"ตัวเองน้องเขาว่าไงอ่ะ"
พอกลับถึงคอนโดสีหน้าสีตาของแทนทวีก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ภูมิบุญดูใจแข็งมาก รู้สึกผิดที่พูดคำเหล่านั้นออกไปจากปากของตน รู้ดีว่าอดีตของภูมิบุญเป็นอย่างไร เคยไม่คิดติดใจ แต่ทำไมวันนี้พูดแบบนี้ออกไปได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน สายตาของภูมิบุญในตอนท้ายมันเหมือนสายตาของคนที่หมดแล้วทุกอย่าง เหมือนว่าเขาจะทำใจได้ แทนทวีเองกลับสะท้อนใจอยู่ลึกๆ นี่เขาทำถูกต้องแล้วเหรอ
"รู้สึกผิดอ่ะ ไม่รู้ว่าน้องภูมิจะเสียใจมากขนาดนี้"
"แหมมันก็ธรรมดาล่ะตัวเอง แต่ยังดีกว่าปล่อยให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้นะ"
"อืม"
แทนทวีนั่งลงบนโซฟาถอนหายใจออกมา
"อย่าบอกนะว่ายังรักมันอยู่"
"พีท คนเคยรักกันน่ะ มันตัดไม่ง่ายนักหรอกนะ"
"แต่ก็ไม่ใช่จะตัดไม่ได้นี่ จริงไหม ตัดไปแล้ว ไม่เอาล่ะอย่ามาพูดเรื่องนี้กันดีกว่า ตัวเองวันนี้เพื่อนๆเค้านัดอ่ะ เราออกไปเจอเพื่อนๆหน่อยนะ ตั้งแต่มาก็อุดอู้อยู่แต่ในคอนโดเค้าเซ็ง"
พีทเอ่ยออกมาแล้วเข้าไปนั่งใกล้ๆแทนทวี
"อย่าเสียใจเลยนะครับที่รัก มามะ เค้าจะทำให้ตัวเองรู้ว่ามีเค้าอยู่น่ะมันวิเศษแค่ไหน"
สายตาเย้ายวนหวานฉ่ำ พีทเริ่มบทรักด้วยการแตะลิ้นไปที่คอของแทนทวี ลีลาท่าทางช่ำชองเผ็ดร้อน แทนทวีเองก็พึงใจกับสิ่งที่ได้รับ นี่กระมังที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจจากภูมิบุญ นี่กระมังที่นำพาใจของเขาตีออกห่างจากคนที่เขาเคยให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ว่าจะรักมั่นคง กิเลสหนาพรางตา ราคะร้อนเผาผลาญทุกสิ่งให้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา
เสียงเพลงดังกลบทุกเสียงในผับย่านทองหล่อ ย่านที่คนมีเงินเรียกตัวเองว่าไฮโซเที่ยวเตร่กัน ผู้คนที่มาเที่ยวในผับต่างแต่งตัวดูดีมีรสนิยม เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังแทรกเสียงเพลงออกมา แทนทวีคลอเคลียอยู่กับพีทท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆในแวดวงสังคมเดียวกัน รสนิยมเดียวกัน โดยไม่ได้สนใจสายตาของใคร
"ต๊าย พีท แฟนแกน่ะหล่อนะ"
"แน่นอน อย่างชั้นต้องมีแฟนดูดีเท่านั้น"
พอเหล้าเข้าปากกริยาอาการจากที่บอกว่าตนเป็นผู้ดีมีสกุลก็ส่อแววสถุลรุนชาติออกมา เพราะจากท่าทางคำพูดคำจา ไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่ปากบอกเลย
"อีป๊อด ผัวแกล่ะ ไหนบอกว่าคืนดีกับไอ้ไมค์แล้ว"
"อ๊าย อย่างไอ้ไมค์น่ะดีแต่ใหญ่ เชิดใส่ หาใหม่ใหญ่สะใจกว่า"
"ต๊ายสวยนะยะ"
เสียงคุยกันดังไม่เกรงใจใคร ไม่มีความจำเป็น แทนทวีก็เคลิ้มไปกับเสียงเพลงและฤทธิ์ของสุรา ไม่ได้สนใจใครเช่นกัน
"ตัวเองเค้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
พีทบอกแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ สายตาก็คอยสอดส่ายส่อแววระยับดังผีเสื้อราตรีมองหาเกสรหวาน
"อุ๊ย ขอโทษครับ"
พีทเห็นเป้าหมายที่หน้าห้องน้ำเป็นชายหนุ่มรูปงามกำลังยืนรอแถวเข้าห้องน้ำอยู่
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ"
เขาเอ่ยขึ้นมาแล้วหันหน้าไปรอแถวต่อไม่ได้สนใจพีทแต่อย่างใด แต่สำหรับพีทเองหัวใจเต้นแรงความท้าทายใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว
"เอ่อ ขอโทษนะครับ คือผมเพิ่งกลับจากเมืองนอก ไม่ทราบว่าที่นี่เขาไม่ให้ดูดบุหรี่ในเธคแล้วเหรอครับ"
พีทสะกิดแขนชายหนุ่มข้างหน้า
"มันเป็นทั่วโลกนี่คุณ จบจากไหนล่ะครับ"
สะอึกไปเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้สนใจ นับเป็นความท้าทาย นี่ล่ะผู้ชายที่น่าค้นหา
"ออสเตรเลียครับ เคยไปไหมครับ แต่ที่โน่นยังนะครับ"
"ครับ ผมไม่เคยไปหรอกครับออสเตรเลีย"
เขาหันหน้ากลับไปไม่สนใจ
"อุ๊ย ขอโทษทีครับ เวียนหัวไปหน่อย"
พีทใส่จริตทำเป็นหน้ามืดฟุบลงไปข้างหน้ามือไปคว้าหมับที่เอวของเขาทันที ใจเต้นสั่นไหวขึ้นมา ร่างกายกำยำสะท้านใจยิ่งนัก
"ไหวไหมคุณ"
"อยากสูดอากาศ หายใจไม่ค่อยสะดวก พาออกไปข้างนอกได้ไหมครับ"
"ทางออกตรงโน้นครับ ผมปวดเยี่ยวโทษที"
เขาพูดออกมาสายตามองอย่างตหนิ แต่พีททำเป็นไม่สนใจยิ้มพราวอยู่ ถูกใจมากที่สุด แต่ชายคนนั้นเขากลับยิ้มอย่างสมเพชเวทนากับท่าทางของแฟนใหม่ของเพื่อนเก่าที่เขาเคยเลิกคบหากันมานาน
"มึงยังโง่อยู่เหมือนเดิมนะไอ้แทน"
พูดออกมากับตัวเอง เพราะตั้งแต่ที่กลุ่มของแทนทวีเข้ามาในผับเขาก็จ้องมองตามดูอยู่ พอดูรู้แน่แล้วว่าใครก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"ทิ้งภูมิไปได้มึงก็ควายแล้ว คนดีๆอย่างภูมิมึงยังทำได้ลงคอ"
ทันส่ายหน้าแล้วคิดไปไกลแสนไกล
"ไปนานจังเลยพีท อยากกลับแล้ว"
แทนทวีเอ่ยขึ้นรู้สึกเริ่มไม่สนุกแล้ว
"อะไรกันตัวเอง เพิ่งมานะ กำลังสนุกจะรีบกลับไปไหน"
"ไม่รู้อ่ะ รู้สึกเวียนๆหัว กลับก่อนได้ไหม"
"แทน แทนจะปล่อยพีทไว้คนเดียวเหรอ"
"ก็เราเวียนหัวอ่ะ"
แทนทวีเสียงเขียวขึ้นมา พีทรู้สึกตัวขึ้นมา
"อืม งั้นแทนกลับไปก่อนเค้าก็ได้ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งให้ อย่าเพิ่งนอนนะครับคนดี เดี๋ยวเค้ากลับ"
พีททำสายตายั่วยวนทาบริมฝีปากเข้าหากันอย่างไม่อายใคร เสียงเพื่อนๆในกลุ่มเป่าปากเฮดังขึ้นทันที แทนทวีเดินออกไปแล้วแต่พีทยังคงยืนอยู่กับเพื่อนๆ พอลับหลังแทนทวีพีทก็กลับไปที่หน้าห้องน้ำเหมือนเดิม หมายใจจะได้เจอกับคนที่เขาอยากจะเจอ อยากจะสานสัมพันธ์ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเดินอยู่รอบผับก็ไม่เจอ
"ว้า ไปซะแล้ว ว่าจะสอยเอาซะหน่อย"
พีทบ่นออกมาก่อนที่จะหัวเสียให้เพื่อนไปส่งที่คอนโดฯ
"แทน ที่แทนกลับก่อนน่ะพีทไม่ชอบนะ เสียหน้าเพื่อนๆหมด"
พอเห็นแทนทวียังไม่นอนก็โวยวายใส่ทันที
"ก็เราเวียนหัวนี่ อะไรบอกแล้วนะ"
"ไม่เชื่อหรอก ทำหน้าเข้าเหมือนคิดถึงไอ้หน้าจืดนั่นเลยนะ ทำไมตัดมันไม่ขาดเหรอแทน"
"พีท อย่าพูดแบบนี้นะ ภูมิเขามาก่อนพีทนะ ไม่แปลกที่เราจะคยังคิดถึงอยู่"
"แทน แล้วยังไง มาก่อนแล้วยังไง ก็ตอนนี้แทนนั่งอยู่ตรงนี้ อยู่กับคนที่มาทีหลังอย่างพีทนี่ไง ไม่ได้นะต้องตัดมันให้ขาด ไม่งั้นพีทไม่ยอมจริงๆด้วย"
แทนทวีส่ายหน้าก่อนจะเดินหนีไป ไม่อยากชวนทะเลาะ แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย อยู่ที่โน่นก็หวานฉ่ำไม่เคยมีปากเสียงกัน นั่นเป็นส่วนหนึ่งที่แทนทวีตัดใจจากภูมิ รสหวานจากรักของพีทมันหอมหวนชวนให้หลงไหล ยังจำได้ดีวันแรกที่ทั้งสองเจอกัน พีทตามจีบแทนทวีอย่างออกหน้าออกตา แม้แทนทวีจะบอกไปว่ามีแฟนแล้วแต่พีทก็ไม่ได้สนใจ ทำไมล่ะคนมันจะเอา พอมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แทนทวีเองก็ไม่อาจจะปฏิเสธความต้องการของร่างกายของตนได้ เพราะพีทรุกหนักเหลือเกิน ไม่ว่าจะไปไหนพีทตามแจตลอด ไม่มีอาย อยากได้ จะเอา
"ภูมิเก่งจัง เรานับถือเลย ถ้าเป็นเรานะคงนอนร้องไห้อยู่แน่ๆ"
พลอยถามขึ้นเมื่อตอนเข้าทำงาน เห็นภูมิบุญเดินมากับโตโต้หน้าตาเป็นปกติ
"จะให้เราตีอกชกตัวอยู่ยังไงล่ะพลอย ไม่มีประโยชน์ คนเขาไม่เห็นค่าของเรานี่นะ"
"ฮึ ไข่มุกดีๆไม่เอาไปคว้าเอาเปลือกหอย ไอ้โง่เอ้ย"
พลอยพูดออกมาเข้าใจหาอะไรมาเปรียบเปรย
"ไม่แน่หรอกเราเองนั่นล่ะที่จะเป็นเปลือกหอย"
"ว่าไปนะภูมิ ภูมิน่ะมีค่าเกินกว่าจะให้มันเลือกก็แล้วกัน เราดีใจนะที่เห็นภูมิกลับมาเป็นคนเดิมได้"
ภูมิบุญได้แต่เม้มปาก ใครจะล่วงรู้ความในใจที่มันสะสมหมักหมมอยู่ เจ็บยอกปวดแปลบอยู่ แสดงออกไปให้ใครเห็นไม่ได้ เพราะมันคือความในใจ คือความในที่ขอฝังให้มันตายไปกับร่างนี้เพียงลำพัง
"พี่เย็นนี้ภูมินัดบาสไว้นะ ขอออกก่อนได้ไหมครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นก่อนเวลาเลิกงานสองชั่วโมง
"หือ จะไปไหนครับ ให้พี่ไปด้วยไหม"
"พาบาสไปดูคอมฯน่ะครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวรบกวนพี่โต้ไปรับกลับจะดีกว่า"
ยิ้มออกมาจากใจ โตโต้รู้สึกดีอย่างประหลาด คำแทนตัวที่ภูมิบุญเปลี่ยนเรียกเขานั้น มันสร้างความปลื้มปีติขึ้นในใจได้อย่างมากมาย
"ครับ ที่ไหนล่ะ"
"ว่าจะไปบางนาครับ น่าจะใหญ่กว่าที่ซีคอน"
"อ้อ ได้ แล้วไปยังไงกัน ไม่รอพี่ล่ะ"
"ว่าจะนั่งแท็กซี่ไปครับ แป๊บเดียว พี่โต้ยังเหลือประชุมงบประมาณอยู่ไม่ใช่เหรอครับ รอไปรับกลับดีกว่า จะได้แวะซื้อของกลับบ้านด้วย"
"ครับได้ๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่โทรหา"
โตโต้บอกแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ส่วนภูมิบุญจัดเก็บเอกสารบนโต๊ะ โตโต้เหลือบชำเลืองมองยิ้มออกมา
"ให้พี่ดูแลเราเถอะนะภูมิ เราหนีพี่ไปไม่พ้นหรอก"
โตโต้คิดอยู่ในใจแล้วระบายยิ้มออกมา ภูมิบุญออกจากบริษัทก่อนเวลาเลิกงานเขานัดเจอกับบาสที่หน้าบริษัท
"ไปเอ็มโพเรียมดีไหมพี่เพื่อนผมบอกว่าเขามีงานลดราคาอยู่"
บาสพูดขึ้นเมื่อเจอหน้าของภูมิบุญ
"จริงเหรอบาส พี่ว่าจะพาเราไปบางนานะ แต่เดี๋ยวพี่โทรบอกพี่โต้ก่อน"
"เฮียจะไปรับเราเหรอครับ"
"อืม พอดีติดประชุมน่ะเลยมาด้วยไม่ได้"
"ผมว่าพี่กับเฮียน่าจะเป็นแฟนกันเนอะ ผมว่าดูเหมาะกว่าไอ้เชี่ยนั่นซะอีก"
บาสพูดออกมาไม่รู้จุดประสงค์คืออะไรแต่ภูมิบุญพอได้ยินก็ร้อนๆวูบวาบที่ใบหน้า
"บาส พูดอะไรน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก"
"ทำไมอ่ะพี่ เฮียเขาก็ดูรักพี่ออกจะตายไป นะนะยอมใจอ่อนรับรักเฮียเขาหน่อย ผมจะได้เห็นพี่มีความสุขซะที"
"บาส ถ้าพูดมากพี่ไม่พาไปแล้วนะ"
"อ่า คร้าบพี่ภูมิงอนไปได้"
ภูมิบุญเหมือนจะรู้สึกอายหน้าแดงฉายออกมา แต่ก็พูดเสียงแข็งเบี่ยงประเด็นไป พอทั้งคู่เปลี่ยนเส้นทางไปยังห้างใจกลางเมืองก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่เอ็มโพเรียม ตรงไปยังชั้นที่เขาจัดงานลดราคาเกี่ยวกับอุปกรณืคอมพิวเตอร์
"เอารุ่นนี้ไหมบาส กระทัดรัดดี"
"โห แพงอ่ะพี่ ไม่อยากได้อะไรแพงๆ ผมแค่เอาไปทำรายงานกับทำงานของพี่นิดหน่อยเอง"
"เหรอ งั้นเราเลือกเอาที่เราชอบก็แล้วกัน"
บาสเดินเลือกคอมพิวเตอร์แบบโน๊ตบุ๊คไปเรื่อยๆพอถูกใจก็เรียกให้ภูมิบุญไปดู ภูมิบุญเห็นด้วยจึงซื้อให้
"ขอบคุณครับพี่ เดี๋ยวผมจะตั้งใจเรียนสอบเข้าให้ได้"
"อืม ดีแล้วล่ะ อย่าเอาไปใช้ในทางไม่ถูกล่ะพี่ริบคืนนะจะบอกให้"
"คร้าบ"
พอซื้อคอมพิวเตอร์เสร็จก็ไปนั่งกินขนมที่ร้านขายเบเกอรี่ บาสเองก็ดูเห่อกับโน๊ตบุ๊คอยู่พูดนั่นพูดนี่ ส่วนภูมิบุญก็คล้อยตาม
"อ้าว น้องภูมิใช่ไหม"
เสียงทักดังขึ้น ภูมิบุญเงยหน้าตามเสียงนั้น พลันก็หน้าถอดสีเพราะคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคือคนที่กระชากหัวใจเขาให้หลุกลอยไปในวันก่อน ไม่ได้อยากจะจำใบหน้านี้ แต่มันติดตายากจะลืม
"แหม กินเด็กเหรอจ๊ะ ถึงว่าดูไม่เสียใจเลยที่แทนเขาทิ้ง"
พีทยืนเด่นอยู่ไม่สนใจใครจีบปากจีบคอพูดออกมา
"เห่าไรวะ เดี๋ยวก็โดนดีหรอกมึง"
บาสโพล่งขึ้น สายตาจะเอาเรื่อง
"บาส อย่าเสียมารยาท"
"หัดอบรมคนของน้องหน่อยนะ อย่าก้าวร้าวให้มันมากนัก ที่มาทักไม่ใช่อะไรหรอกนะ เห็นแทนเขาบอกว่าไปบอกเลิกวันก่อน แต่แทนบอกว่าเหมือนน้องจะยังดูมีเยื่อใยอยู่ ตัดใจซะนะภูมิ ยังไงๆน้องก็สู้พี่ไม่ได้หรอก"
ภูมิบุญเม้มปากแน่น บาสอ้าปากจะด่าทำท่าจะลุกขึ้นแต่ภูมิบุญจับมือเอาไว้
"แต่พี่ขอเตือนนะว่าตัดให้ขาดแล้วขาดเลยนะ อย่ามาวอแว พี่ไม่ยอมแน่ๆ"
"ฮึ ทำไมถึงคิดว่าผมยังมีเยื่อใยอยู่ล่ะครับ จริงครับผมเคยรักพี่แทน แต่คุณไม่เข้าใจเหรอครับ คำว่าเคยน่ะ มันคืออดีต อยากได้ก็เอาไปสิครับ คนโลเลพรรค์นั้นน่ะ"
"แหม ทำเป็นพูดดีนะจ๊ะน้องภูมิ ทำไมสีหน้าวันนั้นกับวันนี้เปลี่ยนไม่เหมือนกันเลย หรือว่าเราเองก็ไม่ได้รักแทนอยู่แล้ว"
ทุกคำพูดแทงใจแต่ไม่อยากจะต่อกรกับเขาเลย ไม่อยากจะเสวนาด้วยแม้แต่คำเดียว
"แล้วคุณจะมาพูดทำไมล่ะครับ จบไปแล้วนี่ ผมไม่ติดใจอะไร ไหนๆคุณก็ได้เขาไปนี่ครับ ยังไม่พอใจเหรอ อ้อ แต่อยากเตือนคุณไว้หน่อยนะครับ คำว่ารักจากปากของเขาน่ะมันคงเชื่อไม่ได้หรอกนะ และก็เชิญกินของเก่าของผมให้อร่อย เพราะผมไม่เสียดายหรอกครับ คนใหม่ของผมดีกว่าทุกอย่าง"
"หยาบคาย พูดมาได้ยังไง อ้อนี่สินะที่แทนเขาบอกว่าเราเป็นแค่ลุกคนใช้ในบ้าน กริยามารยาทท่าจะจริงอย่างที่แทนบอก"
เม้มปากแน่นสายตามองดุจเพลิงที่หมายจะเผาคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าให้มอดไหม้ไป
"เฮ้ยมึง เกินไปป่ะวะ"
"หุบปากนะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่แกไม่เกี่ยว"
"อย่าบาส อย่าไปแลกกับเขา เพิ่งจะรู้เหมือนกันนะว่าคนที่ไปเรียนจบมาจากเมืองนอกเมืองนา จะมีปัญญาแค่จ่ายค่าเรียนพอให้จบๆไป แต่ไม่มีปัญญาหาผัวเป็นตัวตน"
"แก"
ถลึงตาใส่ภูมิบุญทำเป็นไม่สนใจ
"ขอตัวได้ไหมครับ เรากำลังสนทนากันระหว่างคนในครอบครัว ไปให้พ้นๆที"
"ปากดีไปเถอะ ถ้าเก่งนักคงไม่เสียคนรักไปแบบนี้หรอก อย่างน้อยชั้นก็เอาผัวแกมากกได้"
"เอาไปสิครับ ชอบของเหลือเดนก็เชิญ อ้อพี่แทนน่ะคิดว่าลีลาก็งั้นๆล่ะครับ คงเหมาะกับคุณสินะ"
"เชี่ยนี่"
บาสสั่งนมเย็นไป ส่วนภูมิบุญสั่งโกโก้ร้อนเพิ่งจะวางลงไม่ทันไรพีทก็มาทัก มือเขาฉวยแก้วน้ำของบาสสาดใส่หน้าภูมิบุญทันที
"ไอ้เชี่ย"
บาสร้องขึ้นตกใจผงะออกปรี่จะลุกขึ้น พนักงานในร้านรวมทั้งลุกค้าก็ส่งเสียงอื้ออึงอยู่
"อ๊ายย" พีทร้องออกมา
พอสาดน้ำนมเย็นใส่หน้าภูมิบุญไม่ทันถึงหนึ่งวินาที แก้วโกโก้ร้อนในมือก็สาดกลับไปใส่กลางตัวพอดี นับว่ายังมีความปรานีจากภูมิบุญที่ไม่สาดไปใส่หน้าของเขา
"โอ๊ยย ร้อน"
"จำไว้ อย่าคิดว่าตัวเองแน่คนเดียว สาดมายังไงจำเอาไว้แกจะเจอกลับคืนไปยิ่งกว่า"
ตัวตนที่เก็บบีบกดเอาไว้นานแสนนานเผยออกมาอีกครั้ง ตัวตนที่เกือบจะลืมไปว่าเขาเคยเป็นคนแบบนี้ สีหน้าที่แสยะยิ้มยืนเด่นอยู่ไม่ได้เกรงกลัวใคร สีหน้ารอยยิ้มที่พร้อมจะเหยียบย่ำศัตรูได้ทุกเมื่อเผยออกมาอีกครา
"ไปบาส"
"กรี๊ดด ช่วยด้วย ช่วยชั้นด้วย"
พีทนอนเกือกกลิ้งอยู่ที่พื้น เพราะแสบร้อนของน้ำโกโก้ที่ไอควันขึ้นฉุยกลางอกเริ่มแดง พนักงานวิ่งกรูกันเข้ามา
"จับมัน มันทำร้ายชั้น"
"เอาสิ มาจับเลย ใครกันที่ทำกันก่อน ทุกคนในที่นี้เป็นพยานได้ มาเลยผมจะเอาคืนให้สาสม ถ้าอยากจะแจ้งความนี่นามบัตรผมนัดมาได้ทุกเวลา"
หันขวับมาสายตาเกี้ยวกราดใส่ มือควักนามบัตรออกมายื่นให้พนักงานที่ชะงักกันทุกคนเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่จะไม่มีใครเห็น และทุกคำพูดของพีทที่ตะโกนแหกปากออกมาต่างจากภูมิบุญที่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เพราะรู้ดีว่าถ้าพูดเสียงดังไปย่อมมีแต่เสียกับเสีย คนที่ได้เห็นเหตุการณ์ส่วนใหญ่ต่างลังเล ภูมิบุญกับบาสเดินออกไปจากร้านแล้ว
"แจ่มว่ะพี่ ฮ่าๆ สมน้ำหน้า แวะไปล้างก่อนไหมอ่ะ"
บาสหัวเราะขึ้น เป็นเสียงที่เรียกสติคืนกลับมาให้ภูมิบุญ
"มันไม่ดีหรอกนะบาส พี่ไม่อยากให้เราจำอะไรที่ไม่ดีแบบนี้นะ"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียดก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ มีบาสเดินตามไป พอโตโต้มารับก็โวยวายใหญ่จะไม่ยอมท่าเดียว แต่ภูมิบุญขอร้องไว้จึงยอมสงบลง ส่วนพีทไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แต่ภูมิบุญคิดเอาไว้อยู่ก่อนแล้วจึงโทรบอกกายให้ช่วยเป็นธุระให้ กายเองก็จัดการให้โดยโทรไปบอกเพื่อนอาศัยบารมีทำเรื่องให้หายไป อำนาจมีอยู่จริง ถ้าใช้มันไม่ถูกมันก็ทำร้ายคนอื่น แต่สำหรับคนอย่างพีทเขาคงอยากจะลองเล่นกับคนอย่างภูมิบุญ เพราะเขาเองก็คิดว่าตัวแน่ไม่เคยแพ้ใคร ถ้าอย่างนั้นเรามาลองกันสักตั้งไหมล่ะ ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมากับความคิดที่โลดแล่นอยู่ในหัว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น