แทนทวีออกรถทันทีที่ภูมิบุญขึ้นนั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย เขาขับรถออกไปทางถนนสุขุมวิท
"ทำไมไปทางนี้ล่ะพี่ ไม่ไปทางเดิม"
"ทางลัดน่ะ ทำไม กลัวเหรอ" แทนทวีย้อน
"กลัวอะไร"
"อ้าวนึกว่ากลัว พี่ไม่ลวงเราไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า"
"ฮึ ใครกันแน่ ลวงผมไปแล้วได้อะไรล่ะพี่ มีแต่ตัว ว่าแต่พี่เถอะน่าลวงอยู่เหมือนกันนะ"
ภูมิบุญทำตาเป็นประกายยิ้มที่มุมปากหมายใจจะให้เขาขยาด
"เอาดิ พี่เต็มใจ"
แทนทวีทำให้ภูมิบุญรู้สึกเซ็ง ตกลงไอ้นี่มันจะเอายังไงกันแน่ ภูมิบุญคิดในใจ
"ไม่หรอกพี่ ผมไม่ยึดติดในรูปธรรมของพี่หรอกนะ ทางที่ดีพี่ระวังคนอื่นเถอะ"
"นั่นสิ ดูก็รู้ว่าภูมิเป็นคนยังไง นี่ไงพี่ถึงตาม เฮอะๆๆ"
แทนทวีหัวเราะร่า สายตามองดูถนนเขาเลี้ยวเข้าในซอยอุดมสุข
"รู้จักน้อยไปน่ะสิ"
ภูมิบุญพูดออกมาเบาๆ
"หือ อะไรนะภูมิ" เขาหันหน้ามาถาม
"เปล่าพี่ ตกลงจะไปกินข้าวที่ไหนครับ ผมกลัวว่าแม่จะรอ ไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะไปกินข้าวกับผู้ชาย"
ภูมิบุญเน้นคำหลัง
"ภูมิไม่มีโทรศัพท์เหรอ โทรไปบอกแม่สิว่าเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน"
ภูมิบุญส่ายหน้าแล้วมองออกไปนอกกระจก
"อ่ะ เอาของพี่โทรก่อนก็ได้ บอกแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง"
แทนทวียื่นโทรศัพท์ที่กำลังเป็นที่นิยมของหมู่วัยรุ่นให้ภูมิบุญ
"ไม่ดีกว่าพี่ ยังไงก็อย่าให้เกินสองทุ่ม"
ภูมิบุญหยิบเอาโทรศัพท์ยื่นคืนไปให้แทนทวี แต่มือของเขายังจับที่พวงมาลัยอยู่ภูมิบุญจึงวางโทรศัพท์ไว้ตรงกระปุกเกียร์ แทนทวีพาภูมิบุญไปกินข้าวที่ร้านประจำของตนที่ซอยอุดมสุข ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่รู้จะสั่งอะไรดี แทนทวีจึงจัดการให้เสร็จสรรพ พอกินเสร็จก็ขึ้นไปรอบนรถ
"จะกลับเลยเหรอ ไปจิบเบียร์กับพี่หน่อยไหม ฉลองวันเปิดเทอม"
ภูมิบุญตาเขียวจิ๊ปากทันที
"ไม่ครับ ผมบอกพี่แล้วนะ ถ้าพี่จะไปงั้นผมจะลง"
"อ่ะอ่ะ แหมใจร้อนไปได้ พี่เห็นว่ามันยังไม่ค่ำเลยนี่"
"ต้องรอให้มืดค่ำเลยเหรอพี่ถึงจะกลับบ้าน"
"ก็กลับเร็วก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี"
แทนทวีลอยหน้าลอยตาพูด
"นั่นพี่นี่ครับ ผมบอกพี่แล้วนี่ผมเป็นลูกคนใช้ งานทำรออยู่เยอะแยะ"
ภูมิบุญพูดแล้วหันอกไปนอกกระจกรถ ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แทนทวีอ่อนใจจึงขับรถมาส่งภูมิบุญที่หน้าบ้าน ภูมิบุญกล่าวคำขอบคุณแล้วลงจากรถทันที พอเข้าบ้านไปก็เห็นคุณอภิสรานั่งอยู่โต๊ะหน้าบ้าน
"อ้าวภูมิจ๊ะ มาหาป้าหน่อย"
คุณอภิสรากวักมือเรียกจันทร์เดินปราดออกมาดักหน้าไว้
"ทำไม กลับเอาป่านนี้ภูมิ ไปไหนมา"
"เอ่อ ภูมิไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะครับแม่ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน"
"คราว หลังโทรมาบอกแม่ก่อนสิ คุณท่านรอทานข้าวอยู่"
จันทร์เอ็ดตาเขียว ภูมิบุญได้แต่ก้มหน้า เดินเข้าไปหาคุณอภิสราแล้วยกมือขึ้นไหว้
"เป็น ไงบ้างภูมิได้เพื่อนใหม่บ้างไหม"
คุณอภิสราถามด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ภูมิบุญนั่งลงใกล้ๆแล้วเล่าให้ฟัง
"เห็นไหมจันทร์เด็กมันน่ารักก็มีเพื่อนเร็วเป็นเรื่องธรรมดา เออ จริงสิภูมิ พี่โตโต้จะกลับมาจากเมกาวันศุกร์นี้นะจ๊ะ ภูมิจะไปรับพี่เขาที่สนามบินกับป้าไหม"
คุณอภิสราถามแล้วลูบหัวภูมิอย่างเอ็นดู
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณท่าน เผื่อผมเลิกค่ำ"
"เนี่ย ป้าเล่าให้ตาโตโต้ฟังนะว่าภูมิน่ะฉลาดน่ารัก ช่วยป้าไม่ให้ลูกน้องโกง ตาโตโต้เลยอยากเห็นหน้าภูมิมากเลย"
คุณอภิสราเล่าเสียงแจ้วๆ ภูมิบุญได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ สีกพักก็ไปทานข้าวแต่ภูมิอาสาไปจัดของหวานให้เพราะตัวเองอิ่มมาจากข้างนอกแล้ว คุณอภิสราไม่ว่าอะไร แต่จันทร์เองที่ทำตาเขียวอยู่ตลอดเวลา
"จริง สินะ ภูมิยังไม่มีโทรศัพท์นี่ เดี๋ยววันหลังป้าซื้อมาให้"
"โอ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่านเดี๋ยวจันทร์จะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ไป ก่อน"
จันทร์แย้งขึ้น
"ไม่ได้นะจันทร์ เครื่องของอ้อยโบราณจะตาย เดี๋ยวก็อายเพื่อนอายฝูงกันพอดี"
"ไม่ได้ หรอกค่ะคุณท่าน ภูมิยังหาเงินไม่เป็นใช้แบบไหนก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ"
จันทร์ยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมง่ายๆ ตาก็หันไปมองภูมิ ส่วนเจ้าตัวได้แต่ก้มหน้านิ่ง
"เอ๊ะ จันทร์นี่ยังไง นับวันเธอจะขัดใจฉันมากขึ้นนะ ฉันจ้างภูมิเป็นคนตรวจทานงานของชั้น ทำไมจะซื้อของแค่นี้ให้ไม่ได้ อีกอย่างภูมิเป็นคนในบ้านของชั้น เธอจะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ ฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้เองเถอะ จะไปเข้าใจอะไรเธอไม่ได้ออกไปเจอผู้คนอย่างภูมิเขานี่ ฮึ"
คุณอภิสรา พูดหนักแน่นแสดงถึงความเด็ดขาดในการพูด จันทร์จึงเงียบไปก้มหน้า ภูมิรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่เป็นต้นเหตุ พอคุณอภิสราขึ้นบนตึกก็ช่วยกันเก็บกวาด ภูมิบุญกำลังจะเดินกลับไปห้องตัวเอง
"เดี๋ยวภูมิ แม่ขอคุยด้วยหน่อย"
จันทร์เรียกภูมิไว้ แล้วเดินไปดึงแขนภูมิให้ไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้อง
"ที่คุณท่านพูดน่ะ แม่รู้ว่าลูกไม่ได้เป็นคนยึดติดในของ แต่แม่อยากจะเตือนให้ภูมิอย่าเหลิง เวลาท่านรักท่านเมตตาก็ทำตัวให้ดีนะลูก"
"ครับแม่ ภูมิมาอยู่ที่นี่ภูมิเองก็ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ความเมตตาปราณีของคุณท่าน ที่จะสนับสนุนให้ภูมิได้เรียน ภูมิขอโทษนะครับแม่ที่ทำให้แม่ลำบากใจ"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้จันทร์กราบลงที่บ่า จันทร์เองก็อ่อนใจ เพราะภูมิเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเพราะคุณอภิสราเอ็นดูภูมิ
"เอาเถอะจ๊ะภูมิ แม่รู้ว่าภูมิเป็นคนดี ยังไงก็รักษาความดีอย่างที่ยายพร่ำสอนนะลุก อยู่ที่ไหนจะไม่ได้ลำบาก"
จันทร์ทิ้งท้ายแล้วแยกไปห้องตัวเอง ส่วนภูมินั่งมองออกไปไกลแสนไกล คิดถึงยายขึ้นมา ยายที่คอยสอนแต่สิ่งดีๆให้ภูมิ ทำอะไรผิดก็แสดงตัวอย่างชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของสิ่งที่ทำ ไม่ให้ทำอีก ไม่เคยดุด่าว่ากล่าว มีแต่ความรักที่มอบให้ภูมิตั้งแต่เล็กจนโต คิดไปน้ำตาก็ซึมภูมิบุญเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วจึงเข้านอน
แทนทวีเป็นคนที่ทุกคนล้วนหมายปองทั้งหญิงแท้ชายเทียม หรือแม้แต่ชายแท้ก็อยากที่จะเป็นเพื่อนของเขา เพราะรูปร่างหน้าตาฐานะ ไปมหาวิทยาลัยก็ขับรถยุโรปอย่างหรูไป กินอาหารดีๆ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดังตัวละหลายพันบาท แทนทวีเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีมีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ในฐานะเดียวกันอยู่สี่คน คือ ทัน ลูกเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวชื่อดังในจังหวัดภูเก็ต กัส ทายาทนักธุรกิจสังหาริมทรัพย์รายต้นๆของประเทศ เบส ลูกทนายชื่อดัง และอีกคนคือนิตา ลูกเจ้าของร้านเพชร นิตาเองชอบแทนทวีเป็นการส่วนตัวคอยป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแทนทวีเป็นแฟนหนุ่มของตน ส่วนแทนทวีก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากประกาศก็ประกาศไปเพราะตอนนี้แทนทวีมีเป้าหมายใหม่ที่ท้าทายความสามารถของเขายิ่งนัก
พอตอนเที่ยงภูมิบุญชวนพลอยไปศูนย์หนังสือ ส่วนก้องขอแยกไปถ่ายเอกสารก่อนแล้วจึงจะตามไป ระหว่างทางแทนทวีกับเพื่อนๆกำลังจะไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัย แทนทวีเห็นภูมิบุญจึงปรี่เข้าไปทัก
"ภูมิๆ จะไปไหน"
"อ้าวพี่ จะไปศูนย์หนังสือครับ พี่ล่ะจะไปไหน"
"พี่จะออกไปหาอะไรกินกัน ไปด้วยกันไหม" แทนทวีชวนแล้วมองดูพลอย
"ไม่ล่ะครับขอบคุณ อ้อ นี่พลอยเพื่อนผมครับ"
"หวีดดีค่ะพี่"
"พี่ชื่อแทนครับ สวยดีนะเพื่อนเราน่ะ"
แทนทวีชมพอดีกับเพื่อนๆเดินเข้ามาสมทบ
"อ้อ นี่เพื่อนพี่ กัส ทัน เบส แล้วก็นิตา"
"ฉันไม่ใช่แค่เพื่อน ฉันเป็นแฟนกับแทน"
นิตาสวนขึ้นทันที ภูมิบุญยิ้มมุมปาก
"ดี น้อง รู้จักเด็กพวกนี้ด้วยเหรอวะไอ้แทน ดูบ้านๆว่ะ"
ทันพูดแล้วมอง สำรวจทั้งภูมิบุญและพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า
"บ้านภูมิอยู่ในซอยเดียว กับกูว่ะ เลยรู้จัก"
"แล้วน้องคนนี้ล่ะ ชื่ออะไรครับ สวยดีนี่ มีแฟนหรือยังครับ"
ทันทำหน้ากรุ้มกริ่มปรี่เข้าไปหาพลอยทันที ภูมิบุญขวางไว้
"พี่ยังว่างนะครับ มาเป็นกิ๊กพี่เอาไหม"
"ทำไมไปทางนี้ล่ะพี่ ไม่ไปทางเดิม"
"ทางลัดน่ะ ทำไม กลัวเหรอ" แทนทวีย้อน
"กลัวอะไร"
"อ้าวนึกว่ากลัว พี่ไม่ลวงเราไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า"
"ฮึ ใครกันแน่ ลวงผมไปแล้วได้อะไรล่ะพี่ มีแต่ตัว ว่าแต่พี่เถอะน่าลวงอยู่เหมือนกันนะ"
ภูมิบุญทำตาเป็นประกายยิ้มที่มุมปากหมายใจจะให้เขาขยาด
"เอาดิ พี่เต็มใจ"
แทนทวีทำให้ภูมิบุญรู้สึกเซ็ง ตกลงไอ้นี่มันจะเอายังไงกันแน่ ภูมิบุญคิดในใจ
"ไม่หรอกพี่ ผมไม่ยึดติดในรูปธรรมของพี่หรอกนะ ทางที่ดีพี่ระวังคนอื่นเถอะ"
"นั่นสิ ดูก็รู้ว่าภูมิเป็นคนยังไง นี่ไงพี่ถึงตาม เฮอะๆๆ"
แทนทวีหัวเราะร่า สายตามองดูถนนเขาเลี้ยวเข้าในซอยอุดมสุข
"รู้จักน้อยไปน่ะสิ"
ภูมิบุญพูดออกมาเบาๆ
"หือ อะไรนะภูมิ" เขาหันหน้ามาถาม
"เปล่าพี่ ตกลงจะไปกินข้าวที่ไหนครับ ผมกลัวว่าแม่จะรอ ไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะไปกินข้าวกับผู้ชาย"
ภูมิบุญเน้นคำหลัง
"ภูมิไม่มีโทรศัพท์เหรอ โทรไปบอกแม่สิว่าเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน"
ภูมิบุญส่ายหน้าแล้วมองออกไปนอกกระจก
"อ่ะ เอาของพี่โทรก่อนก็ได้ บอกแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง"
แทนทวียื่นโทรศัพท์ที่กำลังเป็นที่นิยมของหมู่วัยรุ่นให้ภูมิบุญ
"ไม่ดีกว่าพี่ ยังไงก็อย่าให้เกินสองทุ่ม"
ภูมิบุญหยิบเอาโทรศัพท์ยื่นคืนไปให้แทนทวี แต่มือของเขายังจับที่พวงมาลัยอยู่ภูมิบุญจึงวางโทรศัพท์ไว้ตรงกระปุกเกียร์ แทนทวีพาภูมิบุญไปกินข้าวที่ร้านประจำของตนที่ซอยอุดมสุข ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่รู้จะสั่งอะไรดี แทนทวีจึงจัดการให้เสร็จสรรพ พอกินเสร็จก็ขึ้นไปรอบนรถ
"จะกลับเลยเหรอ ไปจิบเบียร์กับพี่หน่อยไหม ฉลองวันเปิดเทอม"
ภูมิบุญตาเขียวจิ๊ปากทันที
"ไม่ครับ ผมบอกพี่แล้วนะ ถ้าพี่จะไปงั้นผมจะลง"
"อ่ะอ่ะ แหมใจร้อนไปได้ พี่เห็นว่ามันยังไม่ค่ำเลยนี่"
"ต้องรอให้มืดค่ำเลยเหรอพี่ถึงจะกลับบ้าน"
"ก็กลับเร็วก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี"
แทนทวีลอยหน้าลอยตาพูด
"นั่นพี่นี่ครับ ผมบอกพี่แล้วนี่ผมเป็นลูกคนใช้ งานทำรออยู่เยอะแยะ"
ภูมิบุญพูดแล้วหันอกไปนอกกระจกรถ ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แทนทวีอ่อนใจจึงขับรถมาส่งภูมิบุญที่หน้าบ้าน ภูมิบุญกล่าวคำขอบคุณแล้วลงจากรถทันที พอเข้าบ้านไปก็เห็นคุณอภิสรานั่งอยู่โต๊ะหน้าบ้าน
"อ้าวภูมิจ๊ะ มาหาป้าหน่อย"
คุณอภิสรากวักมือเรียกจันทร์เดินปราดออกมาดักหน้าไว้
"ทำไม กลับเอาป่านนี้ภูมิ ไปไหนมา"
"เอ่อ ภูมิไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะครับแม่ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน"
"คราว หลังโทรมาบอกแม่ก่อนสิ คุณท่านรอทานข้าวอยู่"
จันทร์เอ็ดตาเขียว ภูมิบุญได้แต่ก้มหน้า เดินเข้าไปหาคุณอภิสราแล้วยกมือขึ้นไหว้
"เป็น ไงบ้างภูมิได้เพื่อนใหม่บ้างไหม"
คุณอภิสราถามด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ภูมิบุญนั่งลงใกล้ๆแล้วเล่าให้ฟัง
"เห็นไหมจันทร์เด็กมันน่ารักก็มีเพื่อนเร็วเป็นเรื่องธรรมดา เออ จริงสิภูมิ พี่โตโต้จะกลับมาจากเมกาวันศุกร์นี้นะจ๊ะ ภูมิจะไปรับพี่เขาที่สนามบินกับป้าไหม"
คุณอภิสราถามแล้วลูบหัวภูมิอย่างเอ็นดู
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณท่าน เผื่อผมเลิกค่ำ"
"เนี่ย ป้าเล่าให้ตาโตโต้ฟังนะว่าภูมิน่ะฉลาดน่ารัก ช่วยป้าไม่ให้ลูกน้องโกง ตาโตโต้เลยอยากเห็นหน้าภูมิมากเลย"
คุณอภิสราเล่าเสียงแจ้วๆ ภูมิบุญได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ สีกพักก็ไปทานข้าวแต่ภูมิอาสาไปจัดของหวานให้เพราะตัวเองอิ่มมาจากข้างนอกแล้ว คุณอภิสราไม่ว่าอะไร แต่จันทร์เองที่ทำตาเขียวอยู่ตลอดเวลา
"จริง สินะ ภูมิยังไม่มีโทรศัพท์นี่ เดี๋ยววันหลังป้าซื้อมาให้"
"โอ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่านเดี๋ยวจันทร์จะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ไป ก่อน"
จันทร์แย้งขึ้น
"ไม่ได้นะจันทร์ เครื่องของอ้อยโบราณจะตาย เดี๋ยวก็อายเพื่อนอายฝูงกันพอดี"
"ไม่ได้ หรอกค่ะคุณท่าน ภูมิยังหาเงินไม่เป็นใช้แบบไหนก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ"
จันทร์ยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมง่ายๆ ตาก็หันไปมองภูมิ ส่วนเจ้าตัวได้แต่ก้มหน้านิ่ง
"เอ๊ะ จันทร์นี่ยังไง นับวันเธอจะขัดใจฉันมากขึ้นนะ ฉันจ้างภูมิเป็นคนตรวจทานงานของชั้น ทำไมจะซื้อของแค่นี้ให้ไม่ได้ อีกอย่างภูมิเป็นคนในบ้านของชั้น เธอจะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ ฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้เองเถอะ จะไปเข้าใจอะไรเธอไม่ได้ออกไปเจอผู้คนอย่างภูมิเขานี่ ฮึ"
คุณอภิสรา พูดหนักแน่นแสดงถึงความเด็ดขาดในการพูด จันทร์จึงเงียบไปก้มหน้า ภูมิรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่เป็นต้นเหตุ พอคุณอภิสราขึ้นบนตึกก็ช่วยกันเก็บกวาด ภูมิบุญกำลังจะเดินกลับไปห้องตัวเอง
"เดี๋ยวภูมิ แม่ขอคุยด้วยหน่อย"
จันทร์เรียกภูมิไว้ แล้วเดินไปดึงแขนภูมิให้ไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้อง
"ที่คุณท่านพูดน่ะ แม่รู้ว่าลูกไม่ได้เป็นคนยึดติดในของ แต่แม่อยากจะเตือนให้ภูมิอย่าเหลิง เวลาท่านรักท่านเมตตาก็ทำตัวให้ดีนะลูก"
"ครับแม่ ภูมิมาอยู่ที่นี่ภูมิเองก็ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ความเมตตาปราณีของคุณท่าน ที่จะสนับสนุนให้ภูมิได้เรียน ภูมิขอโทษนะครับแม่ที่ทำให้แม่ลำบากใจ"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้จันทร์กราบลงที่บ่า จันทร์เองก็อ่อนใจ เพราะภูมิเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเพราะคุณอภิสราเอ็นดูภูมิ
"เอาเถอะจ๊ะภูมิ แม่รู้ว่าภูมิเป็นคนดี ยังไงก็รักษาความดีอย่างที่ยายพร่ำสอนนะลุก อยู่ที่ไหนจะไม่ได้ลำบาก"
จันทร์ทิ้งท้ายแล้วแยกไปห้องตัวเอง ส่วนภูมินั่งมองออกไปไกลแสนไกล คิดถึงยายขึ้นมา ยายที่คอยสอนแต่สิ่งดีๆให้ภูมิ ทำอะไรผิดก็แสดงตัวอย่างชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของสิ่งที่ทำ ไม่ให้ทำอีก ไม่เคยดุด่าว่ากล่าว มีแต่ความรักที่มอบให้ภูมิตั้งแต่เล็กจนโต คิดไปน้ำตาก็ซึมภูมิบุญเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วจึงเข้านอน
แทนทวีเป็นคนที่ทุกคนล้วนหมายปองทั้งหญิงแท้ชายเทียม หรือแม้แต่ชายแท้ก็อยากที่จะเป็นเพื่อนของเขา เพราะรูปร่างหน้าตาฐานะ ไปมหาวิทยาลัยก็ขับรถยุโรปอย่างหรูไป กินอาหารดีๆ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดังตัวละหลายพันบาท แทนทวีเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีมีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ในฐานะเดียวกันอยู่สี่คน คือ ทัน ลูกเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวชื่อดังในจังหวัดภูเก็ต กัส ทายาทนักธุรกิจสังหาริมทรัพย์รายต้นๆของประเทศ เบส ลูกทนายชื่อดัง และอีกคนคือนิตา ลูกเจ้าของร้านเพชร นิตาเองชอบแทนทวีเป็นการส่วนตัวคอยป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแทนทวีเป็นแฟนหนุ่มของตน ส่วนแทนทวีก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากประกาศก็ประกาศไปเพราะตอนนี้แทนทวีมีเป้าหมายใหม่ที่ท้าทายความสามารถของเขายิ่งนัก
พอตอนเที่ยงภูมิบุญชวนพลอยไปศูนย์หนังสือ ส่วนก้องขอแยกไปถ่ายเอกสารก่อนแล้วจึงจะตามไป ระหว่างทางแทนทวีกับเพื่อนๆกำลังจะไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัย แทนทวีเห็นภูมิบุญจึงปรี่เข้าไปทัก
"ภูมิๆ จะไปไหน"
"อ้าวพี่ จะไปศูนย์หนังสือครับ พี่ล่ะจะไปไหน"
"พี่จะออกไปหาอะไรกินกัน ไปด้วยกันไหม" แทนทวีชวนแล้วมองดูพลอย
"ไม่ล่ะครับขอบคุณ อ้อ นี่พลอยเพื่อนผมครับ"
"หวีดดีค่ะพี่"
"พี่ชื่อแทนครับ สวยดีนะเพื่อนเราน่ะ"
แทนทวีชมพอดีกับเพื่อนๆเดินเข้ามาสมทบ
"อ้อ นี่เพื่อนพี่ กัส ทัน เบส แล้วก็นิตา"
"ฉันไม่ใช่แค่เพื่อน ฉันเป็นแฟนกับแทน"
นิตาสวนขึ้นทันที ภูมิบุญยิ้มมุมปาก
"ดี น้อง รู้จักเด็กพวกนี้ด้วยเหรอวะไอ้แทน ดูบ้านๆว่ะ"
ทันพูดแล้วมอง สำรวจทั้งภูมิบุญและพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า
"บ้านภูมิอยู่ในซอยเดียว กับกูว่ะ เลยรู้จัก"
"แล้วน้องคนนี้ล่ะ ชื่ออะไรครับ สวยดีนี่ มีแฟนหรือยังครับ"
ทันทำหน้ากรุ้มกริ่มปรี่เข้าไปหาพลอยทันที ภูมิบุญขวางไว้
"พี่ยังว่างนะครับ มาเป็นกิ๊กพี่เอาไหม"
"ทำไมครับพี่ มีไม่มีผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับใคร"
ภูมิบุญพูดออกไปน้ำเสียงเรียบแต่สายตาจ้องมองเขาไม่วางตา พลอยยืนอยู่ข้างหลัง
"อ้าว เฮ้ย ปากดีนะมึง เพิ่งเข้าไม่ใช่เหรอ อยู่คณะอะไรเดี๋ยวมึงโดนดี"
ทันตวาด เสียงแข็ง จ้องตาภูมิบุญเขม็ง
"อยู่คณะรัฐศาสตรครับพี่ ชื่อภูมิบุญ"
"ต๊าย ชื่อบ้านนอกบ้านนอก เนี่ยกลิ่นบ้านนอกโชยมาไกลเชียว อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลยทันเดี๋ยวกลิ่นจะติดเอา"
นิตาเปล่งเสียงขึ้น ภูมิบุญเม้มปาก
"เออ นั่นสิ หน้าตาบ้านนอกแบบนี้ไม่คิดว่าจะไปอยู่ในซอยบ้านแกได้นะไอ้แทน แถวนั้นมีสลัมด้วยเหรอวะ"
"พี่ครับ ผมรู้สึกยินดีนะครับที่ได้รู้จักพวกพี่ๆ เพิ่งรู้ว่าคนเมืองเขามีนิสัยแปลกๆ"
ภูมิบุญพูดขึ้น แล้วยกมุมปาก
"แปลกยังไงมึง พูดให้ดีนะ"
"อ้าว พี่ไม่รู้สึกตัวเหรอว่าแปลก คนเมืองเท่าที่ผมรู้จักมาน่ะ เขาไม่ต้องไปป่าวประกาศให้ใครทราบหรอกครับว่าเป็นคนเมือง เพราะหน้าตาท่าทางกริยามารยาทมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคนเมืองหรือมาจาก บ้านนอก นอกจากพวกที่มีปม ที่เข้ามาอยู่ในเมืองไม่นานแต่อยากจะกลบกลิ่นของความเป็นบ้านนอกจึงพยายามถากถางคนอื่น"
ภูมิบุญพูดยืดยาว ปราดตามองทันกับนิตาไม่ยอมแพ้
"มึง"
"ไอ้ทัน พอ ภูมิไปศูนย์หนังสือเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ"
แทนทวีส่งเสียงห้าม เพราะทันทำท่าจะเข้าไปกระชากคอเสื้อของภูมิบุญ
"ทำไมต้องมารับมันแทน ไม่ได้นะแทนต้องไปกับนิตา"
เสียงแหลมปรี๊ดขึ้นไม่อายสายตาของใคร
"ไม่ต้องหรอกครับพี่แทน เดี๋ยวกลิ่นบ้านนอกมันจะติดรถของพี่เปล่าๆ เมื่อคืนไม่แน่ใจว่ากลิ่นจะจางไปหรือยัง พี่อย่าเพิ่งให้ใครขึ้นไปนั่งนะพี่ รู้สึกมันจะกระเด็นไปโดนตรงไหนบ้างก็ไม่รู้"
พูดจบภูมิบุญก็ลาก แขนพลอยเดินจ้ำไปทันที เสียงนิตากรี๊ดลั่น แล้วเค้นเอาคำตอบจากแทนทวีอยู่
"ร้าย นักนะมึง เดี๋ยวเถอะ จะเอาให้เข็ด"
ทันกัดฟันพูดอยู่คนเดียว ไม่เคยมีใครว่าเขาให้เจ็บแสบได้ถึงเพียงนี้
"อะไรแทน บอกมานะ เมื่อคืนแทนให้มันนั่งรถเหรอ แล้วอะไร ทำอะไรกัน บอกมานะ"
"อะไรล่ะ นิตา ไม่ได้ทำอะไรเลิกบ้าซะทีได้ไหม อายคนเป็นหรือเปล่ามายืนกรี๊ดๆ อยู่ได้ ไม่ไปแล้ว ไม่อยากแดกหมดอารมณ์"
แทนทวีเดินหนีเพื่อนไปทันที
"หึ หึ เป็นไงล่ะมึง เจอของดีเข้าให้ไหมล่ะ แต่เด็กปากดีแบบนี้น่าสนนะกูว่า"
เบสเป็นคนพูดแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ ส่วนกัสเดินตามแทนทวีไปแล้ว
"คอยดู นะ ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวจะเอาให้เข็ด ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับแทนของชั้น"
นิตากำหมัดแน่นแววตาแสดงความโกรธแค้นเช่นเดียวกับทัน
"โหภูมิ ร้ายว่ะ เอาซะรุ่นพี่หน้าหงายไปเลย ว่าแต่ไปรู้จักกับพวกเศรษฐีบ้าอำนาจนี่ได้ยังไง"
พลอยถามตอนเดินเลือกหนังสือ
"ก็รู้จักพี่แทนคนเดียวนั่นล่ะ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก เพราะไม่อยากปรับตัวสนิทสนมกับคนรวย"
"แต่เห็นพี่แทนท่าทางเป็นคนนิสัยดีนะ ทำไมมีเพื่อนนิสัยแย่ๆขี้โอ่แบบนี้เนอะ"
"ใครจะไปรู้ล่ะพลอย เพื่อนกันมันก็ต้องมีอะไรคล้ายกันล่ะถึงคบกันได้ อย่าไปใส่ใจเลย"
ภูมิบุญเลือกหนังสือได้ก็รอพลอย พอคาบบ่ายไม่มีเรียนก็รอตอนเย็นเพราะต้องรับน้อง พอเสร็จก็เดินจะไปขึ้นรถไฟฟ้า
"ภูมิๆ ทางนี้ๆ"
แทนทวีเรียก ภูมิบุญแต่ไกล
"ครับพี่"
"ป่ะกลับบ้านกัน"
"วันนี้ผม จะไปกับเพื่อนน่ะครับ ขอบคุณนะพี่"
"อ้าว ไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
แทนทวีไม่เชื่อหันไปถามพลอยกับก้อง
"ภูมิ เรามีนัดกับที่บ้านนะ"
พลอยแอบกระซิบ
"เออ นั่นดิ เราก็ต้องไปธุระกับน้าด้วยอ่ะภูมิ ไม่นัดก่อนวะ"
"ว่าไงครับ ตกลงไปไหนกัน มาๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ่อ"
ทั้งพลอยกับก้องมอง หน้ากันแล้วมองหน้าภูมิที่ยืนเหรอหราอยู่ เพราะเพื่อนไม่ได้เตรียมกันไว้ก่อน
"แทนคะ จะไปไหนคะ"
เสียงแหลมปรี๊ดมาแต่ไกล ภูมิบุญถอนหายใจได้ตัวช่วยแล้ว
"ทำไมนิตา จะกลับบ้าน"
"แล้วทำไมต้องมายุ่งกับไอ้เด็กบ้านนอกนี่คะ อย่าบอกนะว่าแทนแอบชอบเกย์ ต๊ายไม่ได้นะคะ นิตาไม่ยอม"
คำพูดของนิตา ไม่ได้เกรงใจคนฟังแม้แต่น้อย ภูมิบุญเม้มปากรอจังหวะอยู่
"หน้าบ้านนอกยังไม่พอ กระแดะเป็นเกย์อีก ทุเรศ"
ภูมิบุญพูดออกไปน้ำเสียงเรียบแต่สายตาจ้องมองเขาไม่วางตา พลอยยืนอยู่ข้างหลัง
"อ้าว เฮ้ย ปากดีนะมึง เพิ่งเข้าไม่ใช่เหรอ อยู่คณะอะไรเดี๋ยวมึงโดนดี"
ทันตวาด เสียงแข็ง จ้องตาภูมิบุญเขม็ง
"อยู่คณะรัฐศาสตรครับพี่ ชื่อภูมิบุญ"
"ต๊าย ชื่อบ้านนอกบ้านนอก เนี่ยกลิ่นบ้านนอกโชยมาไกลเชียว อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลยทันเดี๋ยวกลิ่นจะติดเอา"
นิตาเปล่งเสียงขึ้น ภูมิบุญเม้มปาก
"เออ นั่นสิ หน้าตาบ้านนอกแบบนี้ไม่คิดว่าจะไปอยู่ในซอยบ้านแกได้นะไอ้แทน แถวนั้นมีสลัมด้วยเหรอวะ"
"พี่ครับ ผมรู้สึกยินดีนะครับที่ได้รู้จักพวกพี่ๆ เพิ่งรู้ว่าคนเมืองเขามีนิสัยแปลกๆ"
ภูมิบุญพูดขึ้น แล้วยกมุมปาก
"แปลกยังไงมึง พูดให้ดีนะ"
"อ้าว พี่ไม่รู้สึกตัวเหรอว่าแปลก คนเมืองเท่าที่ผมรู้จักมาน่ะ เขาไม่ต้องไปป่าวประกาศให้ใครทราบหรอกครับว่าเป็นคนเมือง เพราะหน้าตาท่าทางกริยามารยาทมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคนเมืองหรือมาจาก บ้านนอก นอกจากพวกที่มีปม ที่เข้ามาอยู่ในเมืองไม่นานแต่อยากจะกลบกลิ่นของความเป็นบ้านนอกจึงพยายามถากถางคนอื่น"
ภูมิบุญพูดยืดยาว ปราดตามองทันกับนิตาไม่ยอมแพ้
"มึง"
"ไอ้ทัน พอ ภูมิไปศูนย์หนังสือเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ"
แทนทวีส่งเสียงห้าม เพราะทันทำท่าจะเข้าไปกระชากคอเสื้อของภูมิบุญ
"ทำไมต้องมารับมันแทน ไม่ได้นะแทนต้องไปกับนิตา"
เสียงแหลมปรี๊ดขึ้นไม่อายสายตาของใคร
"ไม่ต้องหรอกครับพี่แทน เดี๋ยวกลิ่นบ้านนอกมันจะติดรถของพี่เปล่าๆ เมื่อคืนไม่แน่ใจว่ากลิ่นจะจางไปหรือยัง พี่อย่าเพิ่งให้ใครขึ้นไปนั่งนะพี่ รู้สึกมันจะกระเด็นไปโดนตรงไหนบ้างก็ไม่รู้"
พูดจบภูมิบุญก็ลาก แขนพลอยเดินจ้ำไปทันที เสียงนิตากรี๊ดลั่น แล้วเค้นเอาคำตอบจากแทนทวีอยู่
"ร้าย นักนะมึง เดี๋ยวเถอะ จะเอาให้เข็ด"
ทันกัดฟันพูดอยู่คนเดียว ไม่เคยมีใครว่าเขาให้เจ็บแสบได้ถึงเพียงนี้
"อะไรแทน บอกมานะ เมื่อคืนแทนให้มันนั่งรถเหรอ แล้วอะไร ทำอะไรกัน บอกมานะ"
"อะไรล่ะ นิตา ไม่ได้ทำอะไรเลิกบ้าซะทีได้ไหม อายคนเป็นหรือเปล่ามายืนกรี๊ดๆ อยู่ได้ ไม่ไปแล้ว ไม่อยากแดกหมดอารมณ์"
แทนทวีเดินหนีเพื่อนไปทันที
"หึ หึ เป็นไงล่ะมึง เจอของดีเข้าให้ไหมล่ะ แต่เด็กปากดีแบบนี้น่าสนนะกูว่า"
เบสเป็นคนพูดแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ ส่วนกัสเดินตามแทนทวีไปแล้ว
"คอยดู นะ ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวจะเอาให้เข็ด ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับแทนของชั้น"
นิตากำหมัดแน่นแววตาแสดงความโกรธแค้นเช่นเดียวกับทัน
"โหภูมิ ร้ายว่ะ เอาซะรุ่นพี่หน้าหงายไปเลย ว่าแต่ไปรู้จักกับพวกเศรษฐีบ้าอำนาจนี่ได้ยังไง"
พลอยถามตอนเดินเลือกหนังสือ
"ก็รู้จักพี่แทนคนเดียวนั่นล่ะ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก เพราะไม่อยากปรับตัวสนิทสนมกับคนรวย"
"แต่เห็นพี่แทนท่าทางเป็นคนนิสัยดีนะ ทำไมมีเพื่อนนิสัยแย่ๆขี้โอ่แบบนี้เนอะ"
"ใครจะไปรู้ล่ะพลอย เพื่อนกันมันก็ต้องมีอะไรคล้ายกันล่ะถึงคบกันได้ อย่าไปใส่ใจเลย"
ภูมิบุญเลือกหนังสือได้ก็รอพลอย พอคาบบ่ายไม่มีเรียนก็รอตอนเย็นเพราะต้องรับน้อง พอเสร็จก็เดินจะไปขึ้นรถไฟฟ้า
"ภูมิๆ ทางนี้ๆ"
แทนทวีเรียก ภูมิบุญแต่ไกล
"ครับพี่"
"ป่ะกลับบ้านกัน"
"วันนี้ผม จะไปกับเพื่อนน่ะครับ ขอบคุณนะพี่"
"อ้าว ไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
แทนทวีไม่เชื่อหันไปถามพลอยกับก้อง
"ภูมิ เรามีนัดกับที่บ้านนะ"
พลอยแอบกระซิบ
"เออ นั่นดิ เราก็ต้องไปธุระกับน้าด้วยอ่ะภูมิ ไม่นัดก่อนวะ"
"ว่าไงครับ ตกลงไปไหนกัน มาๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ่อ"
ทั้งพลอยกับก้องมอง หน้ากันแล้วมองหน้าภูมิที่ยืนเหรอหราอยู่ เพราะเพื่อนไม่ได้เตรียมกันไว้ก่อน
"แทนคะ จะไปไหนคะ"
เสียงแหลมปรี๊ดมาแต่ไกล ภูมิบุญถอนหายใจได้ตัวช่วยแล้ว
"ทำไมนิตา จะกลับบ้าน"
"แล้วทำไมต้องมายุ่งกับไอ้เด็กบ้านนอกนี่คะ อย่าบอกนะว่าแทนแอบชอบเกย์ ต๊ายไม่ได้นะคะ นิตาไม่ยอม"
คำพูดของนิตา ไม่ได้เกรงใจคนฟังแม้แต่น้อย ภูมิบุญเม้มปากรอจังหวะอยู่
"หน้าบ้านนอกยังไม่พอ กระแดะเป็นเกย์อีก ทุเรศ"
คราวนี้นิตาหันมามองภูมิบุญ อย่างจงใจ ระบุตัวแน่ชัดว่าถากถางใคร
"ขอโทษนะคุณ ถึงจะเป็นเกย์บ้านนอกก็ไม่เคยวิ่งไล่ล่าตามผู้ชายส่งเสียงสูงเหมือนอะไรนะ ที่มันร้องเรียกหาแต่ผัวน่ะ เพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่าคนในเมืองเขาตามล่าผู้ชายไอ้หน้าไม่อายแบบนี้"
ภูมิบุญยกริมฝีปากมองหน้านิตาอย่างไม่ยอมแพ้
"กรี๊ดด อีตุ๊ด ปากดีนักนะ"
นิตาง้างมือขึ้นจะตบหน้าภูมิบุญ แต่แทนทวีจับเอาไว้
"พอได้แล้วนิตา เธอเป็นอะไรมากป่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกันเธอน่าจะรู้ แล้วนี่ฉันจะไปส่งใครมันก็เรื่องของฉัน"
"กรี๊ดดด แทน ทำไมแทนพูดแบบนี้ อีตุ๊ดนี่มันมีดีกว่านิตาตรงไหน"
"จอดรถไว้ไหนพี่ แทน ผมหนวกหู ชะนีในเมืองนี่แหกปากเสียงดังเนอะ น่าสมเพช"
ภูมิบุญแสยะปากให้แล้วเดินไปอยู่ข้างหลังแทนทวี บอกลาเพื่อนๆซึ่งหัวเราะคิกคักอยู่
"ทางนี้ภูมิ ป่ะกลับบ้านกัน"
แทนทวีเดินจับบ่าของภูมิบุญไปทันที ปล่อยให้นิตากรี๊ดอยู่คนเดียว และที่กรี๊ดดังกว่าเดิมเมื่อภูมิบุญหันหลังกลับแล้วยิ้มที่มุมปากให้นิตา สร้างความบาดหมางใจให้นิตาเป็นยิ่งนัก แทนทวีไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอบเกย์หรือผู้ชายมาก่อน ถึงแม้กับนิตาเองเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แค่ไปไหนมาไหนด้วยกัน บอกตลอดเวลาว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ตัวนิตาเองที่เป็นคนคิดไปและป่าวประกาศไป พอขึ้นรถได้ภูมิบุญก็เงียบสนิทไม่พูดสักคำแม้แทนทวีจะชวนคุยต่างๆนานา ได้แต่ตอบรับ ครับๆอยู่ ภูมิบุญเริ่มมองเห็นปัญหาในการใช้ชีวิตในเมืองหลวงแล้ว เขามองเหม่ออกไปนอกกระจกรถคิดไปไกลแสนไกล เอาเถอะอย่างน้อยจุดประสงค์ของการมาที่นี่คือเรียน ไม่ได้มาเพื่อเป็นศัตรูกับใคร ภูมิบุญปลอบใจตัวเอง ส่วนแทนทวีพอเห็นภูมิบุญไม่พูดไม่จาก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เป็นผล ยโสเหลือเกินนะภูมิ แทนทวีคิดในใจแต่ก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกสนุกมากขึ้น
"ขอโทษนะคุณ ถึงจะเป็นเกย์บ้านนอกก็ไม่เคยวิ่งไล่ล่าตามผู้ชายส่งเสียงสูงเหมือนอะไรนะ ที่มันร้องเรียกหาแต่ผัวน่ะ เพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่าคนในเมืองเขาตามล่าผู้ชายไอ้หน้าไม่อายแบบนี้"
ภูมิบุญยกริมฝีปากมองหน้านิตาอย่างไม่ยอมแพ้
"กรี๊ดด อีตุ๊ด ปากดีนักนะ"
นิตาง้างมือขึ้นจะตบหน้าภูมิบุญ แต่แทนทวีจับเอาไว้
"พอได้แล้วนิตา เธอเป็นอะไรมากป่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกันเธอน่าจะรู้ แล้วนี่ฉันจะไปส่งใครมันก็เรื่องของฉัน"
"กรี๊ดดด แทน ทำไมแทนพูดแบบนี้ อีตุ๊ดนี่มันมีดีกว่านิตาตรงไหน"
"จอดรถไว้ไหนพี่ แทน ผมหนวกหู ชะนีในเมืองนี่แหกปากเสียงดังเนอะ น่าสมเพช"
ภูมิบุญแสยะปากให้แล้วเดินไปอยู่ข้างหลังแทนทวี บอกลาเพื่อนๆซึ่งหัวเราะคิกคักอยู่
"ทางนี้ภูมิ ป่ะกลับบ้านกัน"
แทนทวีเดินจับบ่าของภูมิบุญไปทันที ปล่อยให้นิตากรี๊ดอยู่คนเดียว และที่กรี๊ดดังกว่าเดิมเมื่อภูมิบุญหันหลังกลับแล้วยิ้มที่มุมปากให้นิตา สร้างความบาดหมางใจให้นิตาเป็นยิ่งนัก แทนทวีไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอบเกย์หรือผู้ชายมาก่อน ถึงแม้กับนิตาเองเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แค่ไปไหนมาไหนด้วยกัน บอกตลอดเวลาว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ตัวนิตาเองที่เป็นคนคิดไปและป่าวประกาศไป พอขึ้นรถได้ภูมิบุญก็เงียบสนิทไม่พูดสักคำแม้แทนทวีจะชวนคุยต่างๆนานา ได้แต่ตอบรับ ครับๆอยู่ ภูมิบุญเริ่มมองเห็นปัญหาในการใช้ชีวิตในเมืองหลวงแล้ว เขามองเหม่ออกไปนอกกระจกรถคิดไปไกลแสนไกล เอาเถอะอย่างน้อยจุดประสงค์ของการมาที่นี่คือเรียน ไม่ได้มาเพื่อเป็นศัตรูกับใคร ภูมิบุญปลอบใจตัวเอง ส่วนแทนทวีพอเห็นภูมิบุญไม่พูดไม่จาก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เป็นผล ยโสเหลือเกินนะภูมิ แทนทวีคิดในใจแต่ก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกสนุกมากขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น