อันน้ำในบึงที่พัดกระเพื่อมต้องลมเกลียวคลื่นพัดถาโถมซัดฝั่งแลดูน่ากลัว ดูดุร้ายไม่กล้าเข้าใกล้ แต่หากน้ำในบึงนั้นนิ่งแน่ดังแก้วใสไม่ไหวติง สะท้อนเงาของทุกอย่างที่สาดกระทบ น้ำนิ่งดูเยือกเย็นขรึมไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้น้ำนิ่งนั้น ถามว่าถ้าให้เลือกลงไปในบึงเราจะเลือกที่จะฝ่าเกลียวคลื่นที่ซัดถาโถมอย่างบ้าคลั่งไปหรือชั่งใจยอมแหวกน้ำที่นิ่งสนิทให้เป็นคลื่นด้วยตัวเรา แล้วทุกย่างก้าวมันก็สะท้อนเงาของเราออกมา
พีทเองโกรธแค้นฝังใจอยู่มากความร้อนของโกโก้ที่สาดมาเต็มกลางอกไม่แสบร้อนเท่าหัวใจที่โดนลูบคม แผ่นอกแดงเป็นรอยเด่นชัด
"เห็นไหมแทน แฟนเก่าแทนน่ะ สถุลไร้รุนชาติมากนะ แค่พีทไปทักทายด้วย โกรธจนไม่ลืมหูลืมตา สาดโกโก้ร้อนใส่เค้า ไม่ยอมนะแทนทำแบบนี้ได้ยังไง ต่ำทรามมาก"
ร้องไห้ใส่จริตออกมา เปิดอกให้แทนทวีดู รายนั้นตกใจหน้าซีดไป
"ภูมิ ทำไมใจร้ายแบบนี้"
ภาพด้านเดียวที่เห็น ความด้านเดียวที่ฟัง เขาตัดสินใจกล่าวหาแล้วว่าภูมิบุญเป็นคนผิด
"เห็นไหมแทน คนแบบนี้น่ะเหรอที่แทนเฝ้ารักเฝ้าบูชา เขามีอะไรดี จิตใจชั่วร้าย พีทเจ็บนะแทน พีทไม่ยอมนะ"
ออดอ้อนออเซาะ แทนทวีเองดึงตัวคนรักใหม่ไปกอดแผ่วเบาลูบปลอบประโลมอยู่ พีทเองก็ซุกหน้าลงกับบ่าร้องไห้ออกมา พลันสายตาก็ฉายออกมา สายตาที่เหมือนในละครของตัวร้าย
"อยากลองดีกับชั้นเหรอภูมิ คนอย่างพีทไม่มีทางให้ใครมาลูบคมง่ายๆ แล้วแกจะได้เห็นดีกัน"
แสยะยิ้มออกมาแม้ร่างจะเจ็บแต่ใจไม่ยอมแพ้
"ภูมิครับ นี่พี่ทันนะ ว่างคุยไหม"
ภูมิบุญพอเห็นหน้าจอโทรศัพท์ก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ เพราะโตโต้เองก็นั่งอยู่ในห้องทำงานด้วยสายตาเหลือบมามองแล้ว
"ครับพี่ทัน คุยได้ครับ"
"ภูมิ เรื่องไอ้แทนน่ะ ภูมิระแคะระคายอะไรไหม"
พอได้ยินก็กระตุกใจ เม้มปากแน่น โตโต้เองก็ปราดสายตามามอง
"มันจบแล้วครับเรื่องระหว่างพี่แทน"
"ฮึ ว่าแล้วเชียว พี่เห็นไอ้แทนมันมากับเด็กใหม่ที่ผับเมื่อสองวันที่แล้ว"
"ครับ อย่าพูดถึงเขาเลยครับพี่ทัน พี่ทันสบายดีไหมครับ"
"ภูมิ พี่เสียใจด้วยนะ พี่เข้าใจความรู้สึกของเรานะ"
"ขอบคุณครับพี่ทัน ภูมิไม่เป็นไรครับ"
"เออ ภูมิรู้ไหมแฟนใหม่มันมาสีพี่ด้วยนะ ดูสิมันไปคว้าอีแรดที่ไหนมาทำเมียก็ไม่รู้"
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ใจเต้นระรัวอยากรู้ขึ้นมาทันที
"หือ จริงเหรอครับ"
"จริงสิภูมิ"
ทันเล่าเรื่องในผับคืนวันนั้นให้ภูมิบุญฟัง ได้แต่พยักหน้ารับรู้ แววตาฉายออกมาพลันก็แสยะยิ้มออกมาเช่นกัน
"หาได้ดีแค่นี้เองเหรอพี่แทน"
ครางอกมาก่อนจะกดวางสาย
"มีอะไรครับภูมิ ใคร"
เสียงขรึมเขียวถามขึ้น
"อ้อ พี่ทันน่ะครับ รุ่นพี่ที่มหาฯลัย เขาโทรมาบอกเรื่องพี่แทน"
"หือ ทำไม มันยังมีเรื่องอะไรมาให้เรารกใจอีก"
"เปล่าหรอกครับพี่ คือเขาไปเจอพี่แทนในผับกับแฟนใหม่เค้า ไม่มีอะไรครับ"
"สันดานมันมักง่าย อย่าไปใส่ใจเลยภูมิ อย่าพูดถึงมันอีกพี่หงุดหงิด"
ทำท่าฟึดฟัดออกมา ภูมิบุญเองก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้ง แต่จ้องมองอยู่ เป็นเบอร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หรือว่าลูกค้านะ เพราะปกติให้เบอร์ใครไปจะบันทึกชื่อไว้หมด
"สวัสดีครับ"
"ฮัลโล น้องภูมิใช่ไหมครับ"
"เอ่อ ครับ จากไหนนะครับ"
น้ำเสียงแปร่งๆประหลาดไม่เคยได้ยินมาก่อน
"แบบไหนนะครับน้องภูมิ"
คำถามหรือนี่มันเป็นประโยคชนิดไหนกัน ภูมิบุญอึ้งงงอยู่
"ครับ คืออะไรครับ"
"อะไรกัน น้องภูมิน่ะเป็นแบบไหนครับ"
"เอ่อ ขอโทษนะครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีผมขออนุญาติวางสายนะครับ"
กดวางสายไปใจเต้นระทึก นี่มันอะไรกัน คนๆนี้เป็นใครรู้จักชื่อของเขาได้ยังไงกัน ยังไม่ทันทีใจจะหายเต้น โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง เป็นเบอร์ใหม่เพราะสายตาไม่คุ้นกับเบอร์ที่โชว์ ไม่ใช่เบอร์เมื่อครู่ด้วย ภูมิบุญลังเลก่อนจะกดรับสาย
"ครับ"
"น้องภูมิใช่ไหมครับ"
"ครับ ไม่ทราบว่าจากไหนนะครับ"
"มาหาพี่ตอนนี้ได้ไหม พี่อยู่อ่อนนุชสี่สิบหก"
อึ้งไปกันใหญ่ นี่มันอะไรกัน
"เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ มีธุระอะไรกับผมครับ"
"อ้าว ที่เราลงไว้ในเวบในครับ ขายสามร้อยจริงเหรอครับ รูปเราน่ารักดีนะครับ พี่ชอบ เดี๋ยวพี่ให้ห้าร้อย"
กดสายทิ้งทันทีหน้าถอดสี นี่มันอะไรกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น
"มีอะไรภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
พอเห็นสีหน้าของภูมิบุญเหมือนเพิ่งเจอผีหลอกมา โตโต้ก็ลุกจากที่เดินปรี่เข้ามาหา
"พี่ ใครไม่รู้โทรมา เขาบอกว่าภูมิขายตัว"
"หา บ้าเหรอ ใครกัน"
โตโต้ฉวยโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเบอร์ล่าสุดทันที
"เมื่อกี๊ว่าอะไรนะครับ"
"อ้อ ตกลงเปลี่ยนใจจะมาแล้วเหรอครับ พี่ให้ห้าร้อยเลยนะ"
"เอ่อ เข้าใจผิดแล้วมั้งครับ นี่ไม่ใช่เบอร์ของคนที่ทำเรื่องแบบนั้นนะครับ"
"อ้าว ก็เห็นโพสต์ไว้ในเน็ท โทษทีนะครับ"
"เดี๋ยว"
โตโต้เสียงขรึมห้วนแต่นิ่งอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน
"เขาโพสต์ว่ายังไงนะครับ เวบไหน"
เขาชะงักที่จะพูดแต่ก็บอกออกมา โตโต้เม้มปากแน่นสายตาดังพยาเสือโคร่งที่เห็นเหยื่อ ส่วนภูมิบุญเองนั่งนิ่งงงอยู่ใจเต้นสั่นไหวพยายามเรียบเรียงเรื่องราว
"พลอยตามคุณหินให้หน่อยสิ"
โตโต้กดโทรศัพท์ไปหาพลอย สักพักหินก็เดินเข้ามาในห้อง
"ครับคุณโตโต้"
หินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพลอย สีหน้าดูตื่นๆ แวบหนึ่งปราดตามองมายังภูมิบุญ
"คุณเคยเข้าเวบนี้ไหม"
ภูมิบุญยื่นกระดาษที่จดเอาไว้ในมือให้หินดู พอเห็นก็หน้าถอดสี
"เอ่อ เรื่องน้องภูมิใช่ไหมครับ"
"หือ คุณรู้เรื่องเหรอ"
"ปะ เปล่าครับ คือผมเห็นเมื่อไม่กี่นาทีนี้เองครับเพื่อนโทรมาบอก ว่าคนในรูปหน้าเหมือนน้องภูมิ คือเพื่อนผมเขาเคยไปช่วยงานที่เขาค้อน่ะครับเคยเห็นน้องภูมิ ผมว่าจะเข้ามาถามเหมือนกัน"
"ใครทำเรื่องแบบนี้ คุณพอจะสืบได้ไหม"
"เอ่อ"
โตโต้ทำเสียงดุเข้ม สายตาไม่ยอมวางจากใบหน้าของหิน พลอยเองก็ตกใจเดินเข้ามาหาภูมิบุญที่นั่งนิ่งอยู่
"ถ้าให้เดาไม่ผิด น่าจะเป็นคนที่เคยสนิทกับน้องภูมินะครับ เพราะลงภาพ ลงเบอร์ไว้ คนนอกไม่น่าจะมีใครรู้"
"หึ ไอ้ชาติชั่วนั่นสินะ เดี๋ยวจะไปเอาเลือดหัวมันออก"
โตโต้ลุกจากที่หุนหันจะเดินออกไปจากออฟฟิศ ภูมิบุญรีบลุกขึ้น
"พี่โต้ อย่าครับ"
"ทำไมล่ะภูมิ แบบนี้มันเกินไปแล้วนะ เลิกกันก็เลิกไปแล้ว นี่มันทำแบบนี้เลยเหรอ มันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"
โตโต้หันมาเกรี้ยวกราดใส่ ภูมิบุญเม้มปากแน่น หินกับพลอยหน้าซีดสลดลง ต่างมองทั้งคู่อย่างไม่เข้าใจ
"ภูมิเกิดอะไรขึ้น"
พลอยถามออกมาเสียงสั่นๆเพราะเกรงโตโต้ ภูมิบุญสูดหายใจเข้าปอดแล้วเล่าให้หินกับพลอยฟัง
"เลวที่สุด ชั่ว ไปเลยค่ะบอส พลอยไปด้วยขอตบให้เลือดมันสาดหน่อยเถอะ ไอ้ชาติชั่ว ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"นั่นสิครับ ทำเหมือนคนเกลียดกันเหมือนไม่เคยรักกันเลย แรงมากนะครับถ้าทำแบบนี้"
หินเสริมโตโต้เองยิ่งเหมือนโดนไฟลน แต่ภูมิบุญจับมือไว้ใช้สายตาวิงวอน ทำเหมือนคนเกลียดกันหรือ คำพูดของหินสะท้อนความคิดของภูมิบุญ "เล่นแบบนี้เลยเหรอ" คิดอยู่ในใจแล้วเม้มปากแน่น
"เรายังไม่รู้ว่า ใครทำ อย่าเพิ่งใจร้อนเลยครับพี่โต้ ใจเย็นๆก่อน ถ้าหากเราไปว่าเขา แล้วเขาไม่ได้ทำล่ะครับ มันไม่ดีหรอก ของแบบนี้จับมือใครดมไม่ได้หรอก"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงเรียบ พลอยถึงกับอ้าปาก
"ภูมิ แล้วใครจะมีรูปของภูมิ มีเรากับก้องแล้วก็ไอ้ควายนั่นคนเดียวนะ เรารู้ว่าภูมิไม่ค่อยถ่ายรูป ไหนคะพี่หิน เวบไหนคะ พลอยขอดูรูปหน่อย"
พลอยแจงเหตุผลออกมา มองไปหาหินรายนั้นหันไปมองหน้าโตโต้ พอโตโต้พยักหน้าจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานของโตโต้เปิดเวบที่ว่าขึ้นมา
"ตายแล้ว น่าเกลียด รับ ออกสาว ขาย สามร้อย ร้อนเงิน"
พลอยร้องออกมาภูมิบุญแม้จะเจ็บแปลบแสบใจอยู่แต่ก็ไม่พูดอะไรนิ่งเม้มปากอยู่
"นี่มันเบอร์ภูมินี่ แล้วนี่ ภูมินี่มันรูปที่เคยไปหัวหินนี่ ที่ภูมิไปกับมัน"
"สัตว์ เลวชาติ"
โตโต้ทุบโต๊ะเสียงดังโครมใหญ่ ทั้งหินและพลอยสะดุ้งพร้อมกัน
"คุณหินพอจะทำอะไรกับเวบนี้ได้ไหมครับ"
ภูมิบุญเอ่ยออกมา น้ำเสียงเรียบเหลือเกิน
"เอ่อ พี่พอจะมีเพื่อนเป็นเวบมาสเตอร์อยู่เดี๋ยวจัดการให้ครับ"
"ลบให้ภูมิที ภูมิอาย"
น้ำเสียงตอนนี้สะท้อนใจของโตโต้ยิ่งนัก มันหดหู่เหมือนยอมจำนนต่อชะตากรรม
"ภูมิ พี่ไม่ยอมนะ พี่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"พี่โต้ครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ภูมิโอเค อย่าใส่ใจเลย เลิกแล้วต่อกันเถอะ"
"ภูมิ"
"ไปทำงานต่อเถอะพลอย คุณหินขอบคุณมากนะครับ"
ภูมิบุญเอ่ยออกมาสายตาหลุบต่ำลง พลันโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีก ภูมิบุญมองอยู่ไม่ไหวติง โตโต้ฉวยโทรศัพท์มากดรับ
"ครับ"
"น้องภูมิใช่ไหมครับ ตอนนี้มาหาพี่ได้ไหมที่"
"ภูมิไม่ว่างมีแต่ผัวของภูมิกับลุกปืนน่ะ มึงจะเอาไหม ไอ้เชี่ย"
โตโต้สบถออกไป เขากดสายทิ้งทันที ภูมิบุญมองหน้าโตโต้ พลอยกับหินเองก็มองแต่ทั้งสองก้มหน้าลงแล้วรีบเดินออกไปจากห้องพร้อมรอยอมยิ้ม ส่วนภูมิบุญได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่พบเจอ
"โทรศัพท์ภูมิเอามาไว้กับพี่นะ"
โตโต้พูดขึ้นแล้วกำโทรศัพท์ไว้ในมือ
"พรุ่งนี้พี่จะหาเบอร์ใหม่มาเปลี่ยนให้"
ได้แต่นิ่งไม่ยอมพูด ในใจก็ครุ่นคิดอยู่
"เล่นแบบนี้เลยเหรอ ได้ ฉันเจ็บแค่นี้ไม่เป็นไร คอยตั้งรับให้ดีก็แล้วกัน อย่าหาว่าฉันใจร้าย"
เม้มปากแน่นแล้วยกริมฝีปากสูงขึ้น
"แทน พีทยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ของพีทแบตหมดขี้เกียจชาร์จ"
ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วโมงในคอนดูหรูใจกลางเมือง
"อืม บนโต๊ะน่ะ"
"แทนไม่ออกไปหาพ่อเหรอ ไหนบอกจะนัดคุยกันเรื่องงาน"
"เดี๋ยวไป พีทบอกจะไปหาแม่ไม่ใช่เหรอ"
"รอออกไปพร้อมแทนนั่นล่ะ แทนไปอาบน้ำสิ"
แทนทวีลุกจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำไป ส่วนพีทกดโทรศัพท์หาเพื่อน แต่ในใจก็แวบคิดอะไรขึ้นมาได้
"เก่งนักใช่ไหมไอ้ภูมิ ลองไม้แรกไปหน่อยเป็นไร"
สายตาที่ฉายออกมาเกลียดชังเหมือนทำเวรทำกรรมกันมาแต่ชาติปางไหน คนที่จิตใจชั่วร้าย ย่อมคิดในสิ่งชั่วร้ายเสมอไม่ใช่เรื่องแปลก เรื่องที่คนธรรมดาสามัญคิดไม่ถึง แต่คนพวกนี้มันคือพื้นฐานของจิตใจ ความร่ำรวยเอย การศึกษาที่อวดอ้างว่าสูงส่งเอยมันไม่ได้เกลาจิตใจเลยแม้แต่น้อย คิดแค่ว่าจะทำให้เจ็บ ให้แสบสาสมกับที่ตนได้รับ คิดเพียงเท่านี้จริงๆ คนรอบข้างหรือคนที่เขามาดหมายปองร้ายจะเป็นอย่างไรก็ช่างหัวมัน สาแก่ใจ
"พี่ทันครับ ภูมินะครับ พี่ทันว่างไหม"
พอเดินมาเข้าห้องน้ำก็กดโทรศัพท์ไปหาทัน สายตาฉายแววยากจะเดาออกมา
"ครับภูมิ พี่ว่างเสมอล่ะสำหรับภูมิ"
"ขอบคุณครับพี่ทัน ตอนเย็นนี้ว่างไหมครับ ภูมิอยากเจอ"
"ได้สิครับน้องภูมิ พี่ไม่ได้ไปไหนว่างครับ"
พอวางสายจากทันก็เดินกลับเข้าไปบอกโตโต้
"พี่โต้ครับตอนเย็นภูมิขอไปเจจอพี่ทันได้ไหมครับ มีเรื่องจะขอให้เขาช่วย"
"หือ ที่ไหนกี่โมง"
ถามเสียงเครียดขรึมขึ้นมาทันที
"พี่เขาจะมาเจอที่ซีคอนฯครับ"
"ได้แต่พี่ไปด้วย"
"เอ่อ"
"ถ้าไม่ให้ไปก็ไม่ได้"
โตโต้พูดออกมาทำเป็นไม่สนใจก้มหน้าดูเอกสารบนโต๊ะก่อน ภูมิบุญถอนหายใจออกมาแล้วกดโทรศัพท์ไปบอกทันอีกที
"ได้ครับภูมิ ไม่มีปัญหา แล้วไอ้โตโต้นี่มันอะไรของมัน อย่าบอกนะว่ามันชอบภูมิ"
"ไม่หรอกครับพี่ เขาเป็นเจ้านาย ปกติก็กลับบ้านด้วยกัน ตกลงเจอกันนะครับ"
ภูมิบุญไม่อยากจะพูดไปให้มากความรีบตัดบทวางสายทันที พอเลิกงานก็ออกไปหาทันตามนัด ภูมิบุญขอร้องให้โตโต้อยู่ห่างๆไม่อยากให้เรื่องมันแตกก่อนเพราะอยากจะคุยธุระส่วนตัวจริงๆ ตอนแรกโตโต้ไม่ยอมแต่ภูมิบุญต้องอ้อนถึงยอมใจอ่อน แต่เขาก็เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
"พี่ทันบอกว่าแฟนใหม่พี่แทนเขาเข้ามาจีบพี่ทันใช่ไหมครับ"
ภูมิบุญเข้าเรื่องทันทีไม่อ้อมค้อม
"ภูมิยังเสียใจอยู่เหรอ"
"เปล่าหรอกครับพี่ คือ"
ภูมิบุญตัดสินใจเล่าให้ทันฟังแม้ไม่หมด แต่งเติมใส่สีตีไข่ลงไปบ้างแต่มันก็มาจากพื้นฐานความเป็นจริง รวมถึงเรื่องเมื่อเช้า
"เลว สุดๆ มันทำแบบนี้ได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ พี่ดีใจจังที่เลิกคบกับมันไม่น่าเสียใจเลยที่มันบอกเลิกคบตอนนั้น เพื่อนเลวๆแบบนี้อย่ามารู้จักกันดีกว่า"
ทันแสดงสีหน้าสีตาเกรี้ยวกราดออกมาไม่แพ้ใครๆที่ได้ยินเรื่องนี้
"อย่าหาว่าภูมิใจร้ายหรือหลอกใช้พี่ทันเลยนะครับ แต่ภูมิแค่อยากจะให้พี่แทนเขารู้ว่า เขาเลือกคนผิด"
สายตาอ้อนวอนออกมา ทันมองหน้าภูมิบุญชั่งใจคิดอยู่
"พี่ เข้าใจเรานะภูมิ เอาเถอะพี่เต็มใจช่วย มันสมควรได้รับผลกรรมแบบนี้ล่ะ อะไรควายที่สุด มีเพชรอยู่ในมือไม่เอา เอากรวดเอาทราย ไอ้โง่เอ้ย"
ทันสบถออกมานับครั้งไม่ถ้วนก่อนจะแยกย้ายกันไป โตโต้รีบปรี่เข้ามามองอยู่ตลอดเวลาไม่วางตา
"เราคุยอะไรกับมัน"
"ธุระนิดหน่อยครับ กลับเถอะครับพี่โต้ภูมิเหนื่อยแล้ว"
"ภูมิ อย่าไปคุยกับใครมั่วซั่วนะ พี่ไม่ไว้ใจ สายตาไอ้นั่นเหมือนมันจะจีบเราเลยนะ"
แสดงความในใจออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"จะจีบก็ไม่แปลกนี่ครับ เพราะภูมิโสด"
"ใครบอกโสด ลืมไปเหรอภูมิว่าพี่เป็นใคร"
เสียงทุ้มหวานขึ้นมาทันที สายตาฉ่ำเยิ้ม ภูมิบุญรู้สึกหวั่นไหวแต่ก็พยายามไม่ดึงเขาหรือใครเข้ามาในใจอีก พอที
"เป็นเจ้านายไงครับ กลับเถอะ"
ตัดบทไปเสียแล้วเดินนำหน้าโตโต้ไป
"พี่เป็นคนที่รักภูมินะ รักมาก รักมานานแล้ว ที่พี่เสียใจอยู่จนถึงตอนนี้คือ ทำไมพี่ไม่ยอมบอกความในใจกับเราตั้งแต่ตอนที่รู้สึกรัก"
พูดออกมาเสียงดัง ภูมิบุญหยุดกึกลง ใจสั่นหวั่นไหวลอยไปไกล เม้มปากแน่น แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา ในใจมันหวั่นอย่างประหลาด รู้สึกแปลกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแม้แต่กับทัน
"ครับพี่แทน"
พอจะนอนโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง แต่เป็นเบอร์ของที่เคยทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เขาโทรเข้ามาหา คนที่เคยรอเบอร์นี้ทุกวัน รอให้เขาโทรเข้ามาแค่เพียงได้ยินเสียงลมหายใจ แค่ได้รู้ความเป้นไปในแต่ละวัน เบอร์ที่เคยทำให้เป็นสุขใจนอนหลับฝันหวาน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ มันเป็นเบอร์ที่เหมือนเจ้าหนี้ตามทวงหนี้อยู่ ภูมิบุญลังเลใจอยู่นานก่อนจะกดรับสาย
"ว่าไงจ๊ะ น้องภูมิ ขายได้กี่ไม้แล้วล่ะ"
เม้มปากแน่นทันทีเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาหา
"น่ารักอย่างน้องภูมิถูกไปไหมจ๊ะ แต่เอ๊ะพี่ว่าน่าจะสมน้ำสมเนื้อแล้วเนอะ กับคนไร้สกุลรุนชาติอย่างน้องภูมิน่ะ"
"เห่า อะไรอยู่ครับ เราเคยรู้จักกันเหรอ อ้ออีกอย่างทำบ่อยเหรอครับขายตามเน็ทเนี่ย สิ้นคิดจริงๆ เรียนก็สูง อ้อหรือว่าที่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนานี่เป็นเงินจากการทำแบบนี้เหรอครับ ตายจริงถ้าครั้งละสามร้อยสี่ร้อย กี่ครั้งล่ะครับถึงจะพอค่าเครื่องบิน"
"อีสัตว์"
"อ้อ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะหวั่นไหวนะครับ ตั้งรับให้ดี ลิ้นน่ะอย่าแลบออกมายาวนักสิครับ ตายจริงสองแฉกด้วยหางแดงอีกตะหาก"
กดวางสายทิ้งไปทันที ภูมิบุญปิดเครื่อง ไม่ได้อยากจะหนีแต่ไม่อยากเสวนากับคนที่ดึงให้จิตใจต่ำทรามลง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วลุกขึ้นสวดมนต์
"ภูมิพยายามแล้วนะยาย ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นแล้ว อโหสิกรรมให้แล้ว ถ้านี่มันจะเป็นการแสดงผลกรรมให้เขาเห็นว่าไม่ควรทำ ก็อภัยให้ภูมิด้วยเถิด"
ก้มลงกราบแล้วสวดมนต์นั่งสมาธิอยู่นานกว่าจิตใจจะคลายกังวล แล้วจึงล้มตัวลงนอน
"แทน อะไรอ่ะลิ้นสองแฉก หางแดงอ่ะ"
หันไปถามแทนทวีที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
"เหี๊ยไง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น