วันต่อมาภูมิบุญรีบออกจากบ้านเช้ากว่าเดิมเพราะไม่อยากเจอกับแทนทวี ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางรีบเดินออกจากซอยข้ามฝั่งไปนั่งรถสองแถว ภูมิบุญมาถึงหน้าคาร์ฟูลอ่อนนุชตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมง เดินตามผู้คนไปขึ้นรถไฟฟ้า เพราะนัดกับพลอยไว้ที่หน้ามหาวิทยาลัย อากาศร้อนอบอ้าวตั้งแต่เช้าพอลงจากรถไฟซึ่งคราวนี้ไม่นั่งเลยป้ายแล้ว ภูมิบุญก็รีบเดินไปตามที่นัดหมาย
"เออ ภูมินายไม่มีโทรศัพท์เหรอ"
พลอยถามเมื่อนั่งอยู่ในร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย
"ยังไม่มีอ่ะ เธอจดเบอร์ให้เราก่อนดิเดี๋ยวเวลามีจะบอก"
"แปลกจัง ฉันเห็นเด็กสมัยนี้มีโทรศัพท์กันตั้งแต่อยู่อนุบาล"
พลอยทำหน้าสงสัย ประหลาดใจในความล้าสมัยของภูมิบุญ
"แหมพลอย สมัยไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นมีนักเรียนพกโทรศัพท์ไปโรงเรียนกันนี่ คนพวกนั้นจบออกมาก็ได้เป็นใหญ่เป็นโตถมเถไป เราไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นตรงไหนเลย พอมีโทรศัพท์ก็ต้องจ่ายค่าบริการเขาอีก ไม่รู้อ่ะ เรายังไม่ได้ทำงาน ไม่อยากเพิ่มภาระให้แม่"
ภูมิบุญพูดเรื่อยเปื่อยสายตามองแก้วนมอุ่นที่สั่งมาดื่ม
"เออเนอะ มันเข้ามาครอบงำเราตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ"
"แหมเธอก็พูดไป มีโทรศัพท์ก็ดีนะเราว่า เวลาไปไหนมาไหนมันก็สะดวก แต่เราก็ไม่ชอบอยู่ดีเพราะทำให้อะไรบางอย่างที่มันคลาสสิกมันเลือนหายไป"
"อะไรล่ะ คลาสสิกที่เธอว่า"
"ก็อย่างเวลานัดเจอกันไง อย่างวันนี้เรานัดกันล่วงหน้า เพราะเราไม่มีโทรศัพท์ เราจึงรีบมาตามเวลา แต่ถ้าเรามีเราอาจจะโทรมาบอกว่า ยังไม่ถึง อย่างนั้นอย่างนี้ อย่างน้อยเราก็ว่ามันทำให้เราเห็นความสำคัญในการสื่อสาร หรือการนัดเจอกัน"
"อ่ะนะ พ่อคุณเข้าใจพูด เอาเถอะ พอมีเดี๋ยวก็เปลี่ยนความคิดไปเองล่ะ อิอิ"
พลอยล้อ ภูมิบุญเองก็หัวเราะ
"เราก็ว่างั้นล่ะ"
พอตอนบ่ายไม่มีวิชาเรียนทั้งภูมิบุญ พลอยและก้องก็ชวนกันไปนั่งหน้าตึกวิศวฯระหว่างรอรับน้องในตอนเย็นเพราะพลอย บอกว่ามีหนุ่มๆหล่อๆเยอะ แต่ภูมิบุญขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนให้พลอยกับก้องไปรอที่ม้านั่ง ภูมิบุญเดินอ้อมไปเข้าห้องน้ำหลังคณะ ความเคลื่อนไหวของภูมิบุญถูกจับตามองตลอดเวลา โดยทัน ที่แม้คณะของเขาจะอยู่คนละฝั่งถนนแต่ก็ไม่เรียนมาดักรอจังหวะที่จะกลั่นแกล้งภูมิบุญให้สาสม พอเห็นภูมิบุญเดินไปเข้าห้องน้ำก็เดินตามทันทีโดยมีเบสกับเพื่อนอีกคน
"มึง เอาจริงเหรอวะไอ้ทัน"
เบสถามขึ้นเพราะเริ่มหวั่นใจขึ้นมา
"จริงสิวะ ปากดีนักเดี๋ยวมึงก็รู้ไอ้เด็กบ้านนอก มึงเตรียมถ่ายคลิปไว้ด้วยล่ะ"
ทันยิ้มที่มุมปากคิดแผนชั่วอยู่ในใจ ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจไม่ได้คิดว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับตัว ห้องน้ำหลังคณะมีนิสิตเข้ามาใช้อยู่พอสมควร แต่พอทันกับเพื่อนเข้าไปในห้องน้ำก็ส่งสายตาไล่นิสิตคนอื่นออกจากห้องน้ำไป ภูมิบุญไม่ทันสังเกตุ
"ยืนฉี่โด้ยโว้ยเฮ้ย กูนึกว่าจะนั่งฉี่"
ทันเปิดฉากถากถาง ภูมิบุญเอี้ยวหน้าไปดูแล้วก็ต้องผงะเพราะไม่คิดว่าจะเจอทันที่นี่
"ไหน ก้นงอนนี่หว่า"
ทันปรี่เข้าหาแล้วถือวิสาสะจับก้นภูมิบุญทันที
"อะไร พี่"
ภูมิบุญรีบทำธุระของตนแล้วเบี่ยงตัวออก
"สะดีดสะดิ้งนะมึง ทำยังกะไม่เคย ไหนเป่าปี่ให้กูซิอีตุ๊ด"
ทันจู่โจมจับบ่าภูมิบุญให้ถอยไปประชิดประตูห้องน้ำ
"หน้าซีดแล้วมึง ฮ่าๆๆ กลัวเป็นด้วยเหรอน้องภูมิเห็นปากเก่งนี่"
"พวกพี่ต้องการอะไร"
ภูมิบุญเสียงเริ่มสั่นคิดสภาพเหตุการณ์ไม่ออก
"ให้มึงเป่าปี่ให้ไง ไหนเห็นเขาว่าตุ๊ดเป่าปี่เก่ง ลองหน่อยดิ๊เผื่อกูติดใจ จะได้ใช้บริการบ่อยๆ"
ภูมิบุญรู้สึกหน้าชาโดนจาบจ้วงดูแคลนอย่างหนัก
"พี่ก็เป่าให้กันเองดิ มายุ่งอะไรกับผม"
"มึง"
"เฮ้ย อย่าเดี๋ยวมันไปฟ้องอาจารย์"
เบสร้องห้ามเพราะทันง้างมือจะฟาดลงหน้าภูมิบุญอยู่แล้ว
"เข้าไป"
ทันผลักภูมิบุญให้เข้าไปในห้องน้ำ
"เฮ้ย มึงเอาโทรศัพท์มาดิกูจะถ่ายมัน"
ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกเจ็บใจที่ โดนกลั่นแกล้ง สูดลมหายใจเข้าปอด
"พี่ จะเข้ามาพร้อมกันเลยเหรอ ผมอายนะครับ ผมทำให้ทีละคนได้ไหม"
ภูมิบุญเปลี่ยนเสียง แล้วทำตายั่วยวนทัน
"ไม่ได้ แล้วใครจะถ่าย" ทันไม่ยอม
"ก็พี่ถือโทรศัพท์ไว้ดิ พี่ไม่เห็นต้องทำอะไรแค่นั่งให้ผมทำให้"
"เออ ดีว่ะ กูรอข้างนอกละกัน ไปไอ้นิก"
เบสชวนเพื่อนออกไปรอหน้าห้องน้ำ ทันล็อคประตูแล้วกระชับร่างของภูมิบุญเข้ามาใกล้ๆ
"พี่ยืนตรงนี้สิ ผมจะได้ทำสะดวก"
ภูมิบุญเบี่ยงตัวออกมาหลังพิงประตู
"ถอดกางเกงก่อนสิพี่"
"เฮ้ย ไม่เอา มึงรูดซิบเฉยๆไม่ต้องถอด เร็วๆ"
ทันเองที่เริ่มเป็นฝ่ายตื่นเต้น ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
"ผมทำไม่สะดวกน่ะพี่ เผื่ออยากเลียไปถึงไหนต่อไหน มาผมถอดให้"
ภูมิบุญก้าวเข้าไปประชิดตัวกระซิบข้างหู ทันขนลุกซู่ ภูมิบุญปลดเข็มขัดรูดกางเกงพร้อมกางเกงชั้นในลงทันที ภูมิบุญถือกางเกงทันไว้ในมือ
"พี่นั่งลงดิ ผมจะทำแล้ว ถ่ายไว้ด้วยนะ จะได้จำ"
ภูมิบุญพูดแล้วดันให้ทันนั่งลงกับส้วม ภูมิบุญยอมจับอาวุธส่วนตัวของทันที่ตื่นตัวเต็มที่ ทำท่าก้มหน้าลงไปใกล้ๆ มือข้างหนึ่งจับอาวุธของทัน อีกมือเอื้อมไปหยิบขันตักน้ำให้เต็ม ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นสาดน้ำใส่ตัวทันที
"เฮ้ย ไอ้"
ภูมิบุญรีบเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ แล้วถือกางเกงในมือปรี่ไปที่ถังขยะทิ้งลงไป
"เฮ้ย เสร็จไวจัง"
เบสร้องถามแต่เห็นท่าไม่ดีจะจับตัวภูมิบุญไว้เพราะ เสียงร้องของทันในห้องน้ำ แต่เป็นจังหวะที่มีนิสิตคนอื่นกำลังเดินมาเข้าห้องน้ำพอดี
"ลองสิ เรื่องถึงคณะอธิการแน่"
ภูมิบุญขู่แล้ววิ่งหนีไปทันที
"ไอ้ เบส มานี่หน่อย เฮ้ย"
ทันร้องเรียกเพื่อน พอเพื่อนเข้าไปก็ต้องหัวเราะชอบใจ แต่เจ้าตัวตวาดดังลั่นให้ไปเอากางเกงมาให้ ทันแค้นใจเป็นอย่างมากที่โดนตลบหลัง ส่วนภูมิบุญวิ่งไปเข้าห้องน้ำของคณะวิศวฯ ด้วยหน้าตาที่ตื่นกลัว
"หนี อะไรมาน้อง"
เสียงของรุ่นพี่ถามดังมาจากอ่างล้างมือข้างๆ
"หนี คนบ้าพี่"
ภูมิบุญรีบล้างมือออกเหมือนจะเอาสิ่งที่สกปรกที่สุดออกจาก มือไปให้หมด พอเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำเดินไปหาเพื่อน ภูมิบุญเล่าให้พลอยกับก้องฟัง
"เฮ้ย ทำแบบนี้มันเกินไปนะภูมิ ไปฟ้องอาจารย์ดีกว่า"
ก้องออกความคิด
"นั่นสิภูมิ มันคุกคามสิทธิเสรีภาพของนายนะ จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ นิสัยเสียที่สุด"
ภูมิบุญนั่งคิดอยู่ถ้าปล่อยเรื่องไว้แบบนี้เขาไม่เป็นอันเรียนแน่ๆ แต่จะบุ่มบ่ามไปก็ไม่ใช่เรื่องเพราะตนเพิ่งก้าวเข้ามาเรียนได้ไม่ถึงอาทิตย์ถ้ามีเรื่องคนที่เสียคือภูมิเอง อีกอย่างถ้าเรื่องถึงที่บ้านแม่เองกับคุณท่านก็จะเสียใจ เรื่องทุกอย่างมันมีต้นเหตุคือแทนทวีเพราะเขารู้จักแทนทวีด้วยอะไรไม่ทราบทำให้เพื่อนของเขาไม่พอใจในตัวของภูมิบุญ
"อยู่นี่เอง ต๊ายดอดมานั่งหน้าคณะวิศวฯเลยนะ หาผู้ชายเหรอยะ"
เสียงที่ไม่พึงประสงค์จะได้ยินดังมาจากข้างหลัง นิตานั่นเองเธอยืนอยู่กับเพื่อนหญิงอีกคนท่าทางไม่ต่างกันมากเพราะการแต่งตัวท่าทางไม่ผิดกันเลย ภูมิบุญถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"นี่นังเกย์บ้านนอก หนุ่มวิศวฯที่นี่เขาไม่มีรสนิยมป่าเดียวกันหรอกนะยะหล่อน เสียเวลาเปล่าๆ"
นิตายังถากถางไม่อายโต๊ะข้างๆเลยแม้แต่น้อย ภูมิบุญไม่โต้ตอบนิ่งอยู่ ทำทีไม่รู้จัก
"นี่แก ฉันพูดอยู่กับแกนะ หูหนวกรึไง"
"เอ่อ ใครครับ ป้า เอ้ย พี่พูดกับผมเหรอ"
"แกนั่นล่ะ อีเกย์บ้านนอก"
นิตาแผดเสียงตวาดลั่น
"เรารู้จักกัน ด้วยเหรอครับพี่ อีกอย่างแถวบ้านผมน่ะคนรู้จักกันเขาไม่พูดจาแบบนี้กันหรอกนะครับ เขาเรียกว่าเสียมารยาท"
"แก" นิตาอ้าปากจะด่า
"อีกอย่าง ถ้าหนุ่มวิศวฯที่นี่ไม่สนคนอย่างผม แสดงว่าพี่แทนเขาสน งั้นไม่เป็นไร ไปยั่วพี่แทนคนเดียวก็ได้"
"อีตอแหล กล้าดียังไง แกห้ามยุ่งกับแทนเด็ดขาด แทนเป็นแฟนชั้น อีหน้าด้าน"
นิตาถลาเข้ามา หวังจะตบแต่ภูมิบุญลุกขึ้นยืนจ้องหน้านิตาจึงชะงักไป
"ใช่ ผมหน้าด้าน หน้าด้านที่มายืนด่าว่าคนอื่นอยู่ ห้ามไม่ให้คนอื่นแย่งผู้ชายของตัว ทั้งที่เขาไม่ยักบอกว่าเป็นแฟนตัว เฮ้อ เพิ่งรู้ทำไมสังคมเรามันเสื่อม เพราะแบบนี้นี่เอง เขาให้มาเรียนศึกษาหาความรู้ ดันมาแย่งผู้ชายกับเกย์ ไม่มียางเลยนะผมน่ะ"
"กรี๊ดดด อี" นิตาแผดเสียงขึ้นอ้าปากค้างเพราะภูมิบุญแย่งพูด
"พอเถอะพี่ ผมอายคน ไปพลอย ก้อง รำคาญเสียงชะนีร้องเรียกหาผัวแถวนี้"
ภูมิบุญไม่ยอมให้นิตาอ้าปากด่า เดินหนีไปแล้ว นิสิตคณะวิศวฯที่มาจับกลุ่มกันอยู่แถวบริเวณนั้นมองกันใหญ่ นิตาทุกคนพอรู้จักแต่เด็กหนุ่มหน้าใสหน้าตาดูหยิ่งๆคนนั้นที่ปะทะคารมกับนิตา ไม่มีใครรู้จัก เสียงกรี๊ดของนิตากับเพื่อนดังแว่วไล่หลังมา ภูมิบุญเม้มปากพยายามระงับอารมณ์ไว้
"พลอย ก้อง ไปรอที่รับน้องนะเดี๋ยวเรามา"
"จะไปไหนภูมิ"
"ไปเคลียร์กับใครบางคน"
ภูมิบุญพูดแล้วเดินจ้ำออกไปนอกมหาวิทยาลัย ข้ามถนนไปอีกฝั่ง เดินตรงเข้าไปในคณะนิติฯ พอดีเจอกับกัสที่กำลังคั่วสาวอยู่
"พี่ครับ เห็นพี่แทนไหม"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปถามยกมือขึ้นไหว้
"อ้าว เราน่ะเอง ทำไม"
"ผมอยากคุยกับพี่แทน พี่เจอพี่แทนป่ะครับ"
"มีอะไรกัน หน้าตาตื่นเชียว ไปกินรังแตนที่ไหนมา"
ภูมิเห็นประโยชน์ไม่มีที่จะถามเขาต่อ จึงเม้มปากแล้วหันหลังให้ทันที
"เฮ้ย เดี๋ยว ใจร้อนไปได้ ไอ้แทนมันอยู่หน้าตึกโน่น"
กัสบอกออกมาภูมิบุญหันไปมองตามทางที่เขาชี้ปรี่เข้าไปหาทันที แทนกำลังนั่งพลิกหนังสือไปมาไม่ได้อ่าน แต่เหมือนกำลังไม่มีอะไรทำ
"อ้าวภูมิ มาหาพี่ถึงนี่เชียว คิดถึงพี่เหรอ"
คำทักทายที่ทำให้ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา
"มาคุย กันหน่อยครับพี่"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียด จ้องหน้าแทนทวีเขม็ง
"หือ มีอะไร ทำไมหน้าดุจัง"
"พี่ ผมไม่รู้นะว่าเพื่อนพี่เขาเกลียดชังอะไรผมมากมายนัก แต่ผมมาที่นี่เพื่อมาเรียน ผมไม่อยากมีปัญหากับใคร ผมปากไม่ดีผมรู้ตัว ผมขอโทษแต่เรื่องมันจะไม่เกิดถ้าผมกับพี่ห่างกัน พูดง่ายๆ คือเราสองคนก็ไม่ต้องมาทำเป็นรู้จักกัน"
ภูมิบุญพูดแบบไม่หยุดหายใจ
"เฮ้ย อะไรภูมิใจเย็นๆ ใครมันไปทำอะไรภูมิบอกพี่มา"
"ไม่สำคัญหรอกพี่ แต่ต่อจากนี้รบกวนบอกเพื่อนพี่ด้วยว่า พี่ไม่ได้เจอผมแล้ว ไม่ต้องไประรานผมอีก"
ภูมิบุญขึ้นเสียงจ้องหน้าอยู่ ส่วนแทนทวีก็ได้แต่งงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับภูมิบุญกันแน่
"ไม่ได้หรอกภูมิ พี่ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมล่ะ พี่จะคบกับภูมิมันเกี่ยวกับใคร"
"พี่"
ภูมิบุญเม้มปากไม่มี อะไรจะพูด เพราะเขาทำหน้ากวนใส่ไม่สนใจเป็นทุกข์ร้อนกับเขาเลย
"ตามใจนะครับ อย่าหาว่าผมร้ายละกัน ที่ผมมาบอกพี่เพราะอยากให้เตือนเพื่อนๆของพี่ ถ้าผมไม่สบายใจบอกเพื่อนๆพี่ด้วยเรื่องถึงคณะอธิการแน่ ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาโขกสับผมง่ายๆหรอก"
ภูมิบุญลดระดับเสียงลงพูดเสียงนิ่งกัดฟัน
"ไหนภูมิ ใจเย็นๆ เล่าให้พี่ฟังหน่อยครับ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง"
แทนทวียังใจเย็นจ้องหน้าภูมิบุญแล้วยิ้ม ให้ตายเถอะเขาบอกกับตัวเอง เวลาภูมิบุญโกรธยิ่งน่าแกล้ง
"ผมยืนยันคำ เดิมครับพี่ ต่อจากนี้ผมจะไม่คุยกับพี่อีก ขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ อยากรู้พี่ถามพี่ทันกับ พี่นิตาดูสิครับ"
ภูมิบุญเดินหันหลังให้ทันที แทนทวีลุกขึ้นตามแล้วฉุดแขนไว้
"เดี๋ยวภูมิ พี่ทำอะไรผิดเราถึงจะไม่พูดกับพี่ ไม่ได้พี่ไม่ยอม"
"ปล่อยครับ ผมจะไปเรียน"
"ไม่ปล่อยจนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง"
"ผมพูดรู้เรื่องแล้ว พี่จะรู้เรื่องหรือไม่ผมไม่สนใจ แค่นี้นะพี่ ปล่อย"
ภูมิบุญบิดข้อมือออกจากการจับกุมของแทนทวี
"ไม่ได้"
"ปึ๊ก"
"โอ๊ย"
ภูมิบุญเอามือที่โดนจับกุมไว้นั้นเองกระทุ้งไปที่ท้องของแทนทวี เขาก้มลงตัวงอ ภูมิบุญยืนมองอยู่แล้วยิ้มที่มุมปาก
"ผมบอกพี่แล้วนะ"
ภูมิบุญพูดแล้วเดินกลับคณะของตัวเอง ภูมิบุญเริ่มคิดหนักว่าโดนคุกคามเข้าแล้ว จะทำตัวยังไงให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของรุ่นพี่ต่างคณะได้ คิดแล้วก็ถอนหายใจระบายความเครียดออกมากับลมหายใจ
พอรับน้องเสร็จ พลอยก็พาภูมิบุญกลับบ้านทางใหม่โดยเป็นคนออกไปส่งทางด้านถนนพระรามสี่ ระหว่างที่เดินจะออกจากมหาวิทยาลัย แทนทวีก็ขับรถมาจอดข้างๆ
"ป่ะ ภูมิกลับกับพี่"
แทนทวีจอดรถแล้วลงมาดักทางไว้
"ไม่ครับ ขอบคุณผมจะไปทำธุระ"
"ไปไหนพี่ไปส่ง"
"เอ๊ะ พี่พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม นี่ต้องให้ผมทำยังไงพี่ถึงจะเลิกมาวอแวกับผมซะที"
ภูมิบุญแว๊ดเสียงขึ้น
"ทำไมล่ะภูมิ ทำไมพี่ถึงจะต้องเลิกมาหาภูมิ"
แทนทวีย้อนภูมิบุญพูดไม่ออก ความจริงว่าไปแล้วแทนทวีก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เพื่อนของเขาต่างหากที่วอแว
"ไม่รู้พี่ วันนี้ผมอยากกลับคนเดียว"
ภูมิบุญพูดออกไปสีหน้าไม่สู้ดี
"พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ พี่จัดการให้แล้ว เพราะถ้ามันไม่มาเลิกวอแวกับภูมิพี่จะเลิกคบกับมัน"
แทนทวีพูดเสียงเรียบทำให้ภูมิบุญมองหน้าเม้มปากอยู่ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะลุกลามได้เร็วขนาดนี้
"กลับกับพี่เถอะครับ กลับคนเดียวมันอันตราย"
แทนทวีพูดเสียงนุ่มจนพลอยแอบสะกิดดันหลังให้ภูมิบุญใจอ่อน สรุปภูมิบุญก็กลับกับแทนทวี
"เพื่อนๆพี่คงเกลียดผม มากสินะครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นระหว่างรถรอสัญญาณไฟ
"ไม่หรอก ไอ้ทันมันทำไปเพราะไม่มีใครเคยลูบคมมันมาก่อน ส่วนนิตาพี่ไม่รู้จะบอกยังไงดีว่าพี่กับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน"
แทนทวี เองก็แสดงความเหนื่อยหน่ายใจออกมาเช่นกัน
"พี่นิตาก็ดีทุกอย่างนี่ ครับ ทำไมพี่ไม่คบกับเขาล่ะ"
"ไม่รู้สิ อยู่ใกล้ๆแล้วเฉยๆ ไม่รู้สึกว่าอยากจะเป็นแฟน ถ้าเป็นภูมิค่อยว่าไปอย่างใจพี่เต้นแรงตลอดนะรู้ป่ะ"
ภูมิบุญถอน หายใจมองออกนอกกระจกรถทันที เขาไม่รู้ว่าจะบอกยังไงให้แทนทวีเข้าใจ ไม่ใช่เขาไม่มีหัวใจ แต่หน้าที่ตอนนี้คือเรียนให้จบภายในกำหนดตั้งใจเรียนให้หนักกว่าสิ่งอื่น ไม่อยากวอกแวก แต่ความคิดนี้ก็ถูกกลืนเข้าไปในคอไม่พูดอะไรอีกจนถึงบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น