ภูมิบุญเดินไปอีกทาง
"อ้าว ไปไหนล่ะ"
"กลับบ้าน"
"ภูมิ นะพี่ขอร้อง พี่เหนื่อยมากแล้ววันนี้ ไปกับพี่หน่อยนะ ยังไงเราก็กลับบ้านทางเดียวกัน"
เสียง ของแทนทวีจริงจังจ้องหน้าไม่ยอมวางตา ภูมิบุญเม้มปากถอนหายใจคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ายินยอม
"ยังไง เสียก็มีแต่ได้กับได้ คิดอะไรมากภูมิ"
ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วยกริมฝีปากขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น