"พี่แทนครับ นี่ภูมินะ"
ก่อนหน้านั้นระหว่างทางไปยังทองหล่อภูมิบุญยกโทรศัพท์ขึ้นตัดสินใจโทรไปหาแทนทวี ในใจไม่เหลืออะไรให้เขาแล้ว แม้จะยังมีเยื่อใยรักอยู่บ้างแต่มันก็ไม่มีอิทธิพลใดๆจะมาทำให้จิตใจในตอนนี้ไหวหวั่นได้
"เอ่อ ครับภูมิ ว่าไงครับ"
น้ำเสียงที่ดูห่างเหินยิ่งนานวันมันยิ่งดูดันความสัมพันธ์ที่เคยมีให้กันห่างไกลกันออกไปนั่นมันยิ่งทำให้ภูมิบุญตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น
"ภูมิอยากจะบอกพี่แทนเรื่องของแฟนพี่น่ะครับ"
"หือ มีอะไรภูมิ มีอะไรกับพีทอีก"
"ภูมิไม่มีอะไรกับเขาหรอกครับ แต่อยากให้พี่แทนช่วยเตือนแฟนพี่ได้ไหม ว่าอย่ามายุ่งกับภูมิอีก ภูมิยกโทษให้แล้ว ไม่ติดใจแล้ว"
"ภูมิ ทำไมไม่ลองถามตัวเองล่ะ ว่าเราทำอะไรไว้กับพีท เราสาดน้ำร้อนใส่เขานะภูมิ"
แทนทวีทำให้เลือดในกายร้อนแรงขึ้น ภูมิบุญเม้มปากหนักไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของคนที่เคยรัก นี่สินะที่เขาว่าเวลาคนมันหมดใจ เยื่อใยอะไรสักอย่างมันก็ไม่มีเหลือให้กัน ทั้งที่แต่ก่อนจะเชื่อใจกันเป็นคนยังไงเขาก็รู้ดีมาโดยตลอด แต่นี่เขาเหมือนหลับหูหลับตาฟังความข้างเดียว แล้วเราจะมานั่งคร่ำครวญฟูมฟายอะไรให้เขาล่ะ
"อ้อ พี่แทนเชื่ออย่างนั้นใช่ไหมครับ งั้นอย่าหาว่าภูมิใจร้ายนะครับ"
กดสายทิ้งไปถอนหายใจออกมา สายตาที่ฉายออกมามันอัดแน่นไปด้วยความคับแค้นใจ เขาทำให้เจ็บจนแทบจะเดินหลับบ้านไม่ถูกไม่พอ หน้ามืดตามัวอีกต่างหาก
"มันว่ายังไงภูมิ"
เสียงทุ้มที่กำลังขับรถอยู่ดังขึ้นเรียกสติ
"อ้อ เขาหาว่าภูมิเป็นคนเริ่มก่อนครับ"
"เลว เห็นไหมภูมิ มันโง่เป็นควายแบบนี้ล่ะ ดีนะมันเข้าใจเลือกคบกัน เดนคนกับเดนคนมาอยู่ด้วยกันช่างเหมาะสมกันดีแท้"
"ครับ"
ภูมิบุญเม้มปากแน่น "อย่าหาว่าแรงนะพี่แทน เห็นแก่หน้าพี่แทนหรอกนะถึงโทรบอก แต่เมื่อได้ยินแบบนี้ ไม่ไว้หน้าแล้วนะ" ภูมิบุญไม่เปล่งเสียงออกมาแต่คิดอยู่ในใจ
"ภูมิยังรักมันอยู่ไหม"
โตโต้ถามขึ้นเสียงเครียดแล้วเหลือบสายตามามอง
"พี่โต้ พี่โต้คิดว่าภูมิจะยังรักเขาอยู่ได้เหรอครับ ภูมิยอมรับว่าเมื่อก่อนที่ยังไม่รู้ยังรัก หรืออะไรไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าภูมิหูหนวกตาบอดไปก็แล้วกัน อย่าถามภูมิเลยครับว่าเหลืออะไรไว้ให้เขา มันไม่มีสักอย่าง"
น้ำเสียงของภูมิบุญทำให้โตโต้ยิ้มออกมาอย่างพอใจในคำตอบ
เสียง เพลงที่ดังกระหึ่มอยู่นั้นไม่ได้ทำให้คนที่ใส่ชุดดำตัวเล็กเคลิบเคลิ้มหรือเพลิดเพลินไปด้วยเลย ในใจมันร้อนเหมือนสุมไฟกองใหญ่อยู่ มือเริ่มสั่นเพราะความโกรธที่ขังอัดแน่นอยู่ในใจ สายตาคอยจับจ้องอยู่ที่หน้าประตู ระบายลมหายใจออกมาช้าๆเหมือนกำลังควบคุมมันอยู่ ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกาย คอยกุมมือไว้บีบเบาๆให้คลายความร้อนในใจลง แต่ไม่เลย ภูมิบุญเหลือบไปเห็นทันที่กำลังเดินเข้ามา ทันเหลือบสายตามามองแล้วเดินตรงเข้ามานั่งโต๊ะข้างๆทำเป็นไม่รู้จักกัน แค่เพียงไม่นานที่ทันกดโทรศัพท์ส่งข้อความออกไป ร่างของคนที่รอคอยก็เดินเข้ามาหาทัน แต่พอปราดสายตาไปเห็นภูมิบุญที่นั่งเบิกตาโพลงอยู่ก็ชะงักเท้าสีหน้ามองไม่ชัดว่าสลดหรืออะไรแต่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเขาก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"มานานแล้วเหรอทัน"
ทักทายขึ้นทันทียิ้มเต็มดวงหน้าทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
"เพิ่งมา"
"อ้าว น้องภูมินี่ มาเที่ยวด้วยเหรอ"
ยังไงก็ต้องทักเพราะโต๊ะอยู่ติดกัน ภูมิบุญไม่ตอบแต่จ้องหน้าไม่วางตา
"ต๊าย นึกว่าจะกินนมนอนอยู่กับบ้าน เที่ยวเป็นด้วยเนอะ"
"เฮ้ย พูดอะไรระวังปากหน่อยนะมึง"
โตโต้โพล่งขึ้นสายตาเกรี้ยวกราด พีทถอยร่นไปหลบหลังทัน ภูมิบุญบีบมือของโตโต้เอาไว้แล้วส่ายหน้าให้ เขาจึงยอมนิ่ง
"ต๊าย นี่แฟนใหม่เหรอน้องภูมิ ไวนะ ได้ข่าวเพิ่งโดนแทนเขี่ยทิ้งนี่ เร็วเหมือนกันนะเรา"
"หึหึ ชอบเล่าจังนะครับเรื่องเก่าๆน่ะ ของเก่าของภูมิน่ะเหรอครับ ได้ข่าวเหมือนกันนี่ว่ามีคนชอบกินของเหลือเดน"
เน้นคำว่าเก่าภูมิบุญเองยังบีบมือโตโต้อยู่
"แก"
"ทำไม พูดแค่นี้เดือดเหรอ ทีว่าคนอื่นว่าเอาๆ เจ็บเป็นรู้สึกด้วยเหรอ นึกว่าหน้าหนาไม่รู้สึกเสียอีก"
พีทกัดปากตัวเอง บริเวณนั้นถูกกันคนออกไป อีกทั้งยังไม่ดึกมาก ทันเองติดต่อไว้กับเจ้าของร้านที่เขารู้จักไว้แล้ว พีทยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจกัยสิ่งที่ภูมิบุญพูด ยิ้มร่าเริงคลอเคลียกับทัน
"เก่งนะจ๊ะน้องภูมิ เห็นหงิมๆแบบนี้แอบแรงนะเนี่ย ต๊าย แทนอยู่กับงูพิษมานานเหมือนกันนะเนี่ย"
"อย่างน้อยก็ไม่ตีสองหน้าลิ้นสองแฉก ร่านหาคนนั้นคนนี้หรอกนะ แล้วที่ออกมาร่านแรดเนี่ย ของเก่าผมเขารู้ไหม อ้อ ลืมไปมีเขานี่นะ คงนอนเทิดทูนเป็นควายอยู่ที่บ้าน"
"มากไปแล้วนะ แกกล้าดียังไง"
แว้ดเสียงขึ้นถลึงตาใส่ ภูมิบุญเองก็ใช่ว่าจะกลัว ลุกขึ้นเหมือนกัน ทันดึงมือของพีทเอาไว้
"อ้อ พี่ไม่ถือสาหรอกนะ คนการศึกษาน้อยน่ะ คงถนัดแต่พูดเรื่องแบบนี้สินะ ลืมบอกไป คิดงานเก่งนะน้องภูมิ แขกชอบทุกคนเลย นับถือนับถือ"
โตโต้ลุกขึ้นตบโต๊ะทันที ภูมิบุญจับมือเอาไว้ ส่งสายตาที่คมกริบมองโตโต้ให้หยุด เขาเองก็หยุดกัดฟันอยู่ ท่าทางของพีทที่ดัดจริตทำท่ากลัวยิ่งยั่วโมโหเขามากกว่าเดิม
"เรื่องนั้นน่ะเหรอครับ ไม่ถือสาครับ ถือว่าทำทาน น่าสงสารจังอุตส่าห์บินไปเรียนตั้งเมืองนอกเมืองนา ไม่น่าเชื่อว่าจะไม่มีสมอง ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเหรอครับ หรือว่ามัวแต่ร่านหาดุ้นของผู้ชาย เอ๊ะหรือว่าโดนมากไป สมองเลยฝ่อ"
"แก"
"พอแล้วคุณ ไปๆอย่าไปมีเรื่องกับเขา"
ทันทำท่าห้าม
"คุณเห็นมันว่าพีทไหม มันเป็นใครมาว่าพีทแว้ดๆ"
"คุณเองก็ว่าน้องเขานี่"
"นี่คุณ"
พีทกัดฟัน ภูมิบุญไม่ยอมหยุดง่ายๆ
"เรื่องที่ทำไว้น่ะ อย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆนะ และรู้เอาไว้ด้วย ว่าคนที่จบที่เมืองนี้บ้านนี้ล่ะ จะทำให้คุณจนหนทางไป"
"แกมีปัญญาจะทำอะไรชั้น หาไอ้หน้าจืด"
"นี่ไง"
สาดเหล้าใส่หน้าทันที
"อ๊าย ทันช่วยด้วย"
ถ้าอยู่กับเพื่อนจะสาดคืนหรือไม่ก็โผเข้าหาแล้ว แต่ด้วยภาพลักษณ์ที่ค้ำคออยู่ พีทได้แต่แสดงจริตออกมาหลบอยู่หลังทัน
"ไปๆ ไปล้างหน้าล้างตา ผมไปรอข้างนอกไปที่อื่นกันดีกว่า"
"ฮึ แกจำไว้นะไอ้ภูมิ"
พีทเองก็ยังไม่ยอมหยุด โกรธท่วมใจแต่ทำอะไรไม่ได้
"พี่โต้ ไปรอภูมิที่รถ"
"ภูมิ ไม่ได้พี่ไปด้วย"
"ภูมิขอล่ะครับ ภูมิยังสะสางไม่จบ"
"ไม่"
"บอกให้ไปรอที่รถ"
เด็ดขาดด้วยคำพูดและสายตา โตโต้ชะงักไป เคยเห็นฤิทธิ์แล้ว รู้แล้ว ซึ้งแล้ว ได้แต่พยักหน้าทำหน้าเจื่อนๆเดินออกมา พอเห็นโตโต้เดินออกมา ทันเองก็เข้าไปแนะนำตัวกับโตโต้ ส่วนภูมิบุญเดินตามเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
"ว่าไง"
ภูมิบุญถีบประตูเข้าไปในห้องน้ำเสียงดัง ตอนนี้ไม่มีใครเลยในห้องน้ำ มีเพียงพีทที่หน้าตาบึ้งตึงอยู่ กำลังวักน้ำใส่เสื้อล้างคราบเหล้าออก
"แกจะเอายังไง กล้าตามมาถึงนี่เลย โอ๊ย"
ไม่ยอมให้อ้าปากพูดให้จบ ถีบเข้าไปที่กลางตัว พีทล้มหงายหลังไปหลังชนผนัง
"มึงทำอะไรไว้กับกู สัตว์"
ปรี่เข้าไปเตะซ้ำ
"โอ๊ย ช่วยด้วย มึง"
พยายามดิ้นหนีไปตั้งหลัก ก่อนที่คลานจะเกาะประตูห้องน้ำพยายามดันกายขึ้นมาได้
"พลั่ก"
"โอ๊ย"
ภูมิบุญถีบเข้าที่กลางหลังพีทหัวขมำไปอีกหน้าซุกลงกับโถชักโครก แต่ก็พยายามเอามือดันขอบโถเอาไว้
"มึงจำไว้ให้ดี อย่าคิดว่ามึงแน่แค่คนเดียว มึงคิดเหรอว่าคนอื่นเขาจะง่อยเหมือนผัวมึง อย่ามาวอแวกับกู จำไว้"
เอาเท้าเหยียบหัวลงกับชักโครกจนหน้าจุ่มลงไปปริ่มกับน้ำ ภูมิบุญเอื้อมมือไปกดชักโครกทันที
"ว้ายย ช่วย"
"ร้อง มึงร้องเลย อย่ามาแรงใส่กู จำไว้"
พายุร้ายวิญาณเลวเข้าสิงสายตาที่จ้องมองร่างที่ดิ้นพยายามดิ้นหนีออกจากการเกาะกุมอยู่นั้นมันเหมือนจ้องมองของเน่าเหม็น ภูมิบุญใช้แรงทั้งหมดของมือออกแรงกระชากฝาชักโครกออกมา ปล่อยเท้าลง
"ไอ้ชาติ โอ๊ย" "โพล๊ะ"
โชคยังดีที่เป็นแค่พลาสติกราคาถูกไม่ใช่กระเบื้อง ภูมิบุญกระหน่ำฟาดใส่หัวของพีท ไม่มีเลือดมีแต่น้ำที่กระเด็นออก
"ภูมิๆ พอแล้ว"
ทันกับโตโต้วิ่งเข้ามาโตโต้ดึงร่างของภูมิบุญออกดึงออก เสียงร้องของพีทระงมอยู่คับห้องน้ำ
"ฮ่า เลว สัตว์ มึงกล้าทำแบบนี้กับกูเหรอ"
พอเงยหน้าขึ้นมาหายใจได้ พีทก็ปรี่เข้ามาไม่ยอมเช่นกัน
"พลั่ก โอ๊ย"
ปรี่เข้ามาก็โดนถีบออกไปหลังชนผนังห้องน้ำ
"ยังไม่พอใช่ไหม หา"
ภูมิบุญดิ้นออกจากการเกาะกุมของโตโต้ รายนั้นพอเห็นท่าทางของพีทก็ปล่อยมือทันที ภูมิบุญโผเข้าหา เหยียบเข้าที่หน้าบี้ติดกับพื้นห้องน้ำ
"จำไว้ จำใส่หัวไว้ อย่ามาลองดี"
"ปล่อยกู ปล่อย"
พีทเองก็ดิ้นอยู่มือไม้คว้าจะกระชากเช่นกัน เขาไม่ยอมง่ายๆ ภูมิบุญก็ต่อยเข้าที่ท้องมือดึงรองเท้าของพีทออกมาฟาดเข้าไปที่ตัวเพราะเขาก้มหน้าเอามือป้องหน้าเอาไว้
"ยอมแล้ว พอแล้ว"
เขาร้องออกมา หน้าตาบวมช้ำน้ำตาไหลเปื้อนหน้า ไม่รู้ว่าน้ำจากตาหรือจากชักโครก
"พอเถอะภูมิ สกปรก"
โตโต้ดึงตัวของภูมิบุญออก
"จำเอาไว้ ถ้ายังไม่หยุด มันจะไม่ใช่แค่นี้ ถ้าคิดว่าแน่ให้มาเลย มีอะไรงัดมาเลย คราวนี้มันจะไม่ใช่แค่นี้ จำไว้ ทำกูเจ็บแค่ไหน มึงจะได้ไปสิบเท่า จำไว้"
ตะคอกออกไป พีทตัวงอนอนขดอยู่ สายตาของภูมิบุญมันไม่ใช่ตัวของเขาเลย แม้แต่โตโต้ที่มองสบตาสายตาคู่นี้อยู่ทุกวัน หรือแม้จะเคยเห็นความเกรี้ยวกราดแบบนี้มาก่อน แต่ไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อน โตโต้ต้องกอดตัวของภูมิบุญเอาไว้แน่น พอสงบลงก็พากันออกไปจากห้องน้ำ ภูมิบุญพยักหน้าให้ทัน รายนั้นก็เข้าไปประคองตัวของพีท
"คุณไปไหนมา ไม่มาช่วยพีท ฮึกๆ"
คร่ำครวญออกมาสะอึกสะอื้น มือก็กอดทันไว้แน่น
"ผมช่วยแล้วแต่แฟนมันจับตัวไว้ เจ็บไหมที่รัก"
แม้ในใจจะแสยะยิ้มสาแก่ใจแต่ปากก็พูดออกไปแบบนั้น
"พีทเจ็บใจ คอยดูนะพีทจะเอาคืน"
"คุณอย่าเลย น้องคนนี้ผมคุ้นๆหน้า เขาเป็นรุ่นน้องที่มหาฯลัย ตอนเรียนน่ะเคยมีเรื่องกันกับอีกคนเกือบตายนะคุณ แย่งผู้ชายกันนี่ล่ะ ไม่มีใครอยากจะยุ่งกับเขาหรอก"
พูดออกไปแล้วสังเกตสีหน้าท่าทางของพีท ซึ่งสลดซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ภูมิ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะพี่ขอ"
โตโต้พูดขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
"ภูมิไม่ได้อยากทำแบบนี้ ภูมิ"
น้ำตาไหลออกมาเม้มปากแน่น พอมีสติคืนมาก็รู้สึกตัว สิ่งที่พยายามจะฝังมันลงไปในส่วนลึกที่สุดของใจ มันยังคงเผยออกมาทุกครั้งที่โกรธจัด บุคลิกที่ตัวเขาเองก็ไม่พึงใจ
"พี่รู้ภูมิพี่รู้ แต่พอแล้ว ต่อจากนี้พี่จะไม่ให้ภูมิเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"
อยากจะจอดรถลงแล้วดึงตัวเข้ามากอดเหลือเกิน ร่างที่สะท้อนเพราะสะอื้นอยู่นั้นเหมือนเขาต้องการใครสักคน โตโต้ตีไฟเลี้ยวจอดข้างทางทันที
"พี่"
เป็นภูมิบุญเองที่โผเข้าหา
"ครับภูมิ ไม่มีอะไรแล้วนะ"
กอดปลอบอยู่
"พี่รู้ว่าเราไม่อยากทำ แต่ครั้งนี้พี่ไม่ว่า พี่แค่ไม่อยากเห็นภูมิมีแววตาแบบนั้นอีก รู้ไหมพี่ใจหาย"
โตโต้เองก็พยายามปลอบประโลมอยุ่จนภูมิบุญเงียบลง
"รู้ไหมภูมิทำพี่กลัวนะเนี่ย"
โตโต้ล้อเลียนก่อนจะขับรถต่อไป
"กลัวก็อย่ามาแหย่สิครับ"
"ฮ่าๆๆ แบบนี้พี่จะไปไหนได้เนี่ย มีแฟนดุขนาดนี้"
หันขวับทำตาเขียวใส่ทันที
"พี่โต้"
ด้านทันพอพาพีทออกมาจากผับแล้วก็ทำท่าจะไปส่งที่คอนโด
"คุณ อย่าเพิ่งไปด้ไหมพาพีทไปไหนก่อนก็ได้ พีทไม่อยากกลับ"
"อ้าวจะไปไหนล่ะคุณ"
ทันร้องขึ้นถามเหลือบสายตามามอง
"ไปโรงแรมก่อนได้ไหม"
"เฮ้ยคุณ ไปทำไมคุณเจ็บขนาดนี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรคุณหรอกนะ"
"แต่พีทมี พีทไม่เจ็บหรอกคุณ ช่วยปลอบใจพีทหน่อยได้ไหม เนี่ยเจ็บไปหมดแล้ว"
ทันได้แต่ถอนหายใจอย่างระอา
"เอาข้างทางเลยไหมล่ะ"
"ได้ ที่มืดๆหน่อยนะคุณ"
ไม่ได้เกรงกลัวหรือสะทกสะท้านแต่อย่างใด ร่างกายที่ระบมอยู่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกขยาดเลยแม้แต่น้อย พีทเริ่มตั้งแต่พูดจบก้มหัวลงซุกหน้าขาของทัน ทันเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะต้องการทำให้เขาตายใจ
"เอาพีทแรงๆเลยคุณ เอาแรงๆ"
พอถึงเวลาก็ร้องขอออกมา ทันเองก็กัดฟันทำตามที่บอกเขาใส่ถุงยางอนามัยถึงสองชั้น โดยที่พีทไม่ทันได้สังเกต รู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะท่าทางของคนที่กำลังร้องครวญครางอยู่ต่อหน้านี้มันช่างน่ากลัวเสียจริง
"พีทมีความสุขที่สุดเลยคุณ อ่าแรงๆเอาแรงๆ เต็มที่เลย อ่า"
ปากก็พร่ำเพ้อออกมา ทันรีบขยับเอวให้เร็วถี่กว่าเดิม
"อ๊ะ ผมจะเสร็จแล้ว"
"อย่าเพิ่งเสร็จ อย่า"
รีบถอนตัวออกจากเนื้อหนันของทันรีบหันมา ทำเหมือนเดิมถึงถุงยางออกแล้วกลืนกินอย่างไม่รังเกียจ ทันเองที่เป็นฝ่ายแขยงขนลุกขนพองอยู่ แต่ก็ไม่หยุดคิด
"ช่วยพีทหน่อยสิคุณ"
"ออกไปนอกรถเดี๋ยวเปื้อน"
ทันบอกก่อนจะเปิดประตูรถเดินลงไปก่อน พอพีทก้าวตามลงมาก็ทำท่าเป็นรับโทรศัพท์ทั้งที่ไม่มีใครโทรเข้ามา
"หา อะไรนะ อยู่ไหน เออๆ เดี๋ยวไปเลย รอก่อน"
พีทยืนฟังอยู่สีหน้ายังดูปกติ ส่วนทันพอทำท่ากดสายทิ้งแล้วหันหน้ามามองพีทอย่างสลด
"ผมต้องไปก่อนนะคุณ ทวดเข้าโรงบาล เอาไว้มาต่อกันนะ"
"อ้าว แล้วพีทล่ะ"
"โทษทีผมจำเป็นคุณกลับเองนะ"
"คุณ เดี๋ยว คุณ"
ทันไม่ฟังเสียงรีบเดินอ้อนกลับไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งล็อครถทันทีก่อนจะบึ่งรถออกไป ส่วนพีทยืนอึ้งอยู่รีบดึงกางเกงขึ้น
"โว้ย มันวันอะไรวะ ซวยฉิบหาย"
พอกลับถึงห้องก็ตีหน้าเศร้าร่ำไห้ออกมาโผเข้าไปกอดแทนทวี
"พีท เกิดอะไรขึ้น นี่พีทไปโดนอะไรมา"
แทนทวีเองก็ร้องอกมาเสียงหลงหน้าตาตื่น
"แทน แทนดูสิ น้องภูมิเขาทำร้ายพีท"
"อะไรนะพีท ทำไมเลวแบบนี้"
แทนทวีก่นด่าออกมาสายตาเคียดแค้น
"พีทไปกินข้าวกับเพื่อน อยู่ๆน้องภูมิก็ปรี่เข้ามาทำร้าย แทน พีทไม่ยอมนะ มันเกินไป พีทเจ็บแทนจ๋า พีทเจ็บ"
"ฮึ แทนเองก็ไม่ยอมหรอกนะพีท ทำเกินไปแล้ว ทำไมเป็นคนก้าวร้าวแบบนี้นะ ไม่น่าหลงรักคนแบบนี้เลย"
โพล่งออกมาสายตายังเขียวขุ่น ส่วนพีทก็ซุกอยู่ในอกแล้วแสยะยิ้มออกมาทางปากเหมือนนางร้ายในละครเขาทำ แม้จะยังสะอื้นอยู่ แทนทวีก็กอดปลอบอยู่
"เอาสิภูมิ ชั้นไม่นักเลงสู้แกหรอก แต่อย่าคิดว่าชั้นจะยอม ไม่ได้ด้วยเล่ห์แกก็ต้องเจอชั้นด้วยกล คอยดู"
คาดโทษเอาไว้ในใจสายตาฉายความเคียดแค้นออกมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น