"ปิ้งป่อง"
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองคนหันหน้าไปมองทางประตู พีทหน้าซีดเผือดลงร่างเริ่มสั่นไหว ส่วนแทนทวีร่างเองก็สั่นเพราะความโกรธที่สุมอัดแน่นอยู่ในใจ สายตาที่ฉายแววออกมามันมีเพียงแต่เพลิงของความอาฆาตแค้น
"ใคร"
เสียงห้วนดุดังตวาดอยู่ลั่นห้อง แทนทวีปรี่จะไปเปิดประตู
"แทนอย่า พีทเปิดเอง"
ร้องออกมาอย่างลืมตัววิ่งออกไปดักหน้าแทนทวี ยิ่งทำแบบนั้นแทนทวียิ่งเดือดดาลขึ้นมา กระชากมือของพีทเหวี่ยงไปล้มระเนระนาดลงกับพื้น
"แทน!!"
ประตูบานหนาใหญ่ถูกเปิดออก ลมจากภายนอกห้องตีปะทะหน้า พอเห็นว่าใครก็ผงะหน้าซีดลง
"ไอ้ทัน!!"
คืนก่อนหน้านั้น
"หวังว่ามึงยังคงใช้เมล์เดิมอยู่นะไอ้แทน ไอ้ควาย หึหึ"
ทันเองเอาคลิปวีดีโอที่ถ่ายไว้ถ่ายโอนข้อมูลลงคอมพิวเตอร์ หลังจากส่งให้ภูมิบุญเสร็จก็ฉายแววตาขึ้นมา
"ภูมิไม่ต้องลงมือหรอกคนเลวอย่างมันสองคน พี่จัดการเอง"
เวปไซด์เกย์ หรือแม้แต่เวบทั่วไปที่สามารถโพสต์รูปหรือคลิปต่างๆลงไปได้ ทันสืบหาข้อมูลมาเป็นอย่างดี เลือกเอาเฉพาะเวบที่มียอดคนเข้าชมสูงๆ เขาปล่อยคลิปไปแล้ว ตั้งชื่อกระทู้ว่า "ไฮโซร่านสวาท"
"เออกูเอง"
ทันทำท่าแสดงสีหน้าผงะนิดหน่อย แสดงความประหลาดใจออกมา
"มึงมาหาใคร"
แทนทวีถามเสียงห้วน ทันมองเข้าไปในห้องเห็นร่างของพีทกำลังจะลุกขึ้นหน้าตาเปรอะกรังไปด้วยเลือด พีทพอเห็นหน้าทันก็ส่ายหน้า ไม่ให้บอก
"เอ่อ นี่แฟนมึงเหรอ"
"อย่าบอกนะว่าคนในคลิปคือมึง ไอ้"
"พลั่ก" "อึ๊ก"
แทนทวีปรี่เข้าจะชกหน้าของทัน แต่รายนั้นง้างหมัดรอไว้แล้วยัดหมัดเข้าไปที่ลิ้นปี่แทนทวีจุกตัวงอล้มลง
"เออ กูเอง กูไม่รู้นี่หว่าว่านี่แฟนมึง ไหนบอกไม่มีแฟนไงคุณ"
ทันยังตีหน้าซื่อถามออกมา ไม่มีคำตอบจากพีท รายนั้นสั่นร้องไห้อยู่
"อะไรวะ มาหลอกกัน ไหนบอกรักกัน"
"สัตว์!! เลว!!"
แทนทวีกัดฟันพูดออกมาพยายามดันตัวขึ้น
"มึงออกจากห้องกูไปเลย อีชาติชั่ว อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก ก่อนที่กูจะฆ่ามึง"
หันไปตวาดใส่พีท
"แทน! ทัน!"
ไม่รู้จะไปทางไหนดี ทันเองแอบฉายรอยยิ้มออกมา
"พีทไม่ได้ตั้งใจนะแทน พีท"
"หุบปากอีกตอแหล ที่ผ่านมามึงหลอกูมาตลอดใช่ไหม"
ปรี่เข้าไปกระชากแขนตบเข้าไปที่ปากที่เจ่ออยู่แล้วให้เลือดทะลักไหลออกมาอีก
"กรี๊ด แทน โว้ย!! พอแล้ว"
สุดทนเหมือนกัน โพล่งออกมาเหวี่ยงมือของแทนทวีออก
"จะเอายังไงคุณ จะอยู่กับมันหรือจะไปกับผม"
ทันเองก็กระพือเพิ่มเชื้อไฟมันโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นอีก
"สัตว์ มึงทำอย่างนี้กับกูได้ยังไง ห๊า"
"โว้ย!! หยุดโวยวายซะที หัดมองดูตัวเองบ้าง ทันเขามีอะไรเหนือกว่าแทนทุกอย่าง เข้าใจด้วย เป็นใครๆก็เอาทันทั้งนั้นล่ะ"
"อี!!"
"หยุดนะ!! จะมาด่าว่าพีทอย่างนี้ไม่ได้นะ ก็แกมันโง่เอง ช่วยไม่ได้ ชั้นก็ต้องหาของที่ดีกว่าให้ตัวเองสิ เรื่องบนเตียงทันก็เริ่ดกว่า ส่วนแกมันควาย!!"
"กรี๊ด!!!"
ทันปรี่เข้ากระชากแขนมาต่อยมาตบจนสาแก่ใจแต่แทนเองก็ยืนยิ้มมองอยู่ไม่ไหวร่าง
"ทันช่วยพีทด้วย ไอ้แทนมันบ้าไปแล้ว"
วิ่งออกไปเกาะแขนทัน แทนทวีปรี่ตามออกไป ทันต่อยเข้าที่หน้าของแทนทวีหงายหลังไปอีก
"หึ ตั้งแต่เรียนแล้วนี่ไอ้แทน มึงโง่เป็นควายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เรื่องทุกเรื่องที่ว่าโง่ ไม่โง่สู้มึงทิ้งคนที่ดีที่สุดไปหรอกนะ มึงน่ะเขาไม่เรียกหรอกควาย เพราะมึงมันโง่กว่าควาย"
เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ นั่งนิ่งหน้าชาหัวใจแหลกราน น้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม นี่น่ะหรือที่บอกเคยรักกัน นี่น่ะหรือคนที่ตั้งใจว่าจะไปแต่งงานอยู่กันกันฉันผัวเมีย นี่น่ะหรือคนที่ทำให้ต้องบาดหมางใจกับครอบครัว และนี่น่ะหรือคือคนที่เขาทำให้ต้องเสียใครบางคน ใครคนนั้นที่ตอนนี้ฉายแววแห่งเพชรแท้ออกมา น้ำตาไหล สะอึกสะอื้นซุกหน้าลงกับพื้น พีทเองก็รีบเก็บของออกจากห้อง ทันเองยังยืนอยู่นอกห้องมองดูอยู่ด้วยความสมเพชเวทนา แต่สาแก่ใจที่สุด
"ทำไมทำแบบนี้ พีท ทำไมทำแบบนี้"
คร่ำครวญร้องไห้ออกมาโศกาอาดูรอยู่เหมือนสิ้นไร้แล้วพลังแห่งใจ พอพีทจะเดินออกจากห้อง ก็ปรี่ไปเกาะขาไว้
"พีท อย่าไปนะพีท แทนไม่มีใคร พีทอย่าทิ้งแทนไปนะ"
"โว้ย!! อย่ามาจับชั้น เสนียด ไอ้ควายไปกินหญ้าต่อไป๊ ไปเถอะคุณ ให้มันโง่ตายอยู่นี่ล่ะคนเดียว"
เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา แทนทวีถึงกับสะอึกพูดอะไรไม่ออก กัดฟันเงยหน้าขึ้นมอง
"ที่แท้มึงก็เหี้ยดีๆนี่เองอีสัตว์ ไปเลย แล้วมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าอีก"
สายตาที่มองไปด้วยน้ำตามันโกรธแค้นชิงชัง
"แหม ใครจะะกลับมาหาแกให้โง่ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลยนะมึง อย่างมึงใครเขาจะเอา ไปเถอะคุณ รำคาญ"
เตะเท้าออกไปอย่างแรงมือของแทนทวีที่เกาะกุมอยู่ถูกเหวี่ยงจนพาร่างเซไป ทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว เหลือไว้เพียงแทนทวีที่นอนเกลือกกลิ้งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ เจ็บเหลือเกินเหมือนโดนคนรุมเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ร่างโถมมาที่ใจเจ็บปวดเหลือเกิน นี่น่ะหรือคนถูกทิ้ง มันรู้สึกอย่างนี้เองน่ะหรือ แล้ว "ภูมิ" ร้องออกมา ยังจำได้ดีวันที่เจอกับภูมิบุญโดยบังเอิญที่ซีคอนฯ "นี่แฟนพี่เอง" พูดออกไปตามความจริง แต่สีหน้าของภูมิบุญในตอนนั้น มันเหมือนคนบ้าที่จะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ จะร้องไห้ก็ไม่ ตอนนั้นเขาเวทนาภูมิบุญมากเช่นกัน พลันภาพต่างๆในอดีตที่เคยมีร่วมกัน ภาพความสวยงามของความทรงจำที่ฉายออกมาเด่นชัดเหลือเกิน รอยยิ้มนั้น กลิ่นกายที่หอมตรึงจิต ร่างเล้กสีน้ำผึ้งยามต้องแสงส่องประกายนั้น เขาเป็นคนปล่อยให้หลุดลอยไปจากมือเอง
"พี่สัญญา พี่จะรักภูมิคนเดียว"
"พี่รักภูมิคนเดียว"
"ในชีวิตพี่ไม่เคยรักใครเท่าภูมิมาก่อน พี่รักภูมิ"
"จำไว้นะภูมิ ไม่ว่าพี่ะอยู่ที่ไหน ไกลเท่าไร ภูมิคือหนึ่งในใจพี่คนเดียวเท่านั้น"
"พี่สัญญา"
"พี่สัญญา"
สะอึกน้ำตาตัวเองสะท้อนบาดลึกลงไปกลางใจ นี่เขาทำอะไรลงไป นี่เขาเขี่ยเพชรในมือทิ้งไปแล้วไปคว้าก้อนกรวดก้อนหินชั้นต่ำมาแนบไว้กับอก นี่เขาทำอะไรลงไป ตั้งแต่รู้จักภูมิบุญมาแววตาคู่นั้นที่เฝ้าฉายมองมา มันไม่เคยส่อแววไม่ซื่อสัตย์กับเขาเลย รักมั่นคงมันแจ่มจรัสฉายอยู่ในตา แล้วเขาเองทำลายมันลงไปได้อย่างไร ทันเองฟูมฟายคร่ำครวญเหมือนคนบ้า ตอนนี้ภาพต่างๆในอดีตกำลังเล่นงานเขา ภาพใบหน้าของคนที่เขาด่าว่าไปเมื่อวันก่อน
"รอตรงนี้ล่ะคุณผมไปเอารถก่อน"
ทันบอกขึ้นหลังลงมาถึงชั้นล็อบบี้ของคอนโด
"ทำไมคุณไม่ขึ้นไปชั้นลานจอดรถเลยล่ะคุณ อายคนเขา ดูหน้าตาพีทสิ"
"ไม่เป็นไรหรอก ผมจอดไว้ไกล กลัวว่าคุณจะเดินไกล รอตรงนี้ล่ะ"
ทันพูดแล้วเดินกลับขึ้นลิฟท์ไปอีก พีทเองก็นั่งรอจากนาทีเป็นสิบนาที เป็นครึ่งชั่วโมง เริ่มกระวนกระวาย กดโทรศัพท์ออกไปหาทัน
"ทำไมนานจังล่ะคุณ พีทรอนานแล้วนะ"
"หึหึ มึงไม่ต้องรอหรอกอีหน้าด้าน ไปตายที่ไหนก็ไป"
ทันพูดออกมาเสียงเรียบ
"คุณ คุณพูดอะไรน่ะ พีทไม่เข้าใจ"
"เดี๋ยวมึงก็จะเข้าใจ"
"อ๊าย อะไรกัน อย่าถ่าย อย่าถาย"
ยังไม่ทันจบการสนทนาแต่นักข่าวก็กรูกันเข้ามาในห้องโถงของคอนโด แสงแพลชวูบวาบจนแสบตา
"คุณพีทลูกชายของคุณอรอุมา เจ้าของบริษัทเอ็นออร์กาไนซ์เซอร์ใช่ไหมครับ"
"คลิปที่อยู่ในเน็ทคือน้องพีทใช่ไหมคะ"
"รู้สึกยังไงบ้างคะที่ทำไปแบบนั้น"
"เสพยาหรือเปล่าคะ"
"กรี๊ดดด ออกไป๊ ออกไป๊"
กรีดร้องขึ้นเอามือซุกหน้าไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนดี พีทถูรายล้อมไปด้วยนักข่าวจากแวดวงสังคมของตนเองที่เคยกล่าวว่ามันวิเศษเริศหรู ตอนนี้มันทำให้เขาจนทางไป ไม่รู้จะไปทางไหนดี ในใจก็โกรธทันที่ทำแบบนี้แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาพอี่จะมาคิดถึงเรื่องแบบนั้นได้แล้ว พีทตัดสินใจวิ่งขึ้นลิฟท์ไปยังรถของตัวเอง
"ภูมิ พี่ขอโทษ"
เสียงที่ลอดไรฟันออกมามันช่างสลดหดหู่เหลือเกิน น้ำตาที่ไหลอาบหน้าแววตาที่วิงวอนขอร้อง
"พี่ไม่คิดเลยว่าพีทจะเป็นคนแบบนี้ พี่มองภูมิผิดไป พี่ขอโทษ"
"มองผิดไปหรือ พูดอีกแล้ว คำนี้อีกแล้ว" ภูมิบุญคิดในใจแล้วแสยะยิ้มออกมา
"พี่แทน เรื่องระหว่างเราภูมิอโหสิกรรมให้หมดแล้ว ไม่คิดติดใจอะไร พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ มันจบแล้ว"
"พี่ทำผิดกับภูมิเอาไว้มาก ภูมิให้อภัยพี่นะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่หูหนวกตาบอดไป"
"ครับ"
"ภูมิ ตอนนี้ภูมิก็ยังไม่มีใคร พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม พี่ขอแก้ตัวอีกครั้ง"
สายตาที่วิงวอนขอร้อง ถ้าเป็นเรื่องงานหรือเรื่องอื่นที่เขาทำผิด ภูมิบุญอาจจะเห็นแก่สายตาคู่นี้ที่กำลังมองมา อาจจะใจอ่อนให้โอกาสเขาอีกครั้ง แต่เขาทำผิดไว้กับหัวใจ มันลบล้างกันยังไงหรือ ทำร้ายใจต้องได้รับสิ่งนั้นสิ่งเดียวกันตอบแทน
"พี่แทนครับ ภูมิถามพี่แทนอย่างหนึ่งสิ ถ้าพี่แทนตอบคำถามภูมิได้ ภูมิอาจจะกลับไปหาพี่"
ถามขึ้นเสียงเรียบแต่มันทำให้แทนทวีตาวาวขึ้นมาทันที ปรี่จะเข้ามาจับมือ แต่ภูมิบุญถอยออกไปหนึ่งก้าว
"ได้ภูมิ ถามพี่เลย ถามมาเลย"
"ถ้าพี่แทนมีแก้วอะไรก็ได้อยู่ในมือ วันนึงพี่เผลอทำมันร้าวขึ้นมา พี่แทนจะทำยังไงให้มันกลับมาเป็นแก้วใบเดิมครับ ตอบภูมิที ตอบภูมิให้ภูมิกระจ่างแก่ใจที"
สายตาที่เค้นเอาคำตอบ แม้จะได้คำตอบมาก็คงไม่เป็นที่พอใจแน่
"ก็หลอมมันขึ้นมาใหม่สิภูมิ ไม่เห็นจะยาก" แสดงความเขลาออกไป
"หึ ถ้าหลอมขึ้นมาใหม่มันก็ไม่ได้เหมือนเดิม ถึงพี่จะพยายามทำให้มันเป็นเหมือนเดิม จำไว้นะครับพี่แทน ตอนที่ภูมิรักพี่แทนภูมิคอยประคบประหงมใจเหมือนรักษาแก้ว ไม่ให้มีอะไรมาแผ้วพาน แต่เมื่อพี่ทำมันแตกมันร้าวเอง ภูมิเองก็เสียใจครับ"
"ภูมิ พี่ขอโทษจะให้พี่ทำยังไงภูมิถึงจะกลับมาหาพี่เหมือนเดิม บอกพี่ที"
"อย่า เลยครับพี่แทน ตอนนี้พี่แทนแค่คงไม่มีใครและคงต้องการใคร เหมือนที่พี่อยู่ไกลภูมิแล้วบอกว่าเหงา ภูมิเองก็เหงานะครับที่รอ เอาเถอะมันไม่มีประโยชน์หรอกครับพี่แทน ภูมิเสียใจด้วยจริงๆ"
ยังคงรักษาระดับน้ำเสียงไว้อย่างมั่นคง โตโต้กับบาสเองก็ออกมาจากรถยืนดูอยู่ห่างๆ
"ภูมิ ภูมิพูดเหมือนไม่เคยรักพี่จริงๆเลยนะ"
"หึ พี่แทน พี่แทนกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง พี่อย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วมาว่าภูมิแบบนั้น รู้สึกยังไงล่ะครับที่โดนคนที่รักตบหน้าเอาแบบนี้ เจ็บไหม รู้สึกแปลบปวดเข้าถึงใจไหม ถ้ารู้สึกอย่างนั้น จำไว้ภูมิก็เคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"
ขึ้นเสียงสายตาเกรี้ยวกราด คนที่อยู่ต่อหน้าเหมือนจะพูดไม่รู้เรื่องแล้ว
"ภูมิจำไม่ได้เหรอว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน ภูมิจำ"
"อย่ามาย้อนความคิดให้ภูมิจำ อย่ามาพูดว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน เคย มันแค่เคย ทำไมภูมิจะจำไม่ได้จำได้ดี จำได้ก็ลบมันออกได้ แล้วถามตัวเองบ้างไหมตอนที่มีเขาเข้ามา จำอะไรเกี่ยวกับภูมิได้บ้าง ตอนนั้นภูมิอยู่ไหน อยู่ตรงไหนของหัวใจพี่ พี่ถึงแบ่งแยกใจได้ลงคอ อย่ามารื้อฟื้นว่าเคยรักกันยังไง ใช่เคยรักมาก แต่มันหมดไปแล้ว มันไม่มีเหลือแล้ว"
"ภูมิ"
"พี่แทน เราจบกันไปแล้ว พอเถอะครับ"
"พี่ขอโทษภูมิ พี่จะทำยังไงดี ให้พี่ทำยังไงดี"
"พี่ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ แค่ทำตัวเหมือนเคย โชคดีนะพี่แทน"
"ภูมิ พี่ขอเป็นแค่พี่น้องกับภูมิยังไม่ได้เหรอ เห็นแก่ที่เราเคยรักกัน ได้ไหมภูมิ พี่รู้ว่าพี่ทำผิดกับภูมิมามาก ถ้าภูมิจะใจร้ายไม่ให้พี่กลับมาพี่ก็ขอโอกาสเป็นแค่นั้นไม่ได้เหรอ"
"พี่แทน สิ่งที่พี่แทนทำอย่าว่าแต่พี่น้องเลยครับ แม้แต่เพื่อนภูมิก็ไม่เอา แต่อย่าห่วงเลย ภูมิยกโทษให้หมดแล้ว เลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ ถือว่ามันเป็นแค่ฝันไปเรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันจบแค่นี้"
"ภูมิ ทำไมภูมิใจดำแบบนี้ แม้แต่เพื่อนภูมิก็ไม่ให้โอกาสพี่เลยเหรอ เพราะมันใช่ไหม"
สายตาปราดไปมองโตโต้ ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ครับ"
"ภูมิรักมันใช่ไหม อ้อที่แท้ คนที่เปลี่ยนไม่ใช่พี่หรอกแต่มันเป็นภูมิ ภูมิเองที่ปันใจ"
"หึหึ พี่แทน"
หัวเราะออกมา ยกริมฝีปากสูงขึ้น
"ใช่ครับ ภูมิเพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน ว่าที่ผ่านมาภูมิรักใคร กับพี่แทนเองบางทีมันเป็นแค่ความรักระหว่างพี่น้อง แต่สำหรับพี่โต้ ภูมิรักเขามานานแล้ว รักตั้งแต่วันแรกที่เห็น พอใจไหมครับ อย่าหาว่าภูมิหลอกพี่เลยนะครับ ถือว่าเราหายกัน"
กัดฟันพูดออกมา คนที่ได้ยินหัวใจกระตุกดีดลิงโลดขึ้นมา แต่อีกคนเม้มปากแน่น
"มักง่าย"
"งั้นจะมาเรียกร้องอะไรจากคนมักง่ายคนนี้ล่ะครับ"
เสียงเขียวสายตาที่จ้องมองทำให้แทนทวีสะอึก
"เอ่อ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ ภูมิ พี่ขอโทษ พี่ไม่เชื่อหรอกว่าภูมิจะรู้สึกแบบนั้น ไม่มีใจเหลือให้พี่จริงๆเลยหรือภูมิ ภูมิไม่มีอะไรเหลือให้พี่แล้วจริงๆเหรอ"
"ครับ ใจที่มีให้ไปหมดแล้ว พี่ก็ขยี้มันด้วยเท้าแหลกรานไปหมดแล้ว กลับไปเถอะพี่แทน ต่อจากนี้เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ต่อจากนี้เวลาเจอหน้ากัน ขอให้ทำเหมือนไม่รู้จักภูมิ เพราะภูมิเองก็จะมองพี่เป็นธาตุอากาศเหมือนกัน"
"ภูมิ"
ร่ำไห้ออกมาปิ่มใจจะขาด ทรุดตัวลงสะอึกสะอื้นกอดขาภูมิบุญเอาไว้
"พี่ขอโทษ พี่รู้แล้ว พี่เจ็บแล้ว ภูมิพี่ขอโทษ อย่าทำแบบนี้กับพี่เลย"
คำพูดของภูมิบุญไม่ได้สะกิดใจให้แค่แทนทวีเท่านั้นที่สะอึก อีกสองคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับมองหน้ากันหวาดหวั่นขึ้นมาในใจ
"อย่าทำแบบนี้เลยครับพี่แทน อย่ามาร้องไห้ให้ภูมิเลย มันไม่มีค่าอะไรหรอก"
"ภูมิ ทำไมพูดแบบนี้ ไม่เห็นใจพี่เลยเหรอ ภูมิพี่ขอโทษ"
"ภูมิบอกแล้วนี่ครับ ภูมิยกโทษให้แล้ว อย่ามาทำแบบนี้ รู้ไหมสิ่งที่พี่ทำมันทำให้ภูมิรู้สึกรังเกียจ พี่ดูไม่มีค่าอะไรเลย"
คำพูดที่ทิ่มแทงใจเฉือดเฉือนไม่ได้อยากพูดออกไป แต่อยากตัดให้ขาด ไม่ต้องมามีเยื่อใยเหลือต่อกันอีก
"ภูมิ"
"ปล่อยเถอะพี่แทน"
"ใจร้าย ทำไมภูมิเป็นคนใจร้ายแบบนี้"
ยอมปล่อยขาแต่โดยดี ร่างกายสั่นไหวไปด้วยแรงสะอื้นไห้ ภูมิบุญเองก็มองอยู่ด้วยสายตาที่สมเพชเวทนา
"ใช่ครับภูมิใจร้าย ภูมิเคยบอกพี่แล้ว ว่าอย่าให้ภูมิได้ทำ ทำไมครับพี่ ในเมื่อภูมิเคยไว้ใจพี่ แล้วพี่ยังทำกับภูมิได้เลย แล้วทำไมภูมิจะทำให้พี่รู้ไม่ได้ว่าเจ็บน่ะ มันเป็นยังไง เจ็บไหมครับ ถ้าเจ็บนั่นล่ะคือสิ่งที่ภูมิเคยรู้สึก อ้อ ถ้ายังมีโอกาสเจอแฟนพี่ อ้อไม่ใช่สินะแฟนคนนั้นของพี่ ฝากบอกเขาด้วยนะว่ามันยังไม่จบ มันง่ายไปกับสิ่งที่พี่กับเขาทำไว้กับภูมิ ในเมื่อภูมิยอมหลีกทางให้แล้วไม่ยอมปล่อยภูมิไปเอง ก็รับเอาไปเถอะความใจร้ายของภูมิ บอกเขารอรับหมายศาลได้เลย"
เหวี่ยงขาออกเดินเข้าบ้านไปแล้ว โตโต้ยิ้มแสยะออกมา บาสวิ่งเข้าไปเปิดประตูให้โตโต้เอารถเข้าบ้าน ส่วนแทนทวีนั่งเหลือกกลิ้งอยู่หน้าบ้านเหมือนคนไม่มีทางไป น่าอนาถใจแท้
ด้านพีทพอไม่มีที่ไปก็กลับไปบ้านหามารดาของตน พอก้าวเข้าบ้านก็เห็นมารดายืนถลึงตาใส่อยู่
"ทำไมสร้างแต่เรื่อง เนี่ยเห็นไหม หมายศาล"
ปาซองเอกสารทางราชการใส่หน้าลูกชาย
"อะไรกันล่ะแม่ หมายศาลอะไร"
"ก็แกไปทำอะไรไว้ล่ะ ห๊า โอ๊ยกลับมาทั้งทีนี่มาสร้างเรื่องให้ชั้นเหรอ"
"อะไรแม่ โอ๊ยอย่ามาพูดอะไรตอนนี้ได้ไหม พีทเครียด"
"ชั้นสิควรจะเครียดกว่าแก ละเมิดลิขสิทธิ์เขา รู้ไหมเขาจะเรียกร้องค่าเสียหายเท่าไหร่ เกือบสิบล้าน!!"
"โว้ยแม่!! ไหน"
ร้องตวาดกลับไปเช่นกัน พอเปิดเอกสารออกดูถึงกับปล่อยให้มันร่วงลงหน้าซีด ทรุดลงกับที่
"แก ไอ้ภูมิ"
สายตาเคียดแค้นน้ำตาล้นออกมา พีทวิ่งขึ้นไปบนบ้านรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิกออกมา พยายามติดต่อกับทันแต่ทำยังไงก็ติดต่อไม่ได้
"อะไรแก ชั้นไม่มีอารมณ์มาคุยหรอกนะ"
พอมีโทรศัพท์เรียกเข้ามาก็รีบกดรับนึกว่าเป้นของคนที่รออยู่ แต่พอเป็นเพื่อนสนิทก็โวยวายใส่
"ย่ะ ชั้นก็ไม่ได้อยากจะคุยหรอก แต่แกเล่นบทรักได้เริ่ดนะหล่อน แหมครางซะ ทำหน้าซะ"
"แกพูดอะไร"
"แหมอีนี่ เข้าไปดูในเวบสิยะ ดังใหญ่แล้วนะแก ตอนนี้หน้าแกว่อนไปทุกเวบแล้ว"
"อะไรนะ"
หัวใจสั่นไหวปาโทรศัพท์เข้าผนังห้องทันที
"กรี๊ด"
พีทกรีดร้องออกมา ล้มตัวลงบนเตียงร่ำไห้อยู่ ผลกรรมมันตามมาทันแล้ว ไม่ต้องรอชาติหน้าหรือชาติไหน รับเอาไว้ตั้งรับเอาไว้ให้มั่น เพราะมันยังมีอีกระลอกที่ใหญ่กว่าตั้งเค้ากำลังจะถาโถมเข้ามา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น