แวนขับรถกลับด้วยความแค้นใจร้องไห้ไปตลอดทาง ในใจก็คิดวกไปเวียนมากับภาพที่เห็นกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน! เด็กคนนั้นมันมีอะไรดีทำไมถึงมีแต่คนอยากได้มัน โตโต้เองก็หลงกลมัน น้องชายของตน จริงสิ แทนทวี ถ้าเขารู้เรื่องนี้ขึ้นมาอยากรู้นักว่าภูมิบุญมันจะแก้ปัญหายังไง
"แทน แกฟังชั้นนะ เด็กแกน่ะเลวชั่วช้าสุดๆ"
แวนต่อสายโทรศัพท์ไปหาแทนทวีทันที
"อะไรพี่แวน ภูมิเขาไปทำอะไร"
"ก็มันมานอนกับโตโต้แฟนชั้นสิยะ ชั่วช้าที่สุด"
แวนกรีดร้องออกไปไม่ได้รอท่าทีว่าอีกฝ่ายจะเตรียมใจรับฟังแล้วหรือยัง พูดในสิ่งที่ตนอย่างพูดออกไปทันที แทนทวีเหมือนหูชาประสาทหยุดทำงาน
"ไม่จริง พี่แวนเอาอะไรมาพูด"
"โอ๊ย จะเอาอะไรมาพูดก็เห็นอยู่เต็มสองตา ขนาดนี้แล้วแกยังจะปกป้องมันอยู่อีกเหรอ ฉันบอกแล้วว่าไอ้นี่มันคบไม่ได้ มันงูพิษ ชั้นต่ำ"
แวนพูดเสียงดังเครือไปด้วยน้ำตา แทนทวีเองก็ใจสั่นไหวแม้จะแค่เพียงได้ยินจากปากคนอื่น
"ที่ไหน พี่แวนเห็นที่ไหน"
"ก็ที่เขาค้อนี่ไง มันมานอนกกกันอยู่ที่นี่ แกเป็นควายไงไอ้แทน โดนมันหลอกเข้าแล้ว"
แทนทวีหมดซึ่งเรี่ยวแรงโทรศัพท์ร่วงลงจากมือ เสียงของแวนยังร้องเรียกชื่ออยู่
"ไม่จริง ภูมิไม่มีทางทำแบบนั้น"
เขาพูดกับตัวเองส่ายหน้าสายตาเหม่อลอย ในใจสั่นไหวเต้นโครมครามเลือดสูบฉีดได้เป็นอย่างดี พอมีสติกลับคืนมาก็คว้าโทรศัพท์ไปหาเจ้าของเรื่องทันที
ส่วนภูมิบุญที่กำลังนั่งเหม่อออกไปนอกกระจกรถพอโทรศัพท์สั่นก็ล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอเห็นว่าใครโทรเข้ามาก็ใจสั่นไหว จริงสินะแทนทวีจะรู้สึกยังไงถ้าเขารู้เรื่องขึ้นมา แวนคงบอกเรื่องนี้ไปแล้ว "พี่แทนครับ ภูมิขอโทษจริงๆที่ทำแบบนี้" ภูมิบุญจ้องมองโทรศัพท์อยู่เนิ่นนาน
"ไม่รับล่ะภูมิ ใครโทรมา"
โตโต้มองอยู่นานจึงพูดขึ้น ภูมิบุญถึงกับสะดุ้ง
"เอ่อ พี่แทนน่ะครับ"
"อ้อ แฟนเราสินะ"
โตโต้แสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาเช่นกัน แล้วหันหน้าไปจ้องมองถนนเบื้องหน้าต่อ
"ครับพี่แทน"
ภูมิบุญถอนหายใจผ่อนระบายมันออกมาก่อนที่จะรับโทรศัพท์
"ภูมิ ภูมิอยู่ไหน"
น้ำเสียงของแทนทวีดูร้อนรนเกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยได้ยิน
"กำลังกลับกรุงเทพฯครับ"
"ภูมิ มันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ที่พี่แวนพูดมันไม่จริงใช่ไหม"
เสียงที่ตวาดก้องเข้ามาตามโทรศัพท์ดังจนภูมิบุญสะดุ้ง จิตใจร่วงหล่นหายไป
"เอ่อ พี่แทนครับ เราค่อยคุยกันได้ไหม"
"ไม่ได้ภูมิ บอกพี่สิว่ามันไม่จริง ภูมิทำแบบนี้ทำไม ห๊า"
ในเมื่อปักใจเชื่อแล้วจะให้พูดไปอย่างไร ยกน้ำยกภูเขามากี่ลูกเขาถึงจะเชื่อ
"ครับพี่แทน จริงครับ ภูมิขอโทษ แต่ภูมิอยากจะคุยกับพี่แทนก่อนนะครับ แต่ถ้าพี่แทนไม่รับฟัง ภูมิเสียใจนะครับ"
ตัดสินใจพูดออกไปแล้วกดสายทิ้งปิดเครื่องหนีทันที ภูมิบุญเม้มปากแน่นก้มหน้าลงต่ำรู้สึกเบ้าตามันร้อนผ่าวหนักอึ้งไปหมด หยาดน้ำตากำลังเอ่อนองเต็มเบ้าตา เสียงของโตโต้ถอนหายใจคงลำบากใจไม่น้อยไปกว่ากัน ไม่มีเสียงออกจากปากของใครมีเพียงเสียงลมหายใจที่ผ่อนระบายออกมา บางครั้งถอนหายใจยาวเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่กำลังจะกลับไปเผชิญ
ด้านแทนทวีพอภูมิบุญตัดสายทิ้งและปิดเครื่องหนีก็ร้อนรนทุรนทุราย พยายามทำทุกทางที่จะรู้ความจริงให้ได้
"พลอยเหรอครับ รู้เรื่องภูมิไหม"
แทนทวีตัดสินใจโทรศัพท์หาพลอยเพื่อนสนิทที่สุดของภูมิบุญ
"เอ่อ มีอะไรเหรอคะพี่แทน ใจเย็นๆนะคะ มีอะไรกัน"
"พลอยรู้ใช่ไหมว่าภูมิไปไหน ไปกับใคร"
"ก็เห็นบอกว่าทางบ้านส่งให้ไปดูงานที่เขาค้อน่ะค่ะ"
"ไปกับไอ้โตโต้ใช่ไหม"
แทนทวีเกรี๊ยวกราดลืมตัวไป พลอยสะดุ้งเงียบฟังอยู่ เป็นไปอย่างที่ภูมิบุญบอกจริงๆ คนที่น่ากลัวที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทของเธอนี่เองที่โทรมาตระเตรียมกับพลอยไว้แล้วหลังจากที่บอกเรื่องของแวนในวันนั้น
"เอ่อ ค่ะพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"พลอย พี่เสียใจจังเลย ทำไมภูมิทำกับพี่แบบนี้ ทำไมภูมินอกใจพี่แบบนี้ พี่เสียใจ"
แทนทวีร้องไห้ออกมา คอของพลอยตีบตันฝืดเคืองกลืนน้ำลายไม่ลง เห็นใจเขายิ่งนักแต่ก็เห็นใจเพื่อนที่ไปเผชิญชะตากรรมแบบนั้นยิ่งกว่า แม้ว่าภูมิบุญจะทำสิ่งเลวร้ายกับคนที่ตัวเขาเองเรียกว่าคนรัก แต่สิ่งที่เขาต้องเผชิญรบราอยู่ทุกวันมันน่าเห็นใจไม่น้อยไปกว่ากัน พลอยเข้าใจหัวอกของภูมิบุญเป็นอย่างดี เพราะภูมิบุญเล่าให้ฟังทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่โดนโตโต้ขืนใจ จะกี่ครั้งจะกี่คราภูมิบุญเองก็ไม่เคยปิดบัง เรื่องราวในอดีตที่เล่าไปทั้งน้ำตา เรื่องของยาย เรื่องของอภิชัยผู้ชายคนแรกในชีวิตของภูมิบุญ พลอยนิ่งฟังแทนทวีคร่ำครวญอยู่ จนเห็นว่าเขานิ่งไปค่อยพูดออกมา
"พลอย เห็นใจพี่แทนนะคะ แต่ก่อนจะโกรธเกลียดภูมิ พี่แทนฟังพลอยหน่อยดีไหมคะ"
พลอยพูดออกไปเสียงนิ่งเรียบ
"ครับพลอย พี่จะฟัง แม้มันจะไม่จริงก็ตาม"
"พี่แทนคะ พี่แทนเคยรู้ไหมคะว่าภูมิเขาต้องทนอยูในบ้านหลังนั้นยังไง นายโตโต้ไม่ได้ชอบขี้หน้าภูมิสักเท่าไหร่หรอกนะคะ"
"ครับ พี่พอรู้ แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปยอมมัน ทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง พี่รักภูมิสุดหัวใจนะพลอย ถ้าใครเป็นพี่เขาจะทำยังไง"
เสียงของแทนทวียังเครือไปด้วยน้ำตาเสียงสะอื้นยังคลอมากับเสียงในโทรศัพท์
"แล้วพี่คิดว่าภูมิเขาเต็มใจเหรอคะ"
"หมายความว่ายังไงพลอย"
"พี่แทนฟังนะคะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทุกอย่างเป็นแผนของไอ้โตโต้ที่จะเขี่ยภูมิออกจากบ้าน เพราะว่าคุณท่านของภูมิรักและเอ็นดูภูมิมาก ไอ้โตโต้ก็เลยเกลียดภูมิเข้าไส้ ภูมิถูกมันข่มขืนค่ะพี่แทน"
"พลอย"
แทนทวีร้องออกมา อึ้งนิ่งอยู่
"แต่พี่เป็นแฟนภูมินะ ทำไมเรื่องแบบนี้ภูมิไม่เคยบอกพี่"
หลังจากที่นิ่งไปนานแทนทวีคิดได้จึงพูดสวนกลับไป
"แล้วพี่แทนคิดว่าพี่รับได้เหรอคะ พี่จะทำใจได้เหรออย่างในตอนนี้ ถ้าพลอยเป็นภูมิ พลอยก็จะไม่บอกแฟนของตัวเองหรอกค่ะ พี่แทนคิดดูให้ดีนะคะ เรื่องแบบนี้มันทำร้ายภูมิมากพอแล้ว ถ้าพี่แทนจะทิ้งภูมิพลอยก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะคะ เพราะภูมิเองก็ทำผิดต่อพี่ แต่อยากให้พี่แทนเข้าใจภูมิหน่อยนะคะ ว่าภูมิไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน"
หลังจากคุยกับแทนทวีสักพักก็วางสายแล้วโทรศัพท์หาก้องทันที นัดเจอกันที่ห้างแถวรัชดาเพราะก้องมีธุระต่อกับที่บ้าน พลอยเล่าทุกอย่างให้ก้องฟังแล้วปรึกษากันอยู่ว่าจะช่วยภูมิบุญยังไงดีเพราะสถานการณ์ตอนนี้เหมือนว่าภูมิบุญกำลังเสียเปรียบอยู่ทุกฝ่าย
พอรถจากัวร์สีดำกำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้านในตอนเกือบสามทุ่ม สีหน้าของคนขับกับคนนั่งมาข้างๆเคร่งเครียด ไม่มีการสนทนาอันใดเกิดขึ้นในรถบรรยากาศดำมืดอึมครึม ไฟหน้ารถสาดไปข้างหน้า ชายร่างสูงเพรียวยืนอยู่สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดไม่น้อยกว่าคนทั้งสองในรถเลย
"พี่แทน"
ภูมิบุญร้องขึ้นเม้มปากเข้าหากันแน่นเลือดในกายสูบฉีดแรงจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว หัวใจก็เต้นแรงเร็วขึ้นมาทันที
"จอดด้วยครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องบอกให้คนขับรถจอดก่อนที่จะเลี้ยวเข้าบ้าน โตโต้หันมามองหน้าภูมิบุญลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจอดรถ
"แน่ใจนะภูมิ ให้พี่ลงไปด้วยไหม"
"ไม่ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากคุยกับพี่เขาสองคน รบกวนคุณโตโต้เรียนคุณท่านด้วยนะครับ ว่าผมแวะลงเจอเพื่อนระหว่างทาง"
ภูมิบุญพูดเสียงเครือห่วงคนข้างหน้า กังวลคนตรงหน้า ความรู้สึกที่สุมเข้ามาพร้อมกันมันกำลังลามเลียหัวใจเหมือนไฟที่กำลังลามทุ่งอยู่ ภูมิบุญก้าวออกไปจากรถเชื่องช้า ไม่มั่นใจกับการก้าวเดินของตัวเอง
"พี่แทน"
เรียกออกไปเสียงเบาเหมือนกระซิบ
"ภูมิ พี่ขอคุยด้วยหน่อย"
แทนทวีปรี่เข้ามาลากแขนภูมิบุญให้เดินตามไปทันที
"เฮ้ย มึงทำอะไรวะ"
โตโต้เปิดประตูรถลงมาร้องเอ็ดไปเสียงดัง
"มึง ไอ้เชี่ย"
แทนทวีปรี่เข้ามาหาโตโต้แต่ภูมิบุญเอาตัวขวางไว้
"อย่า พี่แทน อย่าครับ ภูมิขอร้องอย่าให้มีเรื่องมากไปกว่านี้เลย"
"นี่ภูมิปกป้องมันเหรอ มันทำอะไรไว้กับภูมิห๊า หลบไปพี่จะสั่งสอนมัน"
แทนทวีก็ไม่ยอมรามือพยายามจะผลักตัวภูมิบุญออก
"ถ้าพี่ยังอยากคุยกับภูมิอยู่ อย่าทำแบบนี้ ภูมิขอร้อง"
เสียงที่นิ่งแต่เด็ดขาดพูดออกไปทำให้แทนทวีนิ่งชะงักอยู่ เขากัดกรามแน่น
"คุณโตโต้ครับรบกวนเถอะครับ กลับเข้าบ้านก่อนเถอะ"
ภูมิบุญหันไปอ้อนวอนโตโต้ที่รายนั้นก็ง้างหมัดรอเอาไว้อยู่เช่นกัน ภูมิบุญรีบดึงแขนแทนทวีให้เดินไปทางสวนหลวง แม้ว่าสวนจะปิดแล้วแต่ก็เดินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมายปลายทาง
"พี่แทน รู้เรื่องแล้วใช่ไหมครับ"
ภูมิบุญหยุดเดินแล้วหันไปถามคนที่เดินตามหลังมา สีหน้าของเขาเหมือนคนอดนอนมาหลายคืน หน้าตาดูโรยราไปตาแดงก่ำ
"ทำไมภูมิ ทำไมเราไม่บอกพี่สักคำ เห็นพี่เป็นใคร พี่ไม่มีความสำคัญเลยเหรอในใจภูมิ"
ความในใจพรั่งพรูออกมา น้ำตาของแทนทวีไหลออกจากตา ภูมิบุญเม้มปากแน่นหัวใจบีบรัดรุนแรงความเจ็บปวดมันวิ่งเข้าไปตามเส้นเลือดแผ่รังสีออกมาทุกรูขุมขน
"พี่แทน"
น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่ได้เสแสร้ง ความเจ็บช้ำที่บิดบังไว้ ความในใจที่มีต่อเขามันซ่อนเร้นไม่ได้ ณ วันนี้ภูมิบุญหลอกตัวเองปฏิเสธตัวเองไม่ได้อีกแล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับแทนทวี "รัก" คำนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ แต่สิ่งที่แทนทวีทำมันแสดงผลแล้วในวันที่หัวใจของทั้งคู่เริ่มอ่อนแรง
"พี่เสียใจนะภูมิ เสียใจมาก พี่รักเรามากนะ แต่เรา ทำไมภูมิ บอกพี่สักคำสิ ทำแบบนี้กับพี่ทำไม"
"ภูมิขอโทษครับพี่แทน ภูมิไม่ได้อยากปิด แต่ภูมิเองก็เสียใจ ภูมิไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้"
ภูมิบุญร่ำไห้ออกมา ตัวสั่นมือไม้สั่นพยายามจะเบิกตาดูชายคนรักที่รักหมดใจในวันนี้ รักในวันที่เขาแคลงใจ ความรักที่แสดงตัวในวันที่อาจจะเสียเขาไป จ้องมองทุกรายละเอียดบนใบหน้าเพราะหากว่าแทนทวีรับไม่ได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มองหน้าชายผู้เป็นที่รักตรงหน้าอย่างเต็มตาแบบนี้ แต่ท่านเอยคราใดที่ท่านต้องการเพ่งมองของรัก ครานั้นม่านน้ำตาเจ้าเอยมันช่างไหลหลั่งออกมาอย่างมากมาย คราใดที่ท่านอยากจะกอดร่างของคนที่ท่านรัก แต่ร่างนั้นกลับค้านไม่ยอมให้เข้าใกล้ ภูมิบุญเองก็มองหน้าของแทนทวีไม่ชัดเหมือนเช่นเคย เพราะม่านน้ำตามันบังตาไปจนมองเห็นหน้าของคนที่รักอยู่รางเลือน
"พี่รับไม่ได้นะภูมิ แฟนของพี่ แต่คนอื่นกลับย่ำยี เข้าใจพี่บ้างไหม"
ความน้อยเนื้อต่ำใจที่คั่งค้าง พอมีจังหวะมันก็ไหลออกมากับลมปากอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ภูมิบุญยังคงร้องไห้อยู่ แต่พอได้ยินแทนทวีพูดออกมาแบบนั้นก็พยายามกลั้นใจเพื่อที่จะทำให้น้ำตาหยุดไหลเสียที เพราะเขาเองจะได้พูดในสิ่งที่คิดเอาไว้แล้วว่าจะพูด ประโยชน์อันใดถ้าเขาหมดใจแล้วจะมากราบเท้าดึงขารั้งตัวเขาไว้ ประโชน์อันนั้นจะมีถ้าเขายังมีใจยังเหลือเยื่อใยอย่างน้อยก็ไม่มีอะไรคาใจกันต่อไป ภูมิบุญแข็งใจแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด
"ครับภูมิเข้าใจครับพี่แทน ภูมิเข้าใจพี่ดี ถ้าภูมิเป็นพี่ภูมิเองก็คงทำใจยอมรับยาก แต่อยากให้พี่แทนรับรู้เหลือเกินว่าถ้าหากพี่เป็นภูมิ พี่จะทำแบบนี้ไหม พี่จะบอกความจริงกับคนที่พี่รักไหม ว่าพี่โดนคนอื่นเขาขืนใจ พี่ยังจะบอกคนรักของพี่ไหมว่าพี่ไม่ได้เต็มใจ แล้วพี่ยังจะเชื่อใจภูมิอีกไหม"
ภูมิบุญร้องขึ้นเสียงดัง เม้มปากแน่นปล่อยให้น้ำตาที่กำลังจะแห้งเหือดไปไหลออกมาอีกครั้ง แทนทวีเองก็นิ่งฟังอยู่อ้าปากจะค้านออกมา
"แต่มันก็ไม่มีประโยชน์แล้วใช่ไหมครับ ที่ภูมิจะพูดออกไป มันง่ายเกินไปใช่ไหมที่จะทำให้พี่แทนทำใจรับได้ ภูมิเสียใจ ภูมิอยากบอกให้พี่แทนรับรู้ว่าภูมิเสียใจ ภูมิขอโทษ"
สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น ภูมิบุญทรุดตัวลงกับพื้น
"ภูมิ"
แทนทวีปรี่เข้าไปจับตัวของภูมิบุญไว้ เม้มปากแน่นทำใจยากลำบากเหลือเกิน ทำไมนะเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับเขา กับคนที่เขารักด้วย
"ไม่เป็นไรนะภูมิ พี่ขอโทษ พี่โมโหไปหน่อย แต่ภูมิสัญญากับพี่ได้ไหม ว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"
แทนทวีตัดสินใจพูดออกไป แม้มันจะยากเกินทำใจรับได้ แต่คนๆนี้ที่กำลังสะอื้นตัวโยนอยู่กับพื้นเขาเองก็รักมากเกินกว่าที่จะให้เรื่องนี้มาพรากเขาให้จากไปได้ ถ้าถามว่าเสียใจไหม คำตอบคือมาก มากมายนัก แต่ถ้าจะให้ทิ้งภูมิบุญไปเพราะทำใจไม่ได้จะยอมไหม แทนทวีเองก็ไม่ยอม อย่างน้อยภูมิบุญก็ไม่ได้เต็มใจมีอะไรกับมัน อย่างน้อยมันก็เป็นอดีต อดีตที่เพิ่งจะผ่านไปสดๆร้อนๆ รอยแผลที่เลือดยังไม่หยุดไหล ให้อภัยได้ไหม ได้ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้
"พี่แทน ไปเถอะครับ ภูมิขอบคุณมากที่ดีกับภูมิมาตลอด ภูมิเป็นคนไม่ดี ภูมิไม่คู่ควรกับพี่แทนเลย พี่แทนไม่ควรมีแฟนที่เลวอย่างภูมิ ภูมิขอโทษ"
ยังร่ำไห้อยู่ปานใจจะขาด พูดซ้ำเน้นย้ำประโยคเดิม แทนทวีกอดตัวของภูมิบุญไว้แน่นสัมผัสได้ถึงแรงสั่นของคนร่างเล็กในอ้อมกอด
"ภูมิ อย่าพูดแบบนั้น พี่ไม่ได้รักใครง่ายๆนะ"
"ภูมิต้องทำยังไง ภูมิต้องชดใช้ยังไง พี่แทนทิ้งภูมิไปเถอะครับ ภูมิไม่คู่ควร ภูมิมันเห็นแก่ตัว"
"ภูมิ พอแล้วครับ พอแล้ว พี่ขอโทษ พี่จะเชื่อใจภูมิอีกสักครั้ง ภูมิรู้เอาไว้นะพี่รักภูมิมาก พี่ก็เจ็บมากเช่นกัน อย่าทำแบบนี้กับพี่อีก"
ทั้งสองกอดกันอยู่เนิ่นนาน ลมเย็นยามค่ำคืนพัดออกมาจากสวนหลวง อากาศที่เริ่มเย็นลงกลับไม่ได้ช่วยให้จิตใจของทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆสวนเย็นลงได้เลย ในใจของแทนทวียังเร่าร้อน แม้จะเคืองขัดใจแต่ก็สงสารคนที่ตนกำลังกอดอยู่ตรงหน้า แม้จะเจ็บในใจแต่ก็ไม่อาจจะเดินหนีไปได้โดยง่าย บ่วงรักที่เขาติดมันยากเกินจะแก้ ภูมิบุญเองก็ปวดในใจไปไม่น้อยกว่าแทนทวี ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตน้อยนักที่จะปรารถนาดีกับเขา น้อยคนนักที่จะหวังดี คนที่ร้ายมาเขาเองก็ร้ายตอบ แต่แทนทวีผู้แสนดี เขาไม่อยากให้มาติดบ่วงอุบาทว์นี้ด้วยเลย คนๆนี้เขาห่วงใยเกรงใจยิ่งกว่าใคร ไม่อยากให้เขาต้องเข้ามาได้รับการกระทบกระเทือนใจเช่นนี้ แต่ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาจนถึงเพียงนี้ สิ่งที่เขากำลังพร่ำเพ้อพรรณาอยู่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ อย่างน้อยก็สื่อออกไปให้เขารับรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากทำร้ายน้ำใจของคนที่เขาเองก็รักอยู่เต็มอกเช่นกัน สถานการณ์มันบังตากิเลสหนามันบังใจ ในเมื่อตัดสินใจทำไปแล้วผลกรรมมันสะท้อนออกมา ภูมิบุญต้องก้มหน้ารับผลกรรมที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวของเขาเอง แม้จะเสียใจที่ลากคนดีๆอย่างแทนทวีเข้ามาเกี่ยวข้องโดยที่เขาไม่ได้มีความผิดอะไรเลย แต่มันก็เป็นวิบากกรรมในเมื่อเกี่ยวพันธ์กันแล้วจะทิ้งกันไปเสียก็ไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด แต่ถ้าจะทนอยู่ต่อไปด้วยใจที่ผูกพันธ์ก็ต้องทนเจ็บช้ำต่อไปถ้าหากว่าใจมันทานทนไหว
"พี่แทน อยากฟังเรื่องของภูมิไหม"
พอหยุดร้องไห้ภูมิบุญก็พูดออกมาแม้น้ำเสียงจะยังคงเจืออยู่ด้วยเสียงสะอื้น
"ครับ พี่อยากฟัง"
"ครับ ตั้งแต่แรกเริ่มเลยนะครับ ภูมิจะเล่าให้หมด ไม่มีอะไรปิดบังพี่อีกแล้ว"
น้ำเสียงเศร้าออกมาจากใจ สายตาที่มองเขาอ้อนวอนขอความเห็นใจ แม้คำพูดจะตกขาดหายไป แต่ก็ได้แต่ภาวนาให้เขาเข้าใจบ้างสักนิดก็ยังดี ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างในอดีตให้แทนทวีฟัง คราใดที่เรื่องราวในวันเก่าๆถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ครานั้นน้ำตามันก็คลอออกมาเจือเสียงที่เล่าไปทุกที แทนทวีนิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ เขาบีบมือภูมิบุญเบาๆอย่างเห็นใจ ทุกอย่างที่ผ่านมาหล่อหลอมให้ภูมิบุญเป็นคนแบบนี้ แม้ตัวเขาเองจะไม่ได้กล่าวโทษเหตุการณ์ในอดีตเหล่านั้น เพราะทุกอย่างมันเริ่มที่ตัวเขาเอง ถ้าหากว่าเขาปล่อยวางยอมให้อภัยกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นวันนี้เขาก็คงไม่ต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้แทนทวีฟัง มันเป็นกรรมของเขาเอง กรรมที่สร้างที่ผูกขึ้นมาเอง โยงใยผู้คนเข้าร่วมมากมาย แม้จะไม่ได้วิ่งหากรรมเหล่านั้น ไม่ได้จงใจจะสร้างมันขึ้นมา แต่เขาก็หนีความจริงที่ว่าเขาเองต่างหากที่ต้องชดใช้กรรมนั้น หาใช่ใครอื่น
"ออกมาอยู่กับพี่ไหมภูมิ ไปอยู่คอนโดกับพี่ พอแล้ว พี่ไม่อยากให้ภูมิเจอกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"
พอภูมิบุญเล่าจบแทนทวีก็เอ่ยขึ้นมา
"แต่คุณท่านล่ะครับพี่แทน ไม่ใช่ว่าภูมิจะอยากอยู่ที่นั่น แต่ท่านมีบุญคุณกับภูมิเหลือเกิน"
"ท่านต้องเข้าใจนะภูมิ อยู่ที่นั่นนับวันจะมีแต่เรื่อง ลำพังคิดเรื่องเรียนก็แย่อยู่แล้ว ไหนจะมาคิดถึงคนที่นั่นอีก ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม ถ้าภูมิไม่พูดพี่จะไปพูดกับคุณท่านเอง"
แทนทวีพูดเด็ดขาด ภูมิบุญเม้มปากหนักใจขึ้นมาอีกครั้งกับเรื่องที่เขาไม่ได้คิดไว้ เพราะในใจคิดไว้อยู่สองอย่างคือ เลิกกับยอมให้อภัย ถ้าหากว่าแทนทวีพูดเช่นนี้แสดงว่าเขายอมให้อภัยแล้ว แต่สิ่งที่เขาเพิ่งจะเอ่ยออกมามันกลับสร้างความหนักอึ้งในใจมากกว่าเดิมหลายเท่านัก แทนทวีเดินกลับมาส่งภูมิบุญที่บ้าน ถึงแม้จะคาใจอยู่แต่ก็ไม่มากนักเพราะเขาเองก็ไม่ใช่บริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรมากนัก อีกอย่างภูมิบุญเป็นผู้ชายเรื่องแบบนี้มันเสียหายก็จริงแต่มันก็ไม่มากนักถ้าเทียบกับผู้หญิง แทนทวีใจกว้างยิ่งนัก พอแทนทวีกลับบ้านไปภูมิบุญก็กลับไปที่ห้องพักของตนก่อนที่จะอาบน้ำเพื่อที่จะไปพบคุณอภิสรา
"ผมขอโทษนะครับพี่แทนที่ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่อยากบอกพี่นะครับ ว่าภูมิเองก็รักพี่มากเช่นกัน"
ภูมิบุญบอกกับตัวเอง หัวใจที่เริ่มระส่ำระสายความเจ้าคิดเจ้าแค้นที่เหมือนกองไฟที่เขาก่อสุมขึ้นในใจ มันเริ่มจะลุกโชนแสงขึ้นแผดเผาให้ทุกข์ทรมานแล้ว ถ้าจะหยุดตอนนี้ก็ย่อมได้ แต่ในเมื่อตราบใดที่มีคนมาระรานก็ขอสู้ยิบตาสู้กันสักตั้งจะเป็นไรไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น