ด้วยอารมณ์ที่ไม่พึงใจ หงุดหงิด รู้สึกโกรธที่ได้ยินแทนทวีตอบคำถามออกมา
"เลว ปากดีนักนะมึง กล้าด่ากูว่าเหี้ยเหรอ"
บ่นอยู่คนเดียวในห้องน้ำกำลังอาบน้ำจะออกไปข้างนอก พาลโกรธแทนทวีไปด้วย
"จะไปไหนพีท"
"เบื่อ ไปหาเหล้ากิน"
"อีกละ ไหนบอกเจ็บหน้าอกไม่ใช่เหรอ"
"โอ๊ย แทน เจ็บหน้าอกนะไม่เกี่ยวกับกินเหล้า เซ็งเข้าใจไหม"
เดินฟึดฟัดออกจากห้องไป แทนทวีได้แต่นั่งนิ่งไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ปกติตอนอยู่ที่โน่นพีทจะเป็นคนน่ารักไม่เกรี้ยวกราดแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
สถานที่เดิมในยามค่ำคืนเสียงเพลงที่กระหึ่มอยู่ดังแว่วออกมาถึงภายนอก พีทนัดเพื่อนเอาไว้ เพื่อนขาเที่ยวไม่มีเกี่ยงกับคำเชิญชวนไม่ว่าเมื่อไหร่
"นี่แก วันนั้นน่ะชั้นไปสอยเด็กแถววังมาล่ะแก แจ่มมาก"
"อะไรของแกวัง"
พีททำหน้าเซ็งอยู่ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เพื่อนพูดมากนัก
"แหมก็เด็กแถววังสราญไงแก ถูกๆ"
"ต่ำเชียว"
"อ้าวแก อยู่สูงจนชินไงกินอะไรต่ำๆบ้างเพิ่มรสชาติให้ชีวิต"
"เชิญกินไปคนเดียวเถอะ อย่างชั้นต้องระดับเดียวกันเท่านั้น"
พีทเชิดหน้าลอยคออยู่
"จ้าแม่คนสวย เริ่ดนะหล่อนน่ะ"
พีทคอยสอดส่องสายตาหาคนที่เขาอยากเจอ จุดประสงค์ของการมาผับในคืนนี้ไม่ใช่แค่เซ็งอย่างเดียว แต่เขาอยากเจอหน้าคนๆนั้นอีกครั้ง ทันเองแวะมาที่นี่หลังจากที่คุยกับภูมิบุญแล้ว เพราะคิดว่าคนที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกน่าจะอดใจไม่ได้ที่จะออกตระเวนเที่ยว และเขาก็คิดถูก เขามองเห็นพีทตั้งแต่เดินเข้ามาในผับ ทันเดินหลบมุมก่อนรอให้สบโอกาสจึงเผยตัวออกมา ทำท่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
"แก ชั้นไปห้องน้ำก่อนนะ"
เป็นประโยคบอกเล่าไม่ต้องการคำตอบหรือคำถามใดๆ น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ไม่ได้สนใจฟังคำตอบจากเพื่อนเพราะเขาเดินไปแล้ว เพื่อนๆเองก็ไม่ได้ใส่ใจ พีทเล็งเห็นเป้าหมายแล้ว เขาปรี่ตรงไปหาทันทันที
"คุณ มาด้วยเหรอครับ แหมโชคดีจัง"
ร้องทักออกไปแข่งกับเสียงเพลง ทันทำหน้าไม่สนใจปราดตามองแค่วินาทีเดียว
"คุณคุยกับผมเหรอ"
"คุณนั่นล่ะ อะไรกันจำผมไม่ได้เหรอ วันนั้นไง"
"จำไม่ได้หรอกคุณ วันๆเจอคนล้านแปด ว่าไง มีอะไร"
ตอบเสียงห้วนใส่ พีทชะงักไปแต่ก็ฝืนยิ้มสู้
"ก็เคยคุยกันนี่ ก็เลยเข้ามาทัก คุณมากับใครอ่ะ"
"ทำไมครับ"
"แหม คุณก็ถามดูไง"
"เท่าที่เห็น ไปเยี่ยวก่อนนะ"
"ไปด้วย ผมปวดพอดี"
ทันยกริมฝีปากขึ้นเป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ ท่าจะไม่ยากแล้วล่ะภูมิ
"ยืนห่างโถจังอ่ะคุณ"
ยื่นหน้าไปดูไม่ได้อายใคร
"ทำไม ก็มันใหญ่อ่ะ"
"จริงเหรอ ไม่เห็นไม่เชื่อหรอก"
ทันฉายแววตาออกเหมือนเสือออกล่าเหยื่อ
"อยากลองไหมล่ะ"
"แหมคุณก็ อยากสิ"
เหมือนจะอายแต่ไม่อาย ยิ่งเขารุกไล่เท่าไหร่ ยิ่งโดนใจของพีทมากเท่านั้น ทันรีบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วหลบมุมเข้ามุมอับ พีทเองก็เดินตามอย่างกระชั้นชิด ทันพอเห็นพีทเดินตามมาก็ดึงแขนเข้ามาหา
"อุ๊ย"
ทำจริตออกมาแต่เบียดกายเข้าหา
"ก้นใหญ่ดีนี่ น่าจะแน่นนะ"
ทันเองไม่ได้สนใจหรือพิศวาสอะไรมากนัก แต่อยากจะทำให้ลุล่วงตามแผนเท่านั้น
"อยากลองไหมล่ะ รับลองคุณจะติดใจ"
ท้าทายออกมาทั้งคำพูดและสายตา พีทเองไม่ได้หวั่นอะไรเลยล้วงลงต่ำไปที่เป้ากางเกงของทัน แต่ทันจับมือเอาไว้
"ใจเย็นๆสิคุณ ผมไม่ได้อยากมีแค่เซ็กส์ แต่ผมอยากมีแฟน ถ้าคุณจะหาเซ็กส์ก็ไปหาเอากับคนอื่น ไม่ใช่ผม"
ทันดันตัวเขาออกไป พีทเม้มปากเหมือนครุ่นคิดอยู่
"ผมไปนะ โชคดี"
ลุกเดินหนีไปทันที พีทเองทั้งอึ้งทั้งแปลกใจ เพราะท่าทางของทันดูเป็นเพลย์บอยรักสนุกไม่น่าจะอยากจะมีแฟนเป็นตัวตนได้
"เดี๋ยวคุณ ผมขอเบอร์คุณได้ไหม"
"เอาไปซื้อหวยเหรอ ผมบอกคุณแล้ว ผมอยากมีแฟน ไม่ได้มาหาเซกส์"
"แหมก็ยังไม่ได้ลองคุยกันเลย จะตกลงปลงใจเป็นแฟนได้ยังไง"
"หึหึ คุณไม่เชื่อในรักแรกพบเหรอครับ ผมรู้นะว่าคุณก็ชอบผม อย่าเรื่องมากครับ"
พีทสะอึก ทุกคำที่เขาตอกกลับมาเหมือนว่าเขาไม่ได้แคร์เลยไม้แต่น้อย แต่ทำไมมันโดนใจจังเลย ยิ่งตอกมายิ่งท้าทายใจเต้นแรง
"ผมขอเบอร์คุณหน่อย"
พีทเอามือล้วงเข้าไปในขากางเกงทันทันที เอามือควานหาโทรศัพท์อยู่ ทันเองก็นิ่งทำเฉยปล่อยให้เขาทำไป พอควานอยู่สักพักก็ดึงโทรสัพท์ออกมา กดเบอร์ของตัวเองโทรออก
"ไว้เจอกันนะครับ แต่น่าจะเจอกันคืนนี้เลยนะ ท่าทางน้องชายคุณมันตื่นแล้วนะ"
"หึหึ"
ทันหัวเราะแล้วเดินออกจากผับทันที ส่วนพีทยิ้มหวานถูกใจเป็นยิ่งนัก
"ชั้นกลับแล้วนะแก"
"ต๊ายอะไรกันยะ เพิ่งจะมาแกนี่อะไร แล้วจะชวนออกมาทำไม"
"อย่าโวยวายไปหน่อยเลย นี่เงินเอาไปจ่าย จะกินจะสั่งอะไรก็สั่งเอา"
พีทล้วงเงินออกมาวางต่อหน้าเพื่อนแล้วเดินออกไปเช่นกัน พอออกไปพ้นผับก็กดโทรศัพท์หาเบอร์ที่เพิ่งได้มาทันที แต่เขาปิดเครื่องไปแล้ว พยายามโทรตั้งหลายทีแต่ก็ยังเหมือนเดิม
"หึ อยากเล่นกับไฟเหรอพ่อคุณ มาเรามาลองกันสักตั้ง"
พีทพูดขึ้นยิ้มแสยะออกมา ส่วนทันพอออกจากผับได้ก็โทรไปหาภูมิบุญเช่นกัน
"หึ ภูมิ อีนี่มันร่านจริงๆนั่นล่ะ คิดไว้ไม่มีผิดว่ามันต้องขอเบอร์"
แทนทวีเล่าออกมา ภูมิบุญก็นิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ
"ครับ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อครับ"
"พี่มีโทรศัพท์สองเครื่อง เบอร์นั้นเพิ่งไปเอามาจากเซเว่น เขาแจกน่ะภูมิ หึหึ มันคงคิดว่าพี่จะโง่ให้เบอร์มัน จะเป็นยังไงต่อพี่คงต้องยอมเปลืองตัวล่ะทีนี้"
"มันจะดีเหรอครับพี่ทัน ภูมิขอให้พี่ทันทำเยอะไปหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอกภูมิ คิดอะไรมาก พี่ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย เอาน่าคิดว่าสนุกๆกัน หึหึ"
พอวางสายจากทันก็ยิ้มกริ่มพอใจที่ได้ยินเป็นยิ่งนัก
"อยากให้พี่แทนรู้จังเลย ว่าคนที่พี่เลือกน่ะ มันไม่ได้รักพี่เลยสักนิดเดียว"
ภูมิบุญพูดสายตาฉายแววออกมา ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาพระในห้องแล้วสวดมนต์ก่อนนอน แม้จะอยากทำให้เขารับรู้ว่าความเสียใจมันมีรสชาติขมยังไง มันเปื้อนมันด่างหัวใจเขาเป็นกันยังไง อยากให้เขาทั้งสองได้รับรู้อย่างน้อยก็จะได้ไม่ไปทำร้ายใครอีก ภูมิบุญก็ยังแผ่เมตตาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลในการสวดมนต์ให้กับเขาทั้งสองที่ ถือเป็นเจ้ากรรมนายเวร ถ้าทุกข์หนักก็ขอให้บรรเทาเบาบางลงไป
"ตาโต้เย็นนี้แม่จะไปค้างที่วัดนะ ไม่ได้ไปนั่งวิปัสสะนาเสียนาน"
คุณอภิสราเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุตรชายเดินลงมาจากชั้นบน มือก็พับผ้าสีขาวอยู่มีจันทร์นั่งอยู่ใกล้ๆ
"ไปกับแม่จันทร์เหรอครับ"
"จ๊ะ จะมีใครอีก ในชีวิตแม่มีจันทร์กับลูกแล้วก็น้องนั่นล่ะ"
"แหมคุณท่านคะ พูดเกินไปจันทร์เองก็เป็นแค่คน"
"พอแล้วจันทร์อย่าทำให้หงุดหงิดแต่เช้า เสื้อผ้าเตรียมแล้วเหรอ ถึงได้มาเตรียมให้ชั้นน่ะ"
"เอ่อ ค่ะคุณท่านเตรียมแล้ว"
คุณอภิสราชิงพูดก่อนเพราะรู้ว่าจันทร์จะเอ่ยอะไรออกมา อย่างเดียวที่ไม่พอใจจันทร์คือการที่เธอเจียมตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเยินยอยกขึ้นแค่ไหนก็ตาม คุณอภิสรารู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่ดีเพราะสิ่งนี้ก็แผ่ซึมไปถึงภูมิบุญด้วย แต่บางทีเจ้าของบ้านเองก็รำคาญใจเพราะเธอเองก็ไม่เหลือใครอื่นนอกจากคนในบ้านเอง
"ว่าไงคุณ คืนนี้ว่างไหม"
ทันเองก็เริ่มดำเนินการตามแผนต่อไป เพราะคิดว่าถ้ารีรอหรือเล่นตัวมากไปมันจะจืดเสียก่อน
"คุณ ว่าง ว่างสิ ที่ไหนครับ"
เสียงของพีทมันตื่นเต้นออกนอกหน้า แม้จะอยู่ที่คอนโดกับแทนทวีเอง
"ที่เดิม เวลาเดิม"
"ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเจอกัน"
"ใครอ่ะพีท"
แทนทวีถามขึ้นเสียงเขียว
"อ้อ เพื่อนน่ะแทน เขาบอกว่าอยากจะร่วมงานด้วย เนี่ยวันนี้พีทจะไปหาแม่ คิดว่าน่าจะทำงานเสียที พักพอแล้ว"
พีทเสแสร้งไป ความจริงแล้วกิจการทางบ้านของพีททำเกี่ยวกับออการ์ไนเซอร์ จัดอีเว้นงานต่างๆ เป็นบริษัทค่อนข้างใหญ่ แม้พีทเองจะยังไม่อยากทำงานแต่มันก็คงถึงเวลาเสียที เพราะอยู่เฉยๆก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แต่ที่คอนโดกับแทนทวี
"เหรอ งั้นแทนก็จะไปคุยกับพ่อเหมือนกัน น่าจะทำงานได้แล้ว"
"อืมดีเหมือนกันเนอะ เราจะได้ไม่ว่าง อยู่แบบนี้เซ็งตายเลย"
พีทยิ้มร่าเริงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป แทนทวีเองไม่ได้เอะใจคิดเป็นอื่นเพราะเชื่อใจพีท
"อยู่ไหนแล้วคุณ ผมถึงแล้วนะ"
พอถึงเวลานัดพีทก็โทรจิกตามตัวทัน
"อ้อ กำลังถึง รอหน่อยสิ"
"อยากเจอแล้วอ่ะ รีบๆมาหน่อย"
"หึ เจอก็แค่เจอนี่"
ทันพูดออกไปแล้วกดวางสาย
"แหม เล่นตัวเชียวนะยะ อย่าให้ชั้นได้กินนะ จะเอาให้โงหัวไม่ขึ้นเชียว"
ยิ้มพรามเสน่ห์ขึ้นมา ในหัวก็คิดถึงแผนการที่วางเอาไว้เช่นกัน
"ไปที่อื่นเถอะ เสียงดัง"
พอทันไปถึงก็พูดขึ้นยังไม่ทันได้นั่ง
"ได้ ไปที่ไหนดี"
"โรงแรมไหม"
"ได้ งั้นไปเลย"
เสียงสั่นขึ้นมา สายตาฉายแววกระหายใคร่อยากออกมา ทันเองก็ยิ้มออกมา
"ไปรถผมนะ รถคุณจอดไว้นี่ล่ะ"
ทันเอ่ยขึ้น พีทเองก็ไม่ได้แย้ง กลับยินดีเสียอีก
"ตกลงคุณมีแฟนหรือยัง ไม่เห็นบอก"
ทันเอ่ยขึ้นระหว่างบึ่งรถออกจากซอยทองหล่อ
"ไม่ ไม่มี ผมจะมีใครได้ยังไง เพิ่งกลับจากเมืองนอกนะ คุณอ่ะพูดอะไรก็ไม่รู้"
ตอบตะกุกตะกัก หลบสายตาตอบไม่เต็มเสียง
"เอาให้แน่"
"แน่สิคุณ ผมจะหลอกคุณให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ"
"ให้ได้ผมไง หึหึ"
ทันตอกกลับไป พีทเองเม้มปากแล้วหันไปมองหน้าทัน
"แหมพูดซะ แล้วจะให้ไหมล่ะครับ คุณ"
ทำสายตายั่วยวน กระเถิบเข้าประชิดตัว
"ผมชื่อทันนะ"
"ผมพีท"
เสียงกระเส่าขึ้นมาวางมือไว้บนตักของทันอย่างไม่เคอะเขิน ทันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
"พี่จะยอมทำเพื่อเรานะภูมิ พี่เคยทำผิดกับเราไว้มาก พี่ไม่เสียใจหรอกนะที่ทำแบบนี้ อย่างน้อยพี่ก็มีแต่ได้กับได้ ไม่มีเสีย"
ทันคิดอยู่ในใจก่อนจะฉายรอยยิ้มออกมาที่มุมปาก ปล่อยร่างกายให้มันตื่นตัวไปตามแรงยั่วยวนของพีท
"อ๊ะ โห"
พีทเองรูดซิบกางเกงของทันออกแล้ว แม้เขาจะกำลังขับรถอยู่บนถนน พอเห็นเนื้อหนันของทันก็ถึงกับทำตาโต
"ทำไม เล็กไปเหรอ"
ทันพูดขึ้นไม่หันไปมองหน้าของพีท
"แล้วจะเล่นอยู่อย่างนี้เหรอ ไม่ทำอะไรมันล่ะ"
ทันเองก็ยั่วขยับเอวให้ซิปเปิดอ้ามากกว่าเดิม พีทกลืนน้ำลายคงคอ ไม่ถึงวินาทีก็ก้มหัวลง ทันเองเม้มปาก
"จะคิดอะไรมากมาย รู้ว่าเขาสกปรก แต่เอาเถอะ เราเองก็ใช่ว่าจะสะอาดผุดผ่อง"
คิดอยู่ในใจก่อนที่จะปล่อยใจให้ระเริงไปกับความหรรษาที่พีทมอบให้
"อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว"
ทันครางออกมาในคอ พีทเองก็ไม่ได้สนใจ
"อ๊ะ อ่า"
พอเห็นทันเกร็งตัวพีทเองก็เร่งจังหวะของปากให้เร็วขึ้น ไม่ได้กลัว ไม่ได้สนใจ ทำเพราะพึงใจ ทันเองก็กดหัวของพีทลงให้จมแช่อยู่อย่างนั้น พีทเองก็มีขัดขืนกลืนกินอย่างพึงใจ
"อ่า ทันอ่ะกลืนลงคอหมดเลย"
ทำท่าอายแต่แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง สายตายังยั่ยยวนอยู่
ทันเองจอดรถข้างทางจัดการกับกางเกงของตัวเอง ยิ้มพราวออกมา
"คุณลงตรงนี้ล่ะ ผมเสร็จแล้ว อยากจะนอน"
"อ้าว ทำไมล่ะทัน"
"ลงไป"
เสียงห้วนเขียวปราดตามอง พีทเองชะงักอยู่ตกใจ
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันนะครับที่รัก ไม่ส่งนะ"
พูดแล้วหันหน้าตรงไปยังถนน บริเวณนี้คือแถวพระรามเก้า ข้างทางมีไฟสาดส่อง แต่เปลี่ยวมืด
"จะให้ลงตรงนี้ได้ยังไง รถผ่านไม่ค่อยมีอ่ะ ทัน แวะไปส่งให้ที่รถพีทหน่อยสิ"
"ลงไป ผมอยากจะกลับแล้ว"
ยังยืนยันคำเดิมน้ำเสียงเดิม
"ใจร้ายอ่ะ"
"หึ หรือจะไม่เอา"
ทันพยักหน้าให้พีททำตามที่บอก เขายึกยักอยู่นานกว่าจะลงจากรถ พอเขาก้าวลงจากรถประตูปิดลงทันก็บึ่งรถหนีไปทันที
"แหม เลวได้ใจจริงๆเลยนะ คุณทัน แต่โดนใจที่สุด หึหึ คอยดูนะ จะเอาให้ติดแกะไม่ออกเลย เลวๆแบบนี้ล่ะชอบ"
ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ส่วนทันพอขับรถหนีมาก็แวะปั้มซื้อน้ำขวดในร้านขายของแล้วเข้าไปทำความสะอาดให้ตัวเอง ทำเหมือนเปื้อนอะไรสกปรกมากมาล้างอย่างดี
"ภูมิวันนี้แม่กับแม่จันทร์ไม่อยู่นะ ทำกับข้าวให้พี่กินหน่อยสิ อยากกินผัดขี้เมาทะเลฝีมือภูมิ"
โตโต้เอ่ยขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้าน ภูมิบุญชะเง้อมองหาผู้ใหญ่ที่เคยมานั่งรอที่หน้าบ้าน
"แล้วพี่อ้อยล่ะครับ"
"เห็นโทรบอกพี่ว่าจะไปดูหมอลำอะไรนี่ล่ะ"
โตโต้เอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม แต่ภูมิบุญเองใจเริ่มสั่นไหว เหมือนคราวนั้นเลย คราวที่เขาโดนโตโต้ทำร้าย พอคิดขึ้นมาหน้าก็ซีดลง แต่โตโต้ปรี่เข้ามาประชิดตัวแล้ว
"ไม่สบายเหรอครับคนดี หน้าซีดเชียว"
เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู ภูมิบุญย่นลำคอทันที
"เอ่อ มะไม่ครับ เดี๋ยวภูมิไปทำให้นะครับ"
"เดี๋ยวพี่ช่วย"
"พี่โต้ไม่เคยทำนี่ครับ อย่าเลย"
"ไม่ลองแล้วเมื่อไหร่จะเป็นล่ะภูมิ เอาเถอะพี่ไม่อยากรอกิน"
โตโต้ยืนยันแล้วพับแขนเสื้อขึ้น ภูมิบุญได้แต่เม้มปากหวั่นอยู่ในใจแต่ก็พยายามรักษาอาการสีหน้าท่าทางไว้
"อย่าหั่นแบบนั้นสิครับ มาเดี๋ยวภูมิทำให้ดู"
พอให้ทำจริงๆโตโต้ก็ทำไม่เป็นเอาเสียเลย บอกให้หั่นมะเขือเปราะก็เอามีดมาสับๆท่าเดียว ภูมิบุญร้องเสียงหลง เข้าไปแย่งมีดออกมาจากมือของโตโต้และหั่นให้ดูเป็นตัวอย่าง
"เก่งจังครับ"
โตโต้จับบั้นเอวของภูมิบุญไว้เบียดร่างเข้าหาทันที ภูมิบุญเบี่ยงตัวออกแล้วหันมาทำตาเขียวใส่
"อยากโดนมีดบาดเหรอครับ"
"ฮ่าๆๆ ดูทำหน้าเข้า ก็พี่ตั้งใจดูอยู่นี่ครับ"
"ดูห่างๆก็ได้นี่ครับ"
"อ้าว พี่สายตาไม่ค่อยดีภูมิไม่รู้หรอกเหรอ"
โตโต้ยิ้มหัวเราะอย่างพอใจ แล้วท้าวคางลงกับแท่นกลางครัวที่ภูมิบุญกำลังหั่นมะเขืออยู่ พอหั่นมะเขือเสร็จก็เอาพริกมาหั่นเป็นริ้วๆ
"โอ๊ย แสบตา"
โตโต้กุมหน้าทันทีเมื่อภูมิบุญลงมือหั่นพริก
"สม อยากมาดูใกล้ดีนัก"
พูดออกมาเบาๆ แต่ท่าทางของโตโต้ทำให้ใจสั่นไหวไป
"ไปล้างก่อนครับ เห็นไหมบอกแล้วทำครัวไม่ใช่ง่าย"
ภูมิบุญจูงมือของโตโต้ไปที่อ่างล้างผักแล้วเปิดน้ำให้โตโต้ก้มหน้าลง วักน้ำใส่หน้า ภูมิบุญเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบผ้าเย็นมาแกะพอโตโต้เงยหน้าขึ้นก็เช็ดให้
"ยังแสบอยู่ไหมครับ"
"อือ แสบจัง"
"อย่าเพิ่งลืมตานะครับ ทนเอาหน่อยเดี๋ยวก็หาย"
ภูมิบุญพูดแล้วเอาผ้าเย็นเช็ดตามใบหน้าและแถวขอบตา พลันโตโต้ก็เอื้อมมือขึ้นกุมมือของภูมิบุญเอาไว้ ใจสั่นไหวขึ้นมาพยายามจะชักมือออกแต่โตโต้ไม่ยอมปล่อย
"ภูมิ ให้พี่ดูแลภูมิเถอะนะ พี่ทนเห็นภูมิอยู่แบบนี้ไมได้"
ใจหลุดลอยสั่นไหวไปไกล ทำมันมันถึงสั่นไหวได้มากขนาดนี้นะ
"ใครกันแน่ที่กำลังดูแลใครอยู่"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงขาดๆหายๆ โตโต้ยิ้มออกมาเห็นไรฟัน
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ งั้นภูมิอยู่ดูแลพี่คนเดียวแบบนี้ได้ไหม พี่มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆภูมิ"
ยังไม่ยอมหยุด ทุกคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของภูมิบุญมันเป็นช่องทางไปได้เสมอสำหรับโตโต้ ภูมิบุญแม้จะหวั่นไหวไปมากแต่ก็พยายามดึงสติกลับคืนมาหันไปทำกับข้าวต่อ พอเสร็จจากการเก็บกวาดหลังทานอาหารก็กลับมาอาบน้ำเตรียมจะนอน แต่พอกลับเข้ามาในห้องน้ำก็ต้องผงะเพราะโตโต้นอนแผ่อยู่บนเตียงแล้ว
"พี่ เข้ามาทำไม"
ภูมิบุญร้องอกไปสีหน้าตื่นกลัว
"พี่ไม่อยากนอนคนเดียวอ่ะ นอนด้วยได้ไหม ฮ้าว ง่วงจัง"
เสแสร้งออกมา ภูมิบุญยืนนิ่ง
"ไม่ได้นะครับ ภูมิไม่สะดวกใจ พี่โต้กลับไปนอนที่ห้องเถอะ"
"ทำไมล่ะภูมิ ให้พี่นอนเป็นเพื่อนเถอะ"
ไม่พูดเปล่าลุกขึ้นมาดึงข้อมือภูมิบุญให้ล้มลงไปนอนบนเตียง โตโต้รีบขึ้นคร่อมทันที
"อย่านะ อย่าทำแบบนี้ภูมิขอร้อง"
"หือ ทำไมครับคนดี พี่ขอกอดหน่อยได้ไหม คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว"
โตโต้เองก็ลืมเรื่องราวเก่าๆไปสิ้น ตัดสินใจแล้ว แต่ก่อนเคยเกลียดเขามากจนไม่อยากจะมองหน้า แต่ตอนนี้อยากได้หัวใจของคนที่กอดอยู่ในอกมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้ เขายอมสยบให้กับภูมิบุญคนเดียว มั่นใจแล้ว ปากก็พร่ำเพ้อพูดอะไรออกไปต่างๆนานา ครางอยู่แถวลำคอของภูมิบุญ สูดเอากลิ่นสบู่แรงๆเข้าปอด ภูมิบุญสั่นไหวสะท้านไปถึงใจ
"อย่าครับพี่โต้ ภูมิขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลย"
"หือ ทำไมครับคนดี พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พี่แค่กอดเฉยๆ"
"กอดก็ไม่ได้"
"ทำไมจะกอดคนที่พี่รักไม่ได้"
โตโต้ถอนหน้าขึ้นจากลำคอของภูมิบุญจ้องมองเข้าไปในตาทั้งสอง ที่ฉายแววสั่นสะท้านตื่นกลัวอยู่ พอโดนจ้องตาหน้าถูกจับเอาไว้ไม่รู้จะหลบหรือเบือนไปทางไหน เขาจ้องมาก็จ้องตอบกลับไป อ่านสายตาภาษาใจที่เขาสื่อออกมา หวั่นเข้าไปถึงทรวง โตโต้ประทับริมฝีปากลงทันที ปากของภูมิบุญที่เผยอกำลังจะพูดออกมาโดนประทับแล้ว พยายามจะขัดขืนแต่ทำไมต้านแรงภายในใจไม่ได้ อ้าปากรับรอยจุมพิศอย่างเต็มใจ
"พอแล้ว ภูมิขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลย"
น้ำตาเคลือบตาร้องออกมา ความในใจมันก็มีมากมายเหลือเกิน ยังไม่พร้อม ยังไม่อยากทำแบบนี้ ภูมิบุญผลักหน้าของเขาออก โตโต้ยิ้มพราวแล้วจูบหนักแน่นที่หน้าผาก
"พี่ไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้หรอกครับ พี่ขอกอดแค่นั้นเอง พี่จะรอจนกว่าภูมิจะพร้อมรับรักของพี่ พี่จะรอครับคนดี"
เสียงทุ้มบาดลึกลงไปในใจ ภูมิบุญเม้มปากหนักก่อนที่จะหันหลังให้เขากอดอย่างพอใจ เนิ่นนานแสนนานที่ใจฝ่ามรสุมมา ไม่อยากจะเปิดรับพายุรักลุกใหม่ ยังทำใจไม่ได้ วันก่อนเพิ่งจะร้องไห้คร่ำครวญเสียใจอยู่ มันเร็วไปไหมที่จะกระดี๊กระด๊ารับรักใหม่ ไม่รู้ คิดไม่ออก ไปไม่ถูก สับสนในหัว ไม่อยากจะรับเรื่องเหล่านี้เข้ามาถมไว้ในใจ ขอพักใจบ้างแม้สักนาที ขออยู่กับตัวเองบ้าง แม้สักเสี้ยววินาที แค่นี้จริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น